5 Feb 2017

♦ နိဗၺာန္ၾကီး ေပၚေပါက္လာရျခင္း အေၾကာင္း ♦

Image may contain: 1 person, indoor

♦ နိဗၺာန္ၾကီး ေပၚေပါက္လာရျခင္း အေၾကာင္း ♦
********************************

မိလိႏၵမင္းႀကီးက အရွင္နာဂသိန္ကို
`အရွင္ဘုရား- နိဗၺာန္ဟာ ရွိႏွင့္တယ္ဆုိရင္လဲ ေရွးကလူေတြ ေတြ႕ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ ရွိဆဲဆိုရင္လဲ အခုလူေတြ ေတြ႕ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ ေစာင့္ေနတယ္ဆုိရင္လဲ တပည့္ေတာ္တို႔ ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား ရတာပဲဆုိၿပီး ေနလုိ႔ရတယ္၊ ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ ဘယ္လုိရွိပါသလဲဘုရား´လို႔ အရွင္နာဂသိန္ကိုေမးေလ်ွာက္လုိက္တယ္။
ဒီေတာ့ အရွင္နာဂသိန္က `ဘယ္ကာလမွာမွ မရွိဘူး´တဲ့။ အတိတ္မွာလဲ မရွိဘူး၊ ပစၥဳပၸန္မွာလဲ မရွိဘူး၊ အနာဂတ္မွာလဲ မရွိဘူး။


`ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္မရွိဘူးလို႔ ယူရမွာလားဘုရား´
`ရွိပါတယ္´၊ ဥပမာအားျဖင့္ ၀ါးလံုးႏွစ္လံုးပြတ္ရာမွာ မပြတ္ခင္က ၀ါးလံုးထဲမွာ မီးမရွိဘူး။ တကယ္တမ္း ပြတ္လုိက္ေတာ့ မီးထြက္လာတာဟာ ဘယ္ကမီးလဲဆိုရင္ ၀ါးထဲကပဲ ထြက္တဲ့ မီးလို႔ဆုိရမယ္။ မီးဟာ အရင္ ရွိႏွင့္တာလားဆိုရင္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ ပြတ္ဆဲရွိတာလားဆုိရင္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ ရွိလတံ့လားဆုိရင္လဲ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအတုိင္းပဲ နိဗၺာန္ဟာ ကာလသံုးပါးမွ လြတ္တယ္၊ ဘယ္ကာလမွာမွ မရွိဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ မရွိဘူးလားဆုိရင္ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ဒီတရားသံုးပါးနဲ႔ ၀ိပႆနာဉာဏ္နဲ႔ ပြတ္ေပးလုိက္ရင္ ၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္ေတာ့ မီးထြက္သလုိ နိဗၺာန္ ထြက္လာတယ္တဲ့။


ဒါျဖင့္ ဘယ္ကာလမွာ ရွိသလဲဆုိရင္ ဘယ္ကာလမွာမွ မရွိဘူး။ ပြတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ ရွိတယ္။ ၀ိပႆနာအလုပ္ လုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ နိဗၺာန္ရွိတယ္၊ မလုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ မရွိဘူးလို႔ မွတ္လုိက္ပါ။ 
ဒီအတုိင္းပဲ ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ ကုိယ့္ဉာဏ္ မဂ္နဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္ပြတ္ေပးပါ။ ေ၀ဒနာကၡႏၶာျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ိညာဏကၡႏၶာျဖစ္ျဖစ္ ဉာဏ္နဲ႔သာ ပြတ္ေပး။ အနိစၥဉာဏ္နဲ႔ ပြတ္ေပး၊ ဒုကၡဉာဏ္နဲ႔ပြတ္ေပး၊ အနတၱဉာဏ္နဲ႔ ပြတ္ေပး။ ဒီလုိပြတ္ေပးလုိက္ရင္ မီးနဲ႔ တူတဲ့နိဗၺာန္ဟာ အနိစၥအဆံုးမွာ နိစၥနိဗၺာန္၊ ဒုကၡအဆံုးမွာ သုခနိဗၺာန္၊ အနတၱအဆံုးမွာ အတၱနိဗၺာန္ဆုိတာ ေပၚလာမွာပဲတဲ့။


၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္ရာမွာ မပြတ္ခင္က ဘယ္၀ါးမွာမွ မီးရွိေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ပြတ္တုိက္ျခင္း လံု႔လပေယာဂေၾကာင့္သာလွ်င္ မီးထြက္လာရသလို ခႏၶာကုိ အနိစၥတရားနဲ႔ ႐ႈ၊ မဂၢတရားနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပးလုိက္ပါ။ နိဗၺာန္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ 


ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ရထုိက္တယ္၊ အားမထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ မရထုိက္ဘူး။
နိဗၺာန္မရွိဘူးလားေမးရင္ေတာ့ ရွိတယ္။ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ နိဗၺာန္ေပၚလာေအာင္ လုပ္ရပါလိမ့္မလဲဆုိရင္ေတာ့ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ တုိက္ေပးရမယ္။ ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မဂ္ တိုက္ေပးရမယ္။ မေနာထဲက ဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာနဲ႔ တုိက္ေပးရမယ္။ ၀စီကံနဲ႔ ဆုေတာင္းတာဟာျဖင့္ ေ၀းေသာအေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မေနာကံနဲ႔ ပြတ္တုိက္ေပးလုိက္ရင္ေတာ့ အင္မတန္နီးေသာအေၾကာင္းျဖစ္လုိ႔ အားစုိက္လုိက္ရင္ မီးပြင့္လာတာပဲ။


ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ဟာ လူတုိင္းမွာ ရွိသလားဆုိရင္လဲ မရွိပါဘူး။ အနိစၥနဲ႔ မဂၢ တုိက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ ရွိတယ္။ မတုိက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ မရွိဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ ခႏၶာနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ တုိက္ယူရပါတယ္။ ခႏၶာက ျဖစ္ပ်က္၊ ဉာဏ္က မဂ္ မကြဲေစနဲ႔။ ခႏၶာျဖစ္ပ်က္ ဉာဏ္မဂ္နဲ႔ မခြဲၾကလုိ႔ရွိရင္ျဖင့္ ခႏၶာျဖစ္ပ်က္လဲ ဆံုးပါေရာ မီးပြင့္တာအမွန္ပါပဲ။
၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္တိုက္လုိက္ေတာ့ ပြတ္ဖန္မ်ားသျဖင့္ မီးထြက္ရသလို အနိစၥနဲ႔ မဂၢ ၾကပ္ၾကပ္တုိက္ေပးပါ။ အနိစၥနဲ႔ မဂၢ မတုိက္ရင္ ကိေလသာရွိေနလို႔ မီးနဲ႔ တူတဲ့နိဗၺာန္က ထြက္မလာဘူး။


တိုက္ဖန္မ်ားေတာ့ ကိေလသာက ပါးပါး ပါးပါး သြားလို႔ ကိေလသာေ၀းတဲ့အခ်ိန္ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာမီးဟာ ထြက္လာရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္မထြက္တာလဲဆုိရင္ေတာ့ ကိေလသာမေ၀းေသး ပြတ္တုိက္မႈေႏွးေသးလုိ႔ပဲ။


ဒါေၾကာင့္ အနိစၥနဲ႔ မဂၢ မတုိက္ရင္ ရကုိ မရဘူးလို႔သာ မွတ္လုိက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိေလသာကို မဂ္ကမွ ျဖတ္ႏုိင္တာ။ ေရွ႕က အနိစၥ၊ ျမင္တာက မဂၢ။ မဂ္၀င္ေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေရွ႕ဆက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ႐ႈစရာသာေပၚလာလို႔ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ ကိေလသာ လာခြင့္မရေတာ့ဘဲ ေ၀းသြားတယ္။ ကိေလသာေ၀းတဲ့အခါ ျဖစ္ပ်က္အဆံုးမွာ တုိက္ဖန္မ်ားေတာ့ မီးထြက္လာရသလို နိဗၺာန္ဟာ ေပၚထြက္လာတာပဲတဲ့။
ၾကပ္ၾကပ္သာ ႐ႈလို႔ရွိရင္ ကိေလသာေ၀းၿပီး နိဗၺာန္ႀကီးဟာ ေပၚထြက္လာရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားလုိက္ပါ။


က်မ္းကိုး
ဦးကံညြန္႔၏ နိဗၺာန္အေၾကာင္း သိမွတ္ဘြယ္ရာ(၂၀၀၀-ျပည့္ႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ)
လယ္တီဆရာေတာ္ ကမၼ႒ာန္းက်မ္း။ 
ႏွင့္
By ashintayzaniya (အရွင္ေတဇနိယ အုတ္ဖို)


စိတ္၏ ေစရာ

မဟာေသာတာပန္ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

Image may contain: one or more people, sky, outdoor and nature



မဟာေသာတာပန္ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း 
****************************

"မဂ္" ေလးပါးရွိတဲ့ အနက္ ပထမဦးဆံုး မဂ္ က်ရင္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီဆိုတာေတာ့ ..ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ သိၿပီးသားျဖစ္ၾကမွာပါ။

"မဂ္ မသိ၊ ဖိုလ္ နဲ ့ညွိ " ဆိုတဲ့ စကားရပ္အတိုင္း ...အစပ်ိဳးရရင္ေတာ့
မဂ္ က"အေသ၊ ဖိုလ္ က "အရွင္" ေပါ့။ 

"မဂ္"ေလးပါး မွာ ဆိုင္ရာေလးပါး က်ၿပီးရင္ "မဂ္"က ဆက္ၿပီး၊ မျဖစ္ေပၚေတာ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ "ေသေလးပါး"လို႔ သတ္မွတ္တာပါ။

ဖိုလ္ေလးပါးမွာ သူနဲ ့ဆိုင္ရာ ဖိုလ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဝင္စားႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ "ရွင္ေလးပါး"ဟု ေခၚဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။

" ေသာတာပန္"အတြက္ဆိုရင္ "မဂ္"ဟာ တစ္ႀကိမ္သာျဖစ္ခဲ့ၿပီး "ဖိုလ္ဥာဏ္"သည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ဝင္စားရရိွႏိုင္ပါတယ္။

ဝိပသနာဥာဏ္စဥ္ အဆင့္ဆင့္တက္ၿပီး ေသာတာပန္ဆိုင္ရာ "မဂ္" ဟာ တစ္ႀကိမ္သာက်ၿပီး ဖိုလ္ေဇာ သည္ ႏွစ္ႀကိမ္၊ တခ်ိဳ႕သံုးႀကိမ္က်ၿပီး ျပန္လည္ဆင္ျခင္တဲ့ ဥာဏ္ျဖစ္ေပၚၿပီး ေတာ့ ပထမအဆင့္ ေအာင္ျမင္တယ္လို ့ေခၚပါတယ္။ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ "ေသာတာပန္" ျဖစ္တယ္ေပါ့။ 


ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ဟာ မိမိဟာ ေသာတာပတၱိမဂ္က်၊ မက်သိခ်င္ရင္ေတာ့ ..
"ဖိုလ္ဥာဏ္"ဆိုတာ ဟာ ဆိုင္ရာ"မဂ္ဥာဏ္"အတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ဝင္စားရရွိႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္.."ဖိုလ္"ဝင္စားၾကည့္လို ့ရႏိုင္ရင္ေတာ့ "ေသာတာပန္" ျဖစ္ၿပီလို႔ ့ေသခ်ာေပါက္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့" ဖိုလ္ "စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ဖိုလ္ဝင္စားေတာ့မယ္ဆိုရင္...

အရင္ဆံုးတစ္ခုရွင္းျပပါရေစ...

"ဉာဏ္စဥ္ (၁၆)ပါး" ဆိုတာရွိပါတယ္။အရင္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ေဖၚျပခဲ့ဘူးပါတယ္။ဒီေနရာမွာေတာ့ ဒီ( ၁၆ ) ပါးလံုးကို မေဖၚျပေတာ့ပါဘူး။

ဝိပႆနာ႐ႈတဲ့အခါ သာမာန္ပုထုဇဥ္ေတြအေနနဲ ့ စၿပီးအားထုတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ဉာဏ္စဥ္ (၁၆)ပါး မွာရွိတဲ့ "နာမ႐ူပ ပရိေစၧဒ ဉာဏ္" မွ စၿပီး ျဖစ္ေပၚပါတယ္။

"နာမ႐ူပ ပရိေစၧဒ ဉာဏ္" ဆိုတာ ဘာလည္း ဆိုေတာ့..
"႐ုပ္ နာမ္ ခြဲျခားသိတဲ့ဉာဏ္"..ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ရင္း ႐ႈဖန္မ်ားလာရင္.. ဒါကေတာ့"႐ုပ္"၊ ဒါကေတာ့ "နာမ္"လို႔ပိုင္းျခားသိလာေတာ့...

"နာမ႐ူပပရိေစၦဒဉာဏ္"ဆိုတာရလာပါတယ္။ ဒါ ပုထုဇဥ္ မွာ စျဖစ္တဲ့ ပထမဆံုး ဉာဏ္စဥ္ပါ။


ေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီးသား အရိယာ ကေတာ့ " ဥဒယဗၺယဉာဏ္" လို ့ေခၚတဲ့...
႐ုပ္နာမ္ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို သိျမင္တဲ့ ဉာဏ္ ကစၿပီး ျဖစ္ေပၚပါတယ္။ ( မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား ၏ "ဝိပႆနာ ႐ႈနည္းက်မ္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္" ဒုတိယတြဲစာမ်က္ႏွာ ၄၃ မွာလည္း ျပဌာန္းထားပါတယ္ )


ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ အဲဒီလို ရႈမွတ္ေနတဲ့ အစ မွာ အျဖစ္အပ်က္ ႏွစ္ပါးလံုးကို သိလ်က္ " ဥဒယဗၺယဉာဏ္" ျဖစ္ေပၚေနၿပီးေတာ့..သူ ့ဉာဏ္စဥ္ အတိုင္း တိုးတက္၊တိုးတက္ လာၿပီးမၾကာမီ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ အႏူးညံံ့ဆံုး၊ အသိမ္ေမြ ့ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုး မွတ္သိမႈျဖစ္တဲ့ " သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္"သို ့ ေရာက္ရွိသြားပါလိမ့္မယ္။ ႐ုပ္၊ နာမ္ ဓမၼသခၤါရ ေတြကို မခ်စ္မမုန္းဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈတတ္တဲ့....

"သခၤါ႐ုပေကၡာဉာဏ္"ေပၚလာပါတယ္။

တစ္ကယ္တန္း မဂ္ဖိုလ္ သို ့ေရာက္ၿပီးေသာသူရဲ ့စိတ္ထားဟာ အရင္တုန္းက စိတ္ထားနဲ ့မတူဘဲ ထူးျခားလာတာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္သိသာပါတယ္။

ဥပမာ...

ဘဝအသစ္တစ္ခု ေျပာင္းလဲ လာသလို ထင္ရတတ္ပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈ ၊ၾကည္ညိဳမႈ ၊ၾကည္လင္မႈ သဒၶါ ေတြဟာ အလြန္ ထက္သန္စြာျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ သဒၶါ အဟုန္ေၾကာင့္ ပီတိ ၊ပႆဒၶိ တို ့လည္းလြန္ကဲစြာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဝမ္းသာမႈ သုခ ဟာ လည္း အလိုလိုပင္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ဒီ သဒၶါ၊ ပီတိ ၊ပႆဒိၶ ၊သုခ တို ့က လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္သို ့ ေရာက္ၿပီးခါစ မွာ ႐ႈမွတ္ ေပမယ့္လည္း ပိုင္းပိုင္းျခားျခား မသိႏိုင္ေသးတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။


ဒါေပမယ့္ နာရီပိုင္းျဖစ္ေစ၊ ရက္ပိုင္း ျဖစ္ေစ ၾကာလြန္တဲ့ အခါမွာ အဲဒီ သဒၶါ တို ့ဟာ အားနည္းသြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါမွာ ပိုင္းပိုင္းျခားျခား သိႏိုင္ၿပီးေတာ့ အမွတ္ေကာင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ ့ပုဂိၢဳလ္ေတြ ဟာ မဂ္ဖိုလ္ သို ့ေရာက္ၿပီးခါစမွာ ဘယ္လို ျဖစ္လည္းဆိုေတာ့..


ဝန္ေပါ့သြားသလိုမ်ိဳး ၊မမွတ္ခ်င္ေတာ့သလို၊ အားရသြားသလိုမ်ိဳး အဲဒီလိုစိတ္ေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။အဲဒီလိုျဖစ္တဲ့ ေသာတာပန္ က နဂိုကတည္းကမိမိဟာ "ေသာတာန္ပန္"ျဖစ္ရင္ေတာ္ၿပီ၊ "ေသာတာပတိၱမဂ္ဖိုလ္ " ေလာက္ကိုဘဲ ရည္မွန္းခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေရာင့္ရဲမႈႈသာ ျဖစ္တယ္ လို ့ ယူဆ ရပါတယ္လို ့..မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား ႀကီး က ေရးသားေဖၚျပထားပါတယ္။


အဲဒီလို ဉာဏ္အား ျပည့္တဲ့အခါမွာ "သခၤါရၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္အာရံု " ကို အယင္ ကလိုပင္ ကူးေျပာင္းၿပီး..
"ဖိုလ္စိတ္"အစဥ္ျဖစ္ေပၚေနပါလိမ့္မယ္။


ဒီ "ဖိုလ္စိတ္"ဟာ "အရင္တုန္းက လို အခ်ိန္ကို မပိုင္းျခားေတာ့ဘဲ တစ္ခ်ိဳ ့ဖိုလ္ဝင္စားသူေတြမွာ..
" တစ္ခါတစ္ေလ ခဏေလးသာျဖစ္တတ္ပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ..၅မိနစ္ေလာက္၊ ၁၀မိနစ္ ၊၁၅မိနစ္၊ နာရီဝက္၊ တနာရီ ေလာက္ စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္ ၾကာျမင့္စြာလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။


"အ႒ကထာ" ထဲမွာေတာ့..တစ္ေန ့လံုး၊တစ္ညလံုး ေသာ္လည္း ျဖစ္တတ္တယ္လို ့ဆိုပါတယ္။တကယ္လို ့အခ်ိန္ကာလပိုင္းျခားၿပီး အဓိ႒ာန္ထားတဲ့ ကာလပတ္လံုး လည္း ျဖစ္တတ္သည္ ဟု မိန္ ့ဆိုထားပါတယ္။အခုမ်က္ေမွာက္ကာလမွာလည္း သမာဓိ၊ ဝိပႆနာ ထက္သန္တဲ့ သူေတြမွာေတာ့ ၁နာရီ ၊၂နာရီ ၊၃နာရီ စသည္ျဖင့္ ပိုင္းျခားထားသည့္အတိုင္း ၾကာျမင့္စြာ "ဖိုလ္"တည္တံ့ေနသည္ကို ေတြ ့ၾကရပါတယ္။

ထားပါေတာ့...

"ဖ်က္လိုမွဘဲ ပ်က္ပါေစ" ဆိုတဲ့ အဓိဌာန္ နဲ ့အရင္ကတည္းက ပိုင္းျခားထားရင္လည္း အလိုမရွိတဲ့ အခါက်မွသာ ေကာင္းစြာ ထပါတယ္။ဒါေပမယ့္ တနာရီ ၊ႏွစ္နာရီ ၾကာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ အဖို ့ဆင္ျခင္တဲ့ စိတ္ေတြလည္း ျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္...အဲဒီစိတ္ေတြ ကို ၄-ခ်က္၊ ၅-ခ်က္ ေလာက္ မွတ္လိုက္ရင္ေတာ့ "ဖိုလ္" ကို တဖန္ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီနည္း နဲ ့လည္းပဲ အားရသည့္တိုင္ေအာင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ တည္တံ့ေနတာကိုလည္း ေတြ ့ၾကရပါတယ္။အဲဒီ " ဖိုလ္ "စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခိုက္ မွာ "သခၤါရ" အလံုးစံုခ်ဳပ္ၿငိမ္းေသာ နိဗၺာန္အာရံု မွာဘဲ စိတ္ ဟာ တည္တံ့လ်က္ရွိေနပါတယ္။


နိဗၺာန္အာရံု ကလြဲၿပီး တစ္ျခားအာရံုကို မသိပါဘူး။ နိဗၺာန္ ဆိုတာကလည္း ဒီေလာက၊ တစ္ပါးေသာ ေလာကတို ့နဲ ့ဆိုင္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္ သခၤါရ တရား၊ ပညတ္တရား တို ့မွ အလြတ္ သီးျခားသေဘာတရား ျဖစ္ပါေပတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို ့ဖိုလ္ ဝင္စားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိမိခႏၶာကိုယ္ဟာ ဒီေလာက တစ္ပါးေသာ ေလာကတို ့ရဲ ့အေၾကာင္းကို ဘာမၽွ သတိမရပါဘူး၊ သိလည္းမသိပါဘူး၊ ၾကံစည္ စဥ္းစားမႈ ေတြဟာလည္းလံုးဝ ကင္းစင္ေနပါတယ္။ျမင္စရာ၊ ၾကားစရာ၊ ထိစရာ ၊ နံစရာ အာရံုေတြ ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနေပမယ့္လည္း ဘာကိုမၽွ မသိေတာ့ပါဘူး။


"အပၸနာဇဝနံ ဣရိယာပထမိၸ သႏၷာ ေမတိ" ဟု ဆိုတာ နဲ ့ အညီ ဣရိယာပုထ္ လည္း ခိုင္ခံ့ေနပါတယ္။ ထိုင္ၿပီး ဝင္စားေနရင္ ထိုင္တဲ့ ကိုယ္အမူအရာဟာ မူလက အတိုင္းဘဲ တည္တံ့လ်က္ရွိေနပါတယ္။ ယိမ္းယိုင္ျခင္း၊ ၫြတ္က်ျခင္း၊ ယြင္းပ်က္ျခင္း မရွိပါဘူး။ ဖိုလ္ စိတ္ အစဥ္ျပတ္သြားေသာအခါမွာ သခၤါရၿငိမ္းတဲ့ သေဘာ၊ အဲဒီ ၿငိမ္းရာကို ေရာက္ေနတဲ့ သေဘာေတြကို ဆင္ျခင္မႈျဖစ္ေစ၊ ပံုသဏၭာန္ စတဲ့ အာရံုတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြ ့ျမင္မႈျဖစ္ေစ၊ ေရွးဦးစြာ ထင္ရွားျဖစ္တတ္ပါတယ္။


အဲဒီေနာက္ မွတ္ၿမဲ မွတ္ျခင္း၊ ၾကည္လင္ျခင္း၊ ဆင္ျခင္ျခင္း စတဲ့ စိတ္တို ့ဟာ ထိုက္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ မွတ္ေနတာကို ဆက္မွတ္ေနေပမယ့္လည္း အစ မွာ ပီသ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ကို သိၿပီး ခပ္က်ဲက်ဲသာ ျဖစ္တတ္ေပမယ့္ ဝိပႆနာ အထူးအားေကာင္းလာတဲ့ အခါ "ဖိုလ္" မွ ထခါစ မွာ လည္း အမွတ္မက်ဲဘဲ ေကာင္းၿမဲပင္၊ သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့နဲ ့ေကာင္းေနတာလည္းရွိေနေသးပါတယ္။


အဓိကအခ်က္က "ဖိုလ္"ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ရန္၊ ဖိုလ္ဝင္စားမႈ ၾကာၾကာတည္တံ့ဖို ့အတြက္ ၊ ေဆာက္တည္မႈကို အားမထုတ္ခင္ကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး ျပဳလုပ္ဖို ့လို ပါတယ္။ မွတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ေဆာက္တည္မႈအတြက္ ေၾကာင့္ၾကမႈ၊ ေတာင့္တမႈကို မျပဳအပ္ပါဘူး။ ဝိပႆနာ အားမျပည့္ေသးဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အမွတ္ အထူးေကာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၾကက္သီးထ တာတို ့၊ သမ္း တာတို ့၊ ခႏၶာကိုယ္တုန္လႈပ္တာတို ့၊ ႐ိႈက္တာ တို ့ေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အမွတ္က်ဲသြား သည္လည္း ရွိတတ္ပါေသးတယ္။


မွတ္ေနရင္း မွတ္ေနရင္း အထူးေကာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္ မွာ "ေရာက္ေတာ့ မွာဘဲ" လို ့ဆင္ျခင္မိတဲ့အတြက္ အမွတ္က်ဲသြားသည္လည္း ရွိပါေသးတယ္။ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ မဆင္ျခင္မိေစၾကေစဖို ့ အထူးဂ႐ုျပဳသင့္ပါတယ္ ။
အကယ္၍ေပါ့ေလ ဓမၼမိတ္ေဆြ အေနနဲ ့ဆင္ျခင္မိရင္၊ေတြးမိလိုက္ရင္ေတာအဲဒီ "ဆင္ျခင္မႈ" "ေတြးေတာမႈ"ကို မိမိရရ မွတ္ပါလို ့တိုက္တြန္းပါတယ္ ။


အဲဒီလို က်ဲက်ဲသြားတာကို အႀကိမ္မ်ားစြာ မၾကာခဏ ေတြ ့ရၿပီး မွ "ဖိုလ္" ကို ေရာက္တဲ့သူလည္းရွိတတ္ပါတယ္။ သမာဓိ ဉာဏ္အားနည္း ေနရင္ေတာ့ ေသာတာပန္ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဖိုလ္ သို ့ျမန္ျမန္မေရာက္တတ္ပါဘူး၊ ေရာက္ရင္လည္း ၾကာၾကာမတည္တံ့ တတ္ပါဘူး။ ဒါကေတာ့ "ဖိုလ္"ဝင္စားတဲ့ ပံုစံျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီလို "ဖိုလ္" ဝင္စားႏိုင္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ "ေသာတာပန္" ျဖစ္တယ္ လို ့ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ 

ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ေစ..

ဓမၼမိတ္ေဆြ ကိေလသာ ကို သတ္တယ္ ဆိုတာ"မဂ္"၊ ရုပ္ဓာတ္၊နာမ္ဓာတ္ ခ်ဳပ္ျပတ္ျခင္းကား အခ်က္ လို ့ဆိုတဲ့အတိုင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ သခၤါရုေပကၡာဉာဏ္ အင္အားမျပည့္ဝေသးမွီ၊ ဗိုလ္ငါးပါး အင္အားမမွ်၊ ရင့္က်က္မႈကာလသို႕ မေရာက္ေသးမွီ၊ "မဂ္သဘာဝ"၏ ခ်ဳပ္ျပတ္ပံုမ်ဳိး လို "မဂ္အတု" မ်ားလည္း ေသခ်ာေပါက္ ေပၚေပါက္ၾကပါေသးတယ္။


ေလ့လာထားရသေလာက္မွ်ေဝရရင္....

၁။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲတို႕အေပၚ ဥေပကၡာအျပဳ လြန္ရာမွ တစ္ခ်က္စာမွ် လစ္လပ္သြားျခင္း၊

၂။ ေၾကာင့္ၾကပူပန္ျခင္းကင္းေနတဲ့ စိတ္ျဖဴစင္မႈအေပၚ ႏွစ္သက္ေနျခင္းေၾကာင့္လည္း တစ္မွတ္စာမွ် လစ္လပ္သြားျခင္း၊

၃။ေၾကာင့္ၾကပူပန္ျခင္းကင္း စိတ္ၿငိမ္းေအးေနျခင္းအေပၚ ၿငိေနျခင္းေၾကာင့္လည္း တစ္မွတ္စာမွ် လစ္လပ္သြားတတ္ျခင္း၊

၄။ ဝီရိယထား၊ သမာဓိအား ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ရာမွလည္း စိတ္ပ်ံ႕ထြက္သြားၿပီး တစ္မွတ္စာေလာက္ လစ္လပ္သြားတတ္ျခင္း၊

၅။ အျမင္ကလည္းမတိုး၊ ရိုးအီပ်င္းရိလာၿပီးေတာ့ အားထုတ္ရတဲ့ ဆႏၵအားေတြ ယုတ္ေလ်ာ့ နိမ့္ပါးသြားၿပီး ငိုက္ျမည္းမႈအရာျဖင့္ တစ္မွတ္စာမွ် လစ္လပ္သြားတတ္ျခင္း၊

၆။ ႏုလြန္ေသာအေတြ႕ မွာ အသိက မလိုက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ထိုင္းမိႈင္းပ်င္းရိလာေတာ့ကာ တစ္မွတ္စာမွ် လစ္လပ္ သြားတတ္ျခင္းမ်ားပင္ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေျခာက္မ်ဳိးဟာ သမာဓိလြန္ကဲ ဉာဏ္အားနည္းရာမွ ျဖစ္တဲ့ မသိျပတ္မ်ဳိးခ်ည္းဘဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ 

မဂ္အစစ္ကား …
မဂ္ က်တာ နဲ ့ တစ္ျပိဳင္နက္ ထပ္ခ်ပ္မကြာ "ဖိုလ္" လို ့ေခၚတဲ့ ကိေလသာ ေသဆံုးသြားမႈ ရဲ ့အက်ဳိးထူးခံ ရလာဒ္အျဖစ္ အေအးဓာတ္ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီး ေပၚေပါက္ခံစားရျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။ "ဖိုလ္ ႏွင့္ မဂ္" တစ္ဆက္တည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

မဂ္အတုတို႕ကား …
မလစ္လပ္ခင္ ကတည္းက ေအးလည္းေအး၊ေမွးလည္းေမွး အျဖစ္ျဖင့္ ဥေပကၡာ ကေပးေသာ သာမန္ အေအး ထိုအခြင့္ေရးၾကားမွ ျပတ္ေတာက္သြားျခင္းမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ျပတ္ေတာက္ၿပီး ေနာက္၌လည္း ထူးထူးျခားျခား ေအးမလာေတာ့ပါဘူး။

တစ္ကယ္ေတာ့"မဂ္" ဆိုတာ သူနဲ ့ဆိုင္ရာ ကိေလသာ ကို သတ္ျဖတ္ခ်လိုက္ျခင္း၊" ဖိုလ္" ဆိုသည္မွာ ရန္ကင္းသျဖင့္ ေအးခ်မ္းျခင္း၊ သို႕ေၾကာင့္ "မဂ္ ႏွင့္ ဖိုလ္" တို႕ဟာအေၾကာင္းခံ နဲ ့ အက်ဳိးဆက္ ခြဲဖ်က္ မရစေကာင္းေသာ အတြဲမ်ားသာ ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္....
စာေရးသူမိမိရဲ ့သေဘာထားကို ေျပာရရင္... "မဂ္အစစ္" ဟုတ္မဟုတ္ မည္သူ႕ကိုမွ် ေမးၾကည့္စရာ မလိုဘူးလို ့ထင္ပါတယ္။

အတုအစစ္ "ခြဲျခားနည္း" မည္သူ႕ထံမွလည္း နည္းခံေနစရာ လိုမယ္လည္း မထင္ပါဘူး။ "မဂ္မသိ ဖိုလ္ နဲ ့ညိွ " စကားပမာ ခ်ဳပ္ျပတ္မႈသိတဲ့ အသိရဲ ့ေနာက္မွာ အၿငိမ္းဓာတ္ အေအးဓာတ္ႀကီး လိုက္၊ မလိုက္ျဖင့္ ခ်ိန္ကိုက္သိႏိုင္ေၾကာင္း ကိုသာ တင္ျပရင္း ဓမၼဒါနျပဳလိုက္ပါသည္။


( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး )
•••••••••••••••••••••••
ကိုးကား- မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ၏ "ဝိပႆနာ ႐ႈနည္းက်မ္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္" ဒုတိယတြဲ အား ဖတ္႐ႈယင္းစာမ်က္ႏွာ ၄၃ မွ ေကာက္ႏုတ္၍ လည္းေကာင္း၊ (မဟာစည္နာယက၊အဂၢမဟာကမၼ႒ာနာစရိယ၊အရွင္ကု႑လာဘိဝံသ-သဒၶမၼရံသီရိပ္သာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီ)"ေသာတာပန္" စာမ်က္ႏွာမွလည္းေကာင္း၊ ေရႊေက်ာင္းကုန္းဆရာေတာ္ (မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္) ဝနဝါသီေဉယ်ဓမၼသာမိေထရ္ ၏ ဓေမၼာဝါဒကထာ မွ ေကာက္ႏႈတ္ ပူေဇာ္ပါသည္။





12 Oct 2016

သီတဂူဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္ဥာဏိႆရ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ "ေကသေမာတၱိ" တရားေတာ္



သီတဂူဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္ဥာဏိႆရ  ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ "ေကသေမာတၱိ" တရားေတာ္




စဥ္းစားေတြးေခၚမိတဲ့ ေနရာေလးကို ေကာက္ႏွဳတ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္..။


တရားေတာ္တစ္ပုဒ္လံုးကိုေတာ့ ေအာက္က Link ကို ႏွိပ္ျပီး ေဒါင္းယူႏိုင္ပါတယ္..။




www.dhammadownload.com




သီတဂူဆရာေတာ္ ေဒါက္တာ အရွင္ဥာဏိႆရ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ "ဘဝတန္ဖိုး"



သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ "ဘဝတန္ဖိုး" တရားေတာ္




စဥ္းစားေတြးေခၚမိတဲ့ ေနရာေလးကို ေကာက္ႏွဳတ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္..။


တရားေတာ္တစ္ပုဒ္လံုးကိုေတာ့ ေအာက္က Link ကို ႏွိပ္ျပီးေဒါင္းယူႏိုင္ပါတယ္..။



"ဘဝတန္ဖိုး"  တရားေတာ္



www.dhammadownload.com


6 Oct 2016

ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ဆံုးမစာ



 ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ဆံုးမစာ လကၤာၾကီး
 

ဆိုပိန္႔ဟုတ္ရာ …စဥ္းစားပါေလာ့ ၊ ခႏၶာဘာရ ၊ ပဥၥကကား ၊ ယုယခင္မင္၊ စိန္ေရႊဆင္၍ ၊ ျပဳျပင္ပိုက္ေထြး ၊ နင္ေကၽြးေမြးလည္း ၊ အေရးမေရာက္ ၊ သဲေရေမွာက္သို႔ ၊ နင့္ေနာက္မပါ ၊ နင္လိုရာကို ၊ ဘယ္ခါမလိုက္ ၊ နင့္အၾကိဳက္ႏွင့္ ၊ တိုက္ရိုက္ဖီလာ ၊ ဆန္႔က်င္ပါခဲ့ ။


ရုပ္ဝါနုနယ္ ၊ ရွဳ႕စဖြယ္ႏွင့္ ၊ တင့္တယ္ရႊန္းစို ၊ နင္လွလိုလည္း ၊ အအိုစာရင္း ၊ သူကသြင္း၏ ။

ေဘးရန္ကင္းကြာ ၊ လြန္ခ်မ္းသာ၍ ၊ မနာရလို ၊ ေတာင္းဆုဆိုလည္း ၊ နင့္ကိုမညွာ ၊ ေဘးေရာဂါႏွင့္ ၊ ခါခါမငဲ့ ၊ မိတ္ေဆြဖြဲ႔၏ ။

နင့္ႏွင့္တူညီ ၊ ခ်စ္ၾကိဳးသီသား ၊ ပလီပလာ ၊ အျပစ္ကြာသည့္ ၊ခ်စ္စြာမယား ၊ သမီးသားႏွင့္ ၊ စီးပြားဥစၥာ ၊ ဘယ္ခါမကြဲ ၊အတူတြဲ၍ ၊ အျမဲျပံဳးခ်ိဳ ၊ ေနရလိုလည္း ၊ နင့္ကိုမေထာက္ ၊ နင့္ေနာက္မလိုက္ ၊ အပူတိုက္၍ ၊ နင္ဟိုက္နင္ေခြ ၊ နင့္ကိုေသေအာင္ ၊ က်ားေမြခံတြင္း ၊ အစာသြင္းသို႔ ၊ ေသမင္းသူ႔လက္ ၊ ပဏၰာဆက္၏ ။

လ-ရက္-ႏွစ္ေတြ ၊ အသေခ်ၤႏွင့္ ၊ လြန္ေလဘဝ ၊ အနႏၱက ၊ ဆံုးစမပိုင္ ၊ ယခုတိုင္ေအာင္ ၊ နိုင္နိုင္နင္းနင္း ၊ ဥာဏ္မသြင္း၍ ၊ ေသမင္းသူလွ်ိဳ ၊ ခႏၶာကိုယ္ကို ၊ မျငိဳျငင္ရက္ ၊ စြဲလမ္းခ်က္ျဖင့္ ၊ ျမိဳင္နက္စြန္ဖ်ား ၊ ေတာသစ္က်ားကို ၊ မယ္ဘြားမိခင္ ၊ ႏြားငယ္ထင္သို႔ ၊ အျမင္မေျဖာင့္ ၊ ဝိပလ္ေမွာင့္၍ ၊ တၾကာင့္ၾကၾက ၊ ျပဳခဲ့လွျပီ ။

ဘုရားသာသနာ ၊ ခုအခါ၌ ၊ ပညာစကၡဳ ၊ ဖန္ဖန္ရွဳ႕ေလာ့ ၊ ရတုဂိမွန္ ၊ အခ်ိန္တန္ေသာ္ ၊ သူရကန္ေဝွ႔ ၊ အပူေငြ႔ေၾကာင့္ ၊ေရေသြ႔ခန္းျငား ၊ အိုင္ပတၱားဝယ္ ၊ က်က္စားေနၾက ၊ ငါးမစၦတို႔ ၊ ေရကလည္းနဲ ၊ သိန္းစြန္ဝဲ၍ ၊ ေပ်ာ္ပြဲျမဴမွ် ၊ ရွာမရဘဲ ၊ေသၾကဖို႔သာ ၊ နီးကပ္လာသို႔ ၊ ငါသူကစ ၊ ရွိသမွ်လည္း ၊ ေန႔ညဥ့္မလပ္ ၊ အစဥ္စပ္လ်က္ ၊ ဥပါဒ္-ဌီ-ဘင္ ၊ မျပတ္ႏွင္လ်က္ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၊ မရွိပါဘဲ ၊ဖ်ားနာကိုက္ခဲ ၊ ေရာဂါစြဲ၍ ၊ ေသပြဲေသတမ္း ၊ ေသစခန္းႏွင့္ ၊ ေသလမ္းသို႔သာ ၊ နီးကပ္လာ၏ ။

ငါငါတက္ၾကြ ၊ မာန္မာနႏွင့္ ၊ ေလာဘေဒါသာ ၊ အစျဖာသား ၊ ယုတ္မာစြာလွ ၊ အဓမၼကို ၊ ေဝးကမလာ ၊ ကင္းရွင္းကြာေအာင္ ၊ ခါခါမပြား ၊ အပ်င္းမ်ားမူ ၊ ေလးပါးပယ္ရြာ ၊ နင့္အိမ္သာဟု ၊ စိတ္မွာစြဲကပ္ ၊ သတိခ်ပ္ေလာ့ ။

လူ႔ရပ္နတ္ရြာ ၊ ထက္ျဗဟၼာႏွင့္ ၊ မဟာသုခ ၊ နိဗၺာနသို႔ ၊ ရွစ္ဝမဂၢင္ ၊ သေဘာၤာယဥ္ျဖင့္ ၊ ေဆာလ်င္ကပ္ခို ၊ ေရာက္ရလိုမွဳ ၊ ထိုထိုပုည ၊ ကုသလကို ၊ ေန႔ညမစဲ ၊လံု႔လသဲေလာ့ ။

ၾကံဳခဲလွစြာ ၊ သာသနာႏွင့္ ၊ နင့္မွာမေရြ႕ ၊ ယခုေတြ႔ျပီး ၊ ေမ့ေမ့မူးမူး ၊ နင္မရူးႏွင့္ ၊ ဆီဦးေထာပတ္ ၊ ရသာဓာတ္ကို ၊ အျမတ္တစ္ခု ၊ မွတ္မရွဳ႕ဘဲ ၊ ရြာသူဝက္မိုက္ ၊ မစင္ၾကိဳက္သို႔ ၊ အျမိဳက္တရား ၊ နင္ေရွာင္ရွား၍ ၊ ငါးပါးအာရံု ၊ မစင္ပံုကို ၊ စံုစံုမက္မက္ ၊ မႏွစ္သက္ႏွင့္ ။

ထက္ျမက္အဖ်ား ၊ သင္တုန္းသြားဝယ္ ၊ပ်ားသဖြယ္ဟု ၊ ဥာဏ္က်ယ္သေလာက္ ၊ အျပစ္ေကာက္၍ ၊ ေတာင္ေခ်ာက္ျမိဳင္ၾကား ၊ သမင္မ်ားကို ၊ သစ္က်ားပုန္းေအာင္း ၊
အရေခ်ာင္းသို႔ ၊ ေတာင္ေခါင္းရိပ္ေျမွာင္ ၊ သခၤမ္းေခ်ာင္ဝယ္ ၊ တိမ္းေရွာင္တစ္ကိုယ္ ၊ ေတာ-ေတာ-ဆို၍ ၊ မဂ္ဖိုလ္မေႏွာင္း ၊ အရေခ်ာင္းမွ ၊ အေပါင္းဒုကၡ ၊ ကင္းကြာရဟု ၊ ဗုဒၶေရႊႏွဳတ္ ၊ ၾကာကမုခ္မွ ၊ လွစ္ထုတ္ျမြက္ၾကား ၊ မိန္႔ေတာ္ထားသည္ ၊ နင့္ကားနင့္တြက္ ၊ က်င့္ေတာ့တည္း ။ ။

 


လူၾကီးမ်ားဖတ္ရန္ ကေလးအေတြးမ်ား



 လူၾကီးမ်ားဖတ္ရန္ ကေလးအေတြးမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား ခင္ဗ်ား
ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ကို ေျပာျပခ်င္ေနေသာ စကားမ်ားရွိေသာ္လည္း ခု လတ္တေလာအေျခအေနအရ ကိုယ္ကိုတုိင္ ဘာကိုမွ ဟုတ္တိပါတ္တိ မေရးျဖစ္ မေရးႏိုင္ပါ။ အားသမွ်ေသာ အခ်ိန္ေလး တြင္ ဘေလာ႔မ်ား ကို လိုက္ဖတ္ေနရတာႏွင္႔တင္ ရေသာအခ်ိန္ေလး ကုန္ကုန္သြားပါသည္။ သိုရာတြင္ တစ္ခုခု ေျပာလိုေသာ အေတြး ျပင္းျပေနပါသျဖင္႔ ေအာက္ပါစာစုေလးအား သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အကူအညီေတာင္း စာရိုက္ခိုင္းျပီး တင္မိပါသည္။ ခုတေလာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵ တဂ္ပိုစ္႔မ်ား လည္ဖတ္မိရင္း ေပၚလာေသာ အေတြးတစ္စ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြး ကေလးဆန္ေကာင္း ဆန္ေနပါလိမ္႔မယ္။ ကိစၥမရွိပါ ကၽြန္ေတာ္ အခု တင္လိုက္ေသာ စာစုသည္လည္း ဆရာ မင္းခိုက္စိုးစန္ ၏ ကေလးအေတြး အက္ေဆး စာအုပ္ထဲမွ စာစုသာျဖစ္ပါသည္။


ကေလးအေတြး အက္ေဆး (၈)

(၁)

"ေဟ႔...ခ်ာတိတ္၊ ဒီေလာက္မိုးရြာေနတာ...ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ျပင္ထြက္ျပီး ရပ္ေနရတာလဲ။ ၾကည္႔စမ္း... မင္းတစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုေနျပီ"
"ကၽြန္ေတာ္...ပုန္းေနတာခင္ဗ်"
"ေဟ႔...ဘာေတြပုန္းေနတာလဲ"
"ေမေမက ေရခ်ိဳးေပးမယ္ဆိုလို႔ ေၾကာက္လို႔ ပုန္းေနတာ"

(၂)

ဒီအေတြးဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးျဖစ္တဲ႔အတြက္ တကယ္႔ျဖစ္ရပ္နဲ႕ သူရဲ႕ေတြးေခၚပံု လြဲေခ်ာ္ေနတာကို ၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္ေမာပစ္လို႔ ရပါတယ္။
ကေလးငယ္ဟာ ေရခ်ိဳးရမွာကို ေၾကာက္တယ္။ အဲဒီလို သူေၾကာက္တဲ႔အရာကို ေရွာင္တိမ္းလိုက္ေတာ႔ေရာ လြတ္ေျမာက္သြားသလားဆိုေတာ႔ မလြတ္ေျမာက္ပါဘူး။ မိုးေရထဲ ထြက္ျပီးရပ္ေနေတာ႔ တစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုရျပန္တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီစိတ္ကူးကေလးကို လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲျပီးျမင္ၾကည္႔တယ္။ လူၾကီးေတြေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဒုကၡတစ္ခုခု၊ အက်ပ္အတည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမွာကို ေၾကာက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူး။ ေရွာင္တိမ္းပုန္းေအာင္းခ်င္ၾကတယ္။ အဲသည္လို ေရွာင္တိမ္းလို႔ေရာ ဒုကၡကေန လြတ္ေျမာက္သြားသလားဆိုေတာ႔ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ပိုျပီးဆိုးဝါးတဲ႔ အက်ပ္အတည္းေအာက္မွာ ရႊဲရႊဲစိုလ်က္သား ျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။

မာဂရက္ဘာခ္႔ဝိႈက္ ( Margaret Bourke White) ဆိုတဲ႔ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။

"ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ေတြ႔ရင္ ရဲရဲရင္ဆိုင္၊ လုပ္သင္႔လုပ္ထိုက္တာ တစ္ခုခုကို လုပ္။ အဲဒီလိုလုပ္လိုက္တဲ႔ အလုပ္က မေၾကာက္ေအာင္ ကယ္သြားလိမ္႔မယ္" တဲ႔။
အဲဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ တစ္ကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သင္႔ဆံုးအလုပ္က အက်ပ္အတည္းေတြ၊ ျပသာနာေတြ၊ ဒုကၡေတြကို ရဲရဲရင္ဆိုင္ဖို႔ပဲမဟုတ္လား။ ထြက္ေျပးေနဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
ထြက္ေျပးလိုက္ခါမွ ျပသာနာေတြ ပိုဆိုးရြားသြားတတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ျပဇာတ္ေလာကက နာမည္ေက်ာ္ ျပဇာတ္မင္းသမီးၾကီး ဟယ္လင္ေဟး(စ္) Helen Hayes ရဲ႕အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကားထားဖူးၾကျပီးသား ျဖစ္မွာပါ။

သူမဟာ အသက္(၂၀) အရြယ္မွာ နာမည္ၾကီးျပဇာတ္တစ္ပုဒ္မွာ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးအျဖစ္ ပထမဦးဆံုး ကျပရတယ္။ ရုပ္ရည္ကလည္းလွ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးကလည္း ျဖစ္ရျပန္ဆိုေတာ႔ ဟယ္လင္က သူ႔ကိုယ္သူ အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ ေနတာေပါ႔။

သူ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစား သရုပ္ေဆာင္တယ္။ သူ႔စိတ္ကူးအိမ္မက္ထဲမွာေတာ႔ သူ႔ရဲ႕အနာဂတ္ခရီးဟာ အရမ္းကို လွပေခ်ာေမြ႔ေနျပီေပါ႔။ နာမည္ၾကီးမယ္၊ ေငြေသာက္ေသာက္လဲ ရမယ္... စသည္ျဖင္႔ေပါ႔။ သူ႔မွာရွိရွိသမွ် အားအင္ေတြ၊အစြမ္းသတိၱေတြကို ညစ္ထုတ္ျပီး ၾကိဳးစားခဲ႔တာပါ။
သူ႔ျပဇာတ္ ပထမညအျပီးမွာ အဝတ္လဲခန္းထဲကေနျပီးေတာ႔ သူ႔သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳလာၾကမယ္႔သူေတြကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သူတစ္ကယ္ရင္ဆိုင္လိုက္ရတာကေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရႈတ္ခ်ၾကတယ္။ ကဲ႔ရဲ႕ေဝဖန္ၾကတယ္။
"ကိုယ္ သရုပ္ေဆာင္ရမယ္႔ Character ကို မပိုင္ႏိုင္ဘူး "
"သဘာဝ မက်ဘူး"
"ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အလွျပတာ မ်ားလြန္းေနတယ္"...
စသည္ျဖင္႔ေပါ႔။

အဲဒီမွာ အဆိုးဆံုးေဝဖန္ခ်က္တစ္ခုကေတာ႔
"ဒီလိုအရည္အခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ ျပဇာတ္မင္းသမီးေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္မလာနိုင္ဘူး"
ဟယ္လင္ဟာ အရမ္းကို တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ရွက္လည္းရွက္သြားတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေသးေသးေလး ျဖစ္သြားသလို ခံစားလုိက္ရတာ။ ဇာတ္စင္ကို ေက်ာခိုင္းျပီး ျပဇာတ္ေလာကကို စြန္႔ခြာထြက္ေျပးေတာ႔မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ အရႈံးေပးျပီေလ။ ထြက္ေျပးေတာ႔မယ္။
ဒါေပမယ္႔ အဲဒီမွာ ဟယ္လင္ရဲ႕အေမက အဖိုးထိုက္တန္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းလက္ေဆာင္ေပးခဲ႔ပါတယ္။

"သမီး...လက္ေတြ႔အေျခအေနကို ေရွာင္ေနလို႔မရဘူး"

ဟယ္လင္ဟာ သတၱိေမြးျပီး ရဲရဲရင္ဆိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ကိုေဝဖန္ခ်က္ေတြဟာ အမွတ္ေတြခ်ည္းပဲလို႔ လက္ခံလာႏိုင္တယ္။ သူဟာ သရုပ္ေဆာင္ပညာကို အစကေန ျပန္ေလ႔လာသင္ယူျပီး ၾကိဳးစားေတာ႔တာပါပဲ။ ဒုကၡေတြကို ခါးစည္းခံျပီးလို႔ (၄) ႏွစ္အၾကာမွာ သူဟာ ကမာၻေက်ာ္ ျပဇာတ္မင္းသမီး တကယ္ျဖစ္လာေတာ႔တာပါပဲ။

(၃)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာ ဒုကၡကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေနၾကပါသလဲ။ ေရွာင္ေျပးေနၾကပါသလား။ ရဲရဲရင္ဆိုင္ေနၾကပါသလား။ ေရွာင္ေျပးေနၾကေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ "ကေလးအေတြး"ပဲရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။


ဆရာမင္းစိုက္စိုးစန္ရဲ႕ ကေလးအေတြး အက္ေဆး (၈) ပါ။
ကေလးအေတြး ကေန လူၾကီးေတြအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာအေတြး ရႏိုင္ပါေစ။
 

ခ်စ္ျခင္းျဖင္႔
ၾကယ္ေသာၾကာ


ကေလး၊ မိဘ ႏွင့္ အနာဂတ္



ကေလး၊ မိဘ ႏွင့္ အနာဂတ္

နားလည္မႈဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ေတြမွာ အင္မတန္မွကိုအေရးပါပါတယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီး ဆက္ဆံေရးမွာလည္း ဒီနားလည္မႈဆိုတဲ႔စကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာစရာေတြ ရွိေနပါတယ္။မိဘတုိင္း မိဘတိုင္းမွာသူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို အေကာင္းဆုံးေထာက္ပံ့ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြရွိေနတယ္ဆိုတာေသခ်ာပါတယ္။ စိတ္ရွိသလိုပဲ ... မိဘေတြဟာေပးဆပ္မႈေတြအထပ္ထပ္နဲ. သူတို.သားသမီးေတြရဲ႔ဘ၀ကိုအစြမ္းကုန္ျမႇင္႔တင္ေပးႏုိင္ဖို႔ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ႔္ ... လြဲေခ်ာ္မႈ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္နဲ႕အတူ ... မိဘေတြရဲ႕အေထာက္အပံ႕ေတြ၊ ပံ႕ပိုးေပးမႈေတြဟာအရာမေရာက္ ျဖစ္သြားရတာမ်ဳိးေတြရွိလာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို.ပါလဲ ... မိဘေတြအေနနဲ႕ သူတိုရဲ. ကေလးေတြ ဘာကိုအမွန္တကယ္လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာကို နားလည္သေဘာမေပါက္လို႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ အလွ်ံအပယ္နဲ႕ မိဘေမတၲာငတ္ေနၾကရရွာတဲ့ကေလးငယ္ေတြ၊ ေခတ္မီဆန္းသစ္တဲ့ ကစားစရာေတြ အပံုအပင္ရဲ႕ အလယ္မွာ မိဘေတြရဲ႕အိမ္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကရရွာတဲ႔ကေလးငယ္ေတြ၊ အိစက္ညက္ေညာတဲ႕ ဖဲေမြ႕ယာၾကီးေပၚမွာ မိဘေတြေျပာျပမယ္႔ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ... ေလာကၾကီးထဲမွာ ဒီလိုပံုရိပ္ေတြကိုကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ႕ေနရျခင္းဟာ မိဘေတြနဲ႕ သားသမီးေတြၾကားက နားလည္မႈလြဲေခ်ာ္ျခင္းေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြပါပဲ။ ျဖည္႕ဆည္းေပးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား ... အဲဒါေတြဟာလိုအပ္မႈေတြနဲ႕ ထပ္တူက်မေနဘူးဆိုရင္ ... ဒါေတြဟာဘာမွ အရာမေရာက္တဲ႕အပိုစာသားေတြပဲျဖစ္ေနမွာပါ။

'Without understanding of their children's needs, parents can't effectively support their children'

အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးငယ္္ တစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္ထဲမွာမျဖစ္မေနရွိေနသင့္တဲ့ စိတ္အေျခအေနေတြရွိပါတယ္ ... အဲဒါေတြကေတာ့ ... ဇြဲ၊ လံု႕လ၊ ၀ီရိယ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လိုမႈ၊ အၾကင္နာတရား စတာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးစိတ္အေျခအေနေတြကို ကေလးေတြ ရရွိပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာကလည္း မိဘေတြမွာအမ်ား ၾကီးတာ၀န္ရွိပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပျပီး ဆံုးမပဲ့ျပင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ဆူပူေအာ္ေငါက္ေနတာမ်ိဳးေတြ၊ ၾကိမ္းေမာင္းရိုက္ႏွက္ တာမ်ိဳးေတြဟာ ကေလးငယ္ေတြရဲ့စိတ္ထဲက အၾကင္နာတရားေတြကိုေလ်ာ့ပါးလာေစပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ... ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဆႏၵေတြတိုင္းကို တားျမစ္ႏွိပ္ကြပ္ေနျခင္းမ်ိဳးကိုလည္း မိဘေတြအေနနဲ႕ ေရွာင္က်ဥ္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဘာပဲေတာင္းေတာင္း လိုက္ေလ်ာခံရျခင္းမရွိတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မိမိကိုယ္ကိုယံုၾကည္မွု ေလ်ာ့နည္းလာတတ္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈဟာ အမွန္တကယ္လိုက္ေလွ်ာျဖည့္ဆည္း ေပးဖို့မသင့္တဲ့အရာမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္လဲ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ကိုထိခိုက္မွုမျဖစ္ေစပဲျငင္းပယ္ ႏိုင္ေအာင္မိဘေတြအေနနဲ႕ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ မိဘေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ စိုးရိမ္လို႕ခ်စ္လြန္းလို႕ ခ်ဳပ္ျခယ္တာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ ေပမယ့္ ... ကေလးငယ္ေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘ၀မွာလိုအပ္တဲ့အခ်ိဳ႕စိတ္အေျခအေနေတြကို ဆံုးရွံုးေစပါတယ္။ လမ္းေပၚထြက္ျပီး ေဘာလံုးကန္ခ်င္တဲ့ ကေလးငယ္ကိုအိမ္ထဲမွာပဲ ဂိမ္းထိုင္ေဆာ့ဖို႕ေျပာတတ္တဲ့မိဘေတြရွိပါတယ္ ... အႏၲရာယ္သိပ္မရွိဘူးဆိုရင္ ဒါမ်ိဳးကိုခြင့္ျပဳသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ဒီကေလးငယ္ဟာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈရဲ့အင္အားနဲ႕ ျပိဳင္ဘက္ရဲ႕အေရးပါမႈေတြကို သိႏိုင္ဖို႕ခဲယဥ္းသြားပါလိမ့္မယ္။

'Nurturing and not breaking a child's will is the basis of creating confidence, cooperation and compassion in children.'

ကေလးငယ္ေတြဟာ အရာရာကိုစူးစမ္းခ်င္ၾကတယ္။ ဘာကိုမဆို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႕ လုပ္ၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ ေလာကထဲမွာအေနၾကာျပီး လူ၀ါး၀ေနျပီးသား လူၾကီးေတြေတာင္ အမွားအယြင္းေတြနဲ႕မကင္းႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ ... ကေလးငယ္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ခဏခဏမွားၾကမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကေလးငယ္ေတြ အမွားအယြင္းတစ္ခုခု ကိုလုပ္မိတဲ့အခါ ... မိဘအမ်ားစုက ဘာေတြ လုပ္တတ္ပါသလဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့႐ိုက္ျပီးေတာ့ျဖစ္ေစ၊ ဆူပူေအာ္ဟစ္ျပီးျဖစ္ေစ ဒီအမွားအယြင္းကို ေနာက္တစ္ခါ မလုပ္ေအာင္တားျမစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ကေလးငယ္ေနနဲ႕ ဒီလို အမွားအယြင္းမ်ိဳးကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ေတာ့မွာမဟုတ္ေပမဲ့ ဒါဟာအမွားအယြင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ျပီး ေနာက္ထက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ... မိဘကိုေၾကာက္လို႕၊ အဆူခံရမွာစိုးရိမ္လို႕ မလုပ္ေတာ့တာမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေစာင့္ထိန္းမႈမ်ိဳးဟာ ၾကာရွည္ခံပါ့မလား ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႕ကေလးငယ္ေတြကို သူတုိ႕ရဲ႕မွားယြင္းမႈအတြက္ ေၾကာက္သြားတာမ်ိဳး၊ စိတ္ထိခိုက္ သြားတာမ်ိဳး စတဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ျဖစ္ေစဖို႕သင္ေပးမယ့္အစား သူတို႕ရဲ႕ အမွားေတြကေန သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္သင္ယူ လာႏိုင္ေအာင္လမ္းေၾကာင္းေပးသင့္ပါတယ္။

'In stead of teaching our children to feel bad for their mistakes, we need to teach them to learn from their mistakes.'

မွားတယ္ ... အမွားကိုျမင္တယ္ ... အဲဒီ့အတြက္အမွန္ကိုရဖို႕ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ျပင္ယူတယ္။ ဒီအဆင့္ေတြကို ကေလးဘ၀မွာ အမ်ားၾကီး ၾကံဳရမွာပါ။ မိဘေတြအေနနဲ႕က မိမိတို႕ရဲ႕သားသမီးေတြမွားတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ထားျပီး ကေလးငယ္ေတြ အမွားကိုျမင္လာေစဖို႕ ... အမွန္ကိုကိုယ့္ဖာသာကိုယ ္ျပင္ယူႏိုင္ေစဖို႕ဆိုတဲ့ အဆင့္ေတြအတြက္ ဆံုးမသြန္သင္တာမ်ိဳး၊ နည္းေပးလမ္းျပ တာမ်ိဳးေတြကို လုပ္ေပးဖို႕သာလိုပါတယ္။ မိဘအမ်ားစုဟာ ကေလးငယ္ေတြကိုမွားတယ္ဆိုတဲ့အဆင့္မွာတင္ အျပစ္ေပးတာမ်ိဳး၊ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းတာမ်ိဳးေတြလုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ ေနာက္ကအဆင့္ေတြကို ကေလးငယ္ေတြ မရေတာ့ပဲ ေနာက္တစ္ခါထပ္မွားမွာကိုေၾကာက္သြားတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကိုသာ ကေလးေတြရသြားရွာပါတယ္။ အင္မတန္မွကိုဆိုးပါတယ္။ ကေလးေတြအေနနဲ႕မွားမိမွာကို ေၾကာက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို ခံစားေနရတဲ့အတြက္ သဘာ၀ကေပးတဲ့ အမွန္ကိုမိမိဖာသာျပင္ယူႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြကိုဆံုးရွံုးၾကရပါတယ္။

'Children feel afraid of making mistakes, they lose the nature ability to self-correct.'

ကေလးဘ၀ကေန လူငယ္၊လူငယ္ဘ၀ကေန လူလတ္၊ လူလတ္ကေန လူၾကီး စသျဖင့္အသက္အရြယ္ေတြ ေျပာင္းလဲ ၾကီးျပင္းလာၾကသလို ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ၊ အျပဳအမူေတြကလည္း ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ လံုေလာက္တဲ့ေၾကာင္းတရားေတြကိုမွီျပီး ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္ေနၾကရပါတယ္။ဒါဟာ .....သဘာ၀တရားပါ။ ဒါေပမဲ့ ... ကိုယ့္ရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ပါ လိုလားအပ္တဲ့ေျပာင္းလဲမႈေတြျဖစ္ေနဖို႕ လိုအပ္တဲ႕အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ အျမဲတမ္းမိမိကိုယ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ တည့္မတ္ေနရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး မိမိရဲ႕ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံေတြကို အျမဲတမ္း သတိတရားနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္တည့္မတ္ေစႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးကို ကေလးဘ၀ထဲက ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ယူထားဖို႕လိုပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ သဘာ၀ကေပးတဲ့အမွန္ကို မိမိဖာသာျပင္ယူႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္မ်ိဳးကို ကေလးဘ၀ကမွာ မရခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘ၀မွာသင့္ျမတ္ေလွ်ာ္ကန္စြာနဲ႕ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ကိုဆံုးရႈံးရႏိုင္ပါတယ္။ ဘ၀မွာေအာင္ျမင္ေနၾကတဲ့ သူေတြအားလံုးဟာ သူတို့ရဲ့မွားယြင္းမႈေတြကိုကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္တည့္မတ္ႏိုင္ျပီး သူတို့ရဲ့အေတြးအေခၚေတြ၊ စိတ္ေနသေဘာထားေတြ၊ အျပဳအမူေတြကိုပါ ေျပျပစ္ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိၾကသူေတြပါ။

'Those who succeed in life are those who can self-correct and change their thinking, attitude or behavior'

သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ေပါင္းထားတဲ့အခ်ိန္ကာလ အစုအဖြဲ႕တစ္ခုပါ။ အခုလက္ရွိပစၥဳပၸန္မွာရွိေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြအားလံုးဟာ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ကာလတစ္ခုမွာအရြယ္ေရာက္လာၾကျပီး ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕ သမိုင္းကို သူတို႕နည္းသူတို႕ဟန္နဲ႕ ေရးထြင္းၾကမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ ကမာၱေလာကၾကီးရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းဟာ ယိုယြင္းဆုတ္ယုတ္သြားတာမ်ိဳးမျဖစ္ေစဖို႕ဒီကေလးငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္အေျခခံေတြ ေကာင္းခဲ့ဖို႕ မျဖစ္မေနကို လိုအပ္ ပါတယ္။ မိဘတိုင္း စိတ္ဓါတ္ေတြျမင့္မားျပီး သားသမီးတိုင္းရဲ့ အနာဂတ္ကိုတင့္တယ္ေစႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိပါတယ္။

 
ေနဘုန္းလတ္

စာကိုး - Children Are From Heaven By John Gray

စံ တိမ္းလြဲမႈမ်ား ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အနာဂတ္



ေခါင္းစည္းဖတ္ျပီးေတာ႔ ၾကီးၾကီးမားမားၾကီး မေတြးလိုက္ၾကပါနဲ႔ ဦး။ ေခါင္းစဥ္တပ္ ေရးမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘာမွ ေသခ်ာမသိပါဘူး။ မသိရင္ ေျပာမေနပါနဲ႔လား ေမာင္ေသာၾကာရယ္ လို႔ေတာ႔လည္း မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနတာေလး မွန္မမွန္ ေဝဖန္ေပးၾကဖို႔ သိေအာင္ေတာ႔ ေျပာပါရေစ..။

လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝန္းက်င္မွာ တိုးတက္ ျဖစ္တည္လာမႈေတြနဲ႔ အတူ အေျခအေနအတိုင္းအတာ တစ္ခုအရ ေျပာင္းလဲမႈ႔ေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ လက္ခံေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဓိက က Cultural Change ယဥ္ေက်းမႈ႔ ေျပာင္းလဲလာျခင္း ဗ်ာ ။ ေနာက္ Social-ecomomic Change လူမႈစီးပြါးေရးေျပာင္းလဲမႈ႔ေတြ.. အစရွိသည္႔ ေခတ္တစ္ခုရဲ႕ စိန္ေခၚမႈ႔၊ ေခတ္တစ္ခုရဲ႕ဖ်ားေယာင္းမႈ႕ေနာက္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုက္ပါ စီးနင္း ေျပာင္းလဲ ေနၾကရတယ္။ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းလဲခဲ႔ၾကရတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဆိုေတာ႔ ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ အေနအထားတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ လမ္းဆံုးထိ မေလ်ာက္ခင္ ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည္႔ၾကဖို႔ လိုၾကလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ မတိုးတက္ပါဘူး လို႔ မ်က္စိမွိတ္ ေအာ္ေနလို႔ မရသလို တိုးတက္လာမႈေတြမွာ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတာ ျပန္မဆန္းစစ္ဘဲ ေနလို႔ မရပါဘူး။

ဒီအေၾကာင္းအရာက ေျပာရရင္ ေမာင္ေသာၾကာတို႔လို ကခၽြတ္ကမႊားေလးေတြ ေဆြးေႏြးရမယ္႔ အပိုင္းမဟုတ္လို႔ ဆက္မေျပာပါဘူး။ ေသာၾကာ ေျပာခ်င္တာ ေသာၾကာတို႔ ရပ္ကြက္ေလးထဲက ကေလးေတြ ေနာက္ ေသာၾကာ သင္ရတဲ႔ ကေလးေတြ အေၾကာင္းပါ။ ေသာၾကာ ႏွစ္ပိုင္းခြဲေျပာပါမယ္႔။ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းက ကေလးေတြအေၾကာင္း ဆိုျပီး။

ေသာၾကာက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အေမအိမ္ျပန္ေနေလ႔ ရွိပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါေလာက္ျပန္တာဆိုေတာ႔ အေပါင္းအသင္းရယ္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္လည္း အဲသည္မွာ မရွိဘူးေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ေသာၾကာ ဘာလုပ္သလဲ ဆိုေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြကို နည္းနည္း သတိထား အကဲခပ္ၾကည္႔ပါတယ္။ အစကေတာ႔ စကားေျပာေဖာ္ရွာတာပါ။ ေနာက္ေတာ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ႔လာ အကဲခပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ပညာေရး အေလးထားတတ္ေသာ ဝန္းက်င္ ရွားတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး အေဝးသင္ တက္ႏိုင္ရင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး အတန္းပညာထြန္းေပါက္ျပီ ဆိုတဲ႔ ဝန္းက်င္ဆိုပါေတာ႔။ ရန္ကုန္ မႏၱေလးေလာက္သာ ဟိုးကေလး ေပါက္စ အူဝဲေလးက စျပီး မဟာတက္တဲ႔အထိ က်ဴရွင္ယူ ေနာက္ Lenguage ေတြေလ်ာက္တက္ Computer ဘာညာ အစရွိတာေတြ ဖက္ရွင္တစ္ခုလို လုပ္ႏိုင္တာကိုးဗ်။ နယ္ေတြမွာေတာ႔ အဓိက က စီးပြားရွာတတ္ဖို႔ ဘဲ လိုတာေလ။ ပြဲရံုလုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္ရင္ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ လုပ္တတ္ရင္ လူရာဝင္တဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္း ေပါ႔ဗ်ာ။သင္တန္းဘာညာ စိတ္ဝင္စားလို႔တက္ခ်င္ရင္ေတာင္ တူတူတန္တန္ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ဒီေတာ႔ အဲလိုဝန္းက်င္က ကေလးေတြ နဲ႔ ေမာင္ေသာၾကာ ေတြ႔ျဖစ္တယ္ေပါ႔။

ေတြ႔စ ျမင္စက ေသာၾကာ ဘယ္လိုမွ ၾကည္႔မရဘူးဗ်ာ။ ဆံပင္ အဝတ္အစား အေျပာအဆို အကုန္ပါဘဲ ေကာင္ေလးေတြဆို ဂ်စ္တစ္တစ္ ေပကန္ကန္ ေကာင္မေလးေတြဆို ခပ္လန္လန္ ေလးေတြ အမ်ားဆံုး။ အဲ ခပ္ေအးေအးေလးေတြက်ေတာ႔လည္း ေနာက္မွ သိရတာ တစ္မ်ိဳးေလးေတြဗ်။ ေသာၾကာ အိမ္ေရွ႕က ညီအစ္မေတြဆို ဆိုင္ကယ္တစ္စင္းစီနဲ႔ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ေကာင္ေလးေတြက တရုန္းရုန္းဗ်။ အရြယ္ေကာင္းေလးေတြမို႔ အတန္းပညာ ဘယ္ေရာက္ျပီလဲ ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ညီမႏွစ္ေယာက္လံုး ဆယ္တန္း ၂ ခါစီ ေျဖထားတယ္တဲ႔ဗ်။ ထားေတာ႔ သူရို႕ေတြအေၾကာင္းေျပာေနရရင္ လိုရင္းေပ်ာက္လိမ္႔မယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ နည္းပညာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမႈ႔ေၾကာင္႔ ကမာၻ ရြာၾကီး ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ သူရို႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက အေျခခံျဖစ္တဲ႔ ဆယ္တန္းဆိုတဲ႔ အတန္းပညာ ကိုေတာင္ တန္ဖိုးမထား ႏိုင္ၾကဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဟုတ္ျပီ ဝန္းက်င္အရ ပညာ တန္ဖိုးနားမလည္တာထား က်န္တဲ႔ ေနရာေတြကိုေရာ.. ၾကည္႔မိတယ္ဗ်ာ။ ေယာက်ာၤးေလး ဆယ္ေယာက္မွာ ကိုးေယာက္ေလာက္က ေတြ႔လိုက္ရင္ ပါးစပ္မွာ ကြမ္း လက္မွာေဆးလိပ္ နဲ႔ ေနကုန္ေနခမ္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုလို လမ္းေဘးအုတ္ခံုလိုလို နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတယ္ဗ်ာ။ ဆယ္႔ရွစ္ႏွစ္ မျပည္႔ေသးဘူး အရက္ေကာင္းေကာင္း ေသာက္တတ္ေနျပီ မဟုတ္တာ လုပ္ရေကာင္းမွန္းသိေနျပီ။ ေသာၾကာ ေမးၾကည္႔တယ္ သူတို႔ကို။ ညီ မင္းတို႔ ကိုယ္႔ဘဝကို ရုန္းရေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ဘာေတြလုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲေပါ႔။ အားရစရာၾကီးဗ်ာ ေရေရရာရာ ဘာမွ မရွိဘူး ျဖတ္လမ္းလိုက္မယ္႔ အလြယ္နည္းလမ္းေတြ ေျပာျပၾကတယ္။

ေသာၾကာ ဆိုလိုခ်င္တာက ကေလးေတြမွာ ပညာဆိုတာ တန္ဖိုးထားရမယ္ ဆိုတာ မသိေတာ႔ဘူး။ ပညာထက္ ေငြ ရွိဖို႔က အဓိက ျဖစ္သြားျပီ။ ရြယ္တူခ်င္း ေပါင္းရင္ေတာင္ ေငြရွိသူ သားသမီးက အေပၚကဘဲ။ ေငြသာလ်င္ အဓိက ဆိုတဲ႔ အယူအဆ ၾကီး စြဲထင္ေနမွေတာ႔ ေငြရလွ်င္ ဘာမဆို လုပ္ရဲေသာ အေတြးမ်ား လြမ္းမိုးလာတာ မဆန္းပါဘူး။ ေနာက္ ရွက္စရာဆိုတာ မသိေတာ႔ဘူး။ လမ္းေဘး အေပါ႔စြန္႔ဖို႔ ဝန္မေလးေတာ႔သလို ပါးစပ္ကေန ဖရုတ္သဝါစာ စကားတစ္ခြန္း လူပံုအလယ္ လူၾကီးသူမေရွ႕ ေျပာဖို႔ မေၾကာက္ မရွက္ေတာ႔ဘူး။ မရွက္ေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး ရွက္စရာလို႔ မထင္ေတာ႔တာ။ စီးပြားရွာမယ္ ဆိုေတာ႔ လည္သူစားတမ္း ဆိုတဲ႔ ေလာကက ၾကီးစိုးေနေတာ႔ ကေလးေတြစိတ္ထဲမွာ သမာအာဇီဝ ဆိုတဲ႔ စကားလံုး မသိေတာ႔ဘူး။ "ဟိုေကာင္ကို ငါဘယ္လို ရိုက္လိုက္တာကြာ" :ဘယ္သူက ဘယ္လို ဖန္သြားတာကြာ" "ဟာ ဒီေကာင္က ဆရာၾကီး အဲဂြင္မွာ"... စသည္ျဖင္႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လိွမ္႔တာ ပတ္တာ လုပ္ႏိုင္ၾကတာေတြ ဂုဏ္ယူစြာ လက္ခံ က်င္႔သံုးေနၾကတာ ေမာင္ေသာၾကာတစ္ေယာက္ ရင္ေလးစြာနဲ႔ နားေထာင္ ၾကည္႔ျမင္ခဲ႔ေနမိပါတယ္။ ရိုးသားစြာ အသက္ေမြးျခင္း ရိုးဂုဏ္ ဆိုတာ ကေလးေတြ နားမလည္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါ အမ်ားစုေသာ လူငယ္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔ အေနအထားပါ။

အဲ ေမာင္ေသာၾကာ သင္ေနရတဲ႔ တကၠသိုလ္က ကေလးေတြကို ၾကည္႔ၾကည္႔ရေအာင္ပါ။ ေသာၾကာတို႔ တကၠသိုလ္က သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္တစ္ခုျဖစ္လို႔ တစ္ႏွစ္မွာမွ ေက်ာင္းသား ၂၅၀ ဝန္းက်င္ဘဲ ေရြးခ်ယ္ လက္ခံတဲ႔အတြက္ ေတာ္ရံုအရည္အခ်င္းနဲ႔ေတာ႔ ေက်ာင္းလာတက္လို႔ မရပါဘူး။ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ႔ အေျခခံရွိတဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးသာ လာလို႔ရတဲ႔ေနရပါ။အမ်ားစု ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔ လူငယ္ေတြနဲ႔စာရင္ ေခတ္တစ္ခုကို ပညာ အျမင္နဲ႔ ၾကည္႔တတ္တယ္ ၾကည္ႏိုင္တယ္ ဆိုရမယ္႔ ကေလးေတြေပါ႔။ အနည္းဆံုးေတာ႔ သူတို႔မွာ ဘယ္ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ရာေလးတစ္ခုရွိၾကတယ္ ဆိုရပါမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမာင္ေသာၾကာ ေတြ႔ျမင္ရတာ စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်တာေတြမ်ားပါတယ္ဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဆိုျပီး ေဘးဂရုမစိုက္ဘဲ လမ္းအျပည္႔ ေလ်ာက္တာ.. ဒါဟာ စည္းကမ္းမရိွတာ ကိုယ္ကိုကိုယ္ တာဝန္မယူလိုတဲ႔စိတ္ေတြလို႔ ေသာၾကာ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ ကေလးေတြစိတ္ထဲ သူမ်ားထက္ ထူးခ်င္တဲ႔စိတ္ လြဲမွားတဲ႔ အေတြးေလးေတြေပါ႔ဗ်ာ ရည္းစားမ်ားတာ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ႔ အသိ ေနာက္ ေျပာရရင္ sex ကိစၥေတြမွာ ကေလးမေတြကပါ လြယ္လြယ္ လက္ခံလာၾကတာဘဲဗ်.။ ဟိရိၾသတၱပၸ ဆိုတာ သိပ္နားမလည္ေတာ႔ဘူး။ အမ်ားစု ေျပာတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြဆိုလည္း တစ္လံုး ႏွစ္လံုး သံုးလံုး ေလာင္းစရာ ရွိတာ အကုန္ေလာင္း ဒါဟာ မေကာင္းမႈ႔လို႔ မျမင္ေတာ႔ဘူး။ ဘြဲ႔ရ အလုပ္ရွာေတာ႔လည္း ေခါင္းစဥ္တပ္ ကတည္းက ေအာက္ဆိုဒ္ ေကာင္းတဲ႔ အလုပ္တဲ႔ လစာက ရာထူးက အဓိက မက် သလိုဘဲ။ မတရားရတဲ႔ ဝင္ေငြဟာ နည္းမွန္လမ္းမွန္လို႔ ျမင္ေနၾကတာ ဆိုးပါတယ္။ အဲ ရိုးရိုးသားသား ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႔ ကေလးရွိေတာ႔ရွိပါတယ္ တကယ္ကိုရည္မွန္းခ်က္ၾကီးၾကီး နဲ႔ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ ကေလးေတြ။ ဒါေပမယ္႔ ဒါက တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ပါ။ ဆိုေတာ႔ အမ်ားစု ျမင္သမွ်ကို ေျပာရရင္ေတာ႔ အမ်ားၾကီးဗ်။ အစက တစ္ခုခ်င္း အေသးစိတ္ ေျပာျပဖို႔ ေသာၾကာ အေတြးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာေနရရင္ အခန္းဆက္ေရးေနရပါလိမ္႔မယ္။ ဒီေလာက္ဆို ဖတ္သူေတြလည္း ျမင္မွာပါ ခင္ဗ်ားတို႔ ဝန္းက်င္မွာလည္း ရွိေနမယ္ထင္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာ အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးအမ်ားစု ဟာ အေတြးအေခၚ အသိအျမင္ေတြ လြဲေနပါတယ္။ ရွက္စရာကို ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိပါဘူး။တန္ဖိုးရွိတာ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိပါဘူး။ ဝန္းက်င္ရဲ႕ လြဲေခ်ာ္ေနမႈ႔ တစ္ခုေအာက္ သူတို႔ေတြဟာ လြဲေခ်ာ္မႈ႔ေတြကို အမွန္လို႔ဘဲ သိျမင္ေနၾကပါတယ္။ အတုယူရမယ္႔ သူတို႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္း ေပ်ာက္ဆံုးေနပါတယ္။ စံခ်ိန္ စံညႊန္း ထားရမယ္႔ တန္ဖိုးေတြ စံတိမ္းလြဲေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အသက္ၾကီးလာလို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဒီလိုလြဲေနတဲ႔ စံေတြနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာရတဲ႔ ဒီကေလးေတြ ေနရာ ယူလာခ်ိန္ၾကရင္...ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနတာပါ။ သူဘာသူ ျဖစ္သြားပါလိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ အေတြးမပိုက္ႏိုင္တာ အမွန္ပါဘဲ။ ဘယ္သူေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္ ဘယ္သူေတြ ဘာလုပ္ၾကရမယ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနတာ ဒီလို စံတိမ္းလြဲမႈ႔ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လူငယ္ေတြ လြဲမွားစြာ လက္ခံထားၾကျပီလဲ။ ဘယ္အရာက သူတို႔ကို လမ္းေၾကာင္းအမွန္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားမွာလဲ ဆိုတာပါဘဲ...။
 
 
ခ်စ္ျခင္းျဖင္႔
ၾကယ္ေသာၾကာ


ကေလးမ်ား လြတ္လပ္စြာ ကစားႏိုင္ပါေစ



ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ ေနေရာင္ျခည္ဟာ တန္ဖိုးရွိမွန္း အခုလိုရက္မ်ိဳးမွ သိရေတာ့တယ္။ ေလး ငါးရက္ မိုးေစြေနလို႔ အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ေနရတာ လူေတာင္ ခ်ည့္နဲ႔ခ်င္သြားတယ္။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ ငါကေတာ့ အျပင္ထြက္ မကစားရရင္ ပ်င္းလို႔ေသေတာ့မယ္။ အိမ္မွာ ဗီဒီယိုစက္မရွိ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ဂိမ္းလည္းမရွိ။ ကစားစရာေကာင္း မရွိ။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ညည္းညဴမေနနဲ႔။ အဲဒါေတြ မရွိတာကိုက တို႔တစ္ေတြ ကံေကာင္းေနတာ။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ယိုယိုရယ္။

ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲတဲ့။ တို႔မွာ ဒါေတြ မရွိေတာ့ အျပင္ထြက္ ေဆာ့ေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ရတယ္။ ေလေကာင္းေလသန့္ ရတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းေက်ာင္းနိုင္စြမ္း ရတယ္။ လြတ္လပ္မႈ ရတယ္။ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ဖြံ႕ၿဖိုးတိုးတက္မႈ ရတယ္။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ တယ္ဆိုတဲ့ စာပါလား။ မင္းဘယ္တုန္းက တိတ္တိတ္ေလး ပညာရွိ ျဖစ္သြားတာလား။ တို႔လည္းမသိလိုက္ပါလား။ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ ဦးမွေပါ့။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ပညာရွင္ေတြ၊ ကေလးပညာရွင္ေတြ၊ လူ ၃၀၀ ေလာက္ စုထုတ္ထားတဲ့ စစ္တမ္းတစ္ေစာင္ထဲမွာ ပါတယ္။ ဦးေဆာင္တဲ့သူက စာေရးဆရာမ စူးပါးမား တဲ့။ သူက နာမည္ေက်ာ္ “အဆိပ္သင့္ ကေလးဘဝ” စာအုပ္ေရးခဲ့သူ။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ သူ႔စာအုပ္က ဟယ္ရီေပၚတာလို ဖတ္ေကာင္းလို႔လား။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ သူ႔စာအုပ္က ဝတၳဳစာအုပ္ မဟုတ္ဘူးကြ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကေလးေတြ အိမ္ျပင္ထြက္ ကစားခြင့္မရေတာ့လို႔ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်ိဳ႕ယြင္းၿပီး အနာဂတ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ထိခိုက္မယ့္အေၾကာင္း ေရးထားတာ။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။  ကေလးေတြက ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ျပင္ထြက္ မကစားၾကတာလဲ။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ သူတင္ျပထားတာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာ ဂိမ္းေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာနဲ႔ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ကေလးကစားစရာေတြ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ အိမ္ထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနတာလည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းစာေတြ မ်ားလို႔ ဖိစီးခံေနရတာလည္း ပါတယ္။ မိဘေတြက အိမ္ျပင္ထြက္ခြင့္ မေပးတာလည္း ပါတယ္။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ ဘာေၾကာင့္ ထြက္ခြင့္မေပးတာလဲ။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ကေလးေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိလို႔ေပါ့။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ထူထပ္တယ္။ ကေလးျပန္ေပးဆြဲမႈေတြ၊ ကေလး လူကုန္ကူးမႈေတြ ရွိတယ္။ ယူနီဆက္အဖြဲ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစစ္တမ္း အရဆိုရင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီးတဲ့ ႏိုင္ငံ ၂၁ ႏိုင္ငံမွာ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံက ကေလးေတြက စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈ အနည္းဆံုးတဲ့။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ ဒါဆို တို႔ကံေကာင္းတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကေလးနဲ႔ ေျမတလင္းဆိုတာ ခြဲလို႔မရတဲ့ အရာေတြကြ။ တို႔ ဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့ခ်င္းတိုင္း ေဆာ့လို႔ရတာ ကုသိုလ္ထူးလို႔ေပါ့ေနာ္။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ မွန္တာေပါ့ကြာ။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်န္းမာႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာေပၚမွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီးကြ။  ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ႏိုင္ငံႀကီးေတြက ကေလးေတြ ခုနကလို “အဆိပ္သင့္ေနတဲ့ ပန္းကေလး” ေတြ ျဖစ္ေနသလို၊ မဖြ႔ံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ အာရွ၊ အာဖရိက နဲ႔ လက္တင္ အေမရိက က ကေလးေတြက်ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္း မစားရ၊ မေနရ၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ မခံရ၊ ပညာမသင္ရနဲ႔ ေရငတ္တဲ့ ပန္းကေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ ဟုတ္တယ္။ ငါ ဂ်ာနယ္ထဲမွ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အီရတ္လို အၾကမ္းဖက္ တိုက္ခိုက္မႈေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံက ကေလးငယ္ေတြဟာ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ လူအႈေရး အဘက္ဘက္မွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းလို႔ အကူအညီး ေပးဖို႔ လိုအပ္ေနတယ္လို႔ ယူနီဆက္က သတိေပးေနတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီက ကေလးငယ္ေတြကို ကူညီဖို႔ ၆ လ အတြက္ ေဒၚလာ ၄၂ သန္း လိုတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ပံုေငြ ထည့္ဖို႔ လံႈ႕ေဆာ္ေနရတာ။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။  အဲဒါထက္ ဆိုးတာရွိေသးတယ္။ အယ္လ္ေကဒါလို အၾကမ္းဖက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ကေလးေတြကို စည္းရံုး သိမ္းသြင္းၿပီး အသံုးခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပဲ။ သူတို႔က အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကို လက္သပ္ေမြးၿပီး ဇာတ္သြင္း ပ်ိဳးေထာင္ေနတာ၊ ကေလးေတြကို သက္သက္ဓားစားခံ လုပ္ေနတာပဲကြ။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ ေနဦး ေလာေလာဆယ္ နာဂစ္ေၾကာင့္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚဘက္မွာ ဒုကၡေရာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြ မနည္းလွဘူးဆို။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ခုေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ေစတနာရွႈင္ေတြက အစစအရာရာ ကူညီေနၾကပါၿပီ။ သူတို႔က ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ဆက္ၿပီး ပညာ ဆည္းပူးႏိုင္ေအာင္ အထိေပါ့။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ေကာင္းပါတယ္။ တို႔ေတြက ေက်ာင္းတက္သလို၊ သူတို႔ေတြသာမက ကေလးတိုင္း ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေစခ်င္တယ္။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။  မင္းေျပာသလိုဆို “ပန္းကေလးမ်ား ေတးဆိုခ်င္ေပါ့”။

သစၥာနီ 
Ecovision ၂၅ ဇြန္၊ ၂၀၀၈


30 Jul 2016

သူေတာ္ေကာင္းတို႔ တရားပ်က္ၾကျပီ



တရားကို ေတးလိုဆို၊ အေဖကို သားကဆဲ

ေဆြမ်ိဳးထဲက ဓားျပတိုက္၊

မိုက္ရဲလွ်င္ ေသာတပန္၊

မေကာင္းၾကံက သမာဓိ၊

ေရႊရွိမွ လူလိမၼာ၊

လိမ္ႏိုင္မွ သစၥာရွင္၊

ရုိးသားသူကို အရူးလို႔ထင္၊ 

အက်ၤ ီပါးႏွင့္ ဥပုသ္သည္၊ 

ဇရပ္အလည္ ကို႔ယိုးကားယား၊ 

လူဆင္းရဲက သူေဌးေယာင္ေဆာင္၊ 

အ၀တ္ေျပာင္မွ လူရုိေသ၊

ေရႊရွိဘုရားမွ ရွိခိုးခ်င္၊ 

ဇာတ္သမားမွ လူေခၚခ်င္၊ 

အပ်ိဳငယ္က၊ လင္ေနေစာ၊ 

အမ်ိဳးေကာင္းသမီးက ပိုက္ဆံရွာ၊ 

လင္ရွိမယားက အပိ်ဳလုပ္၊ 

ဆယ္ႏွစ္သမီးက အိမ္ေထာင္ခ်င္၊ 

ဖိုးသူေတာ္က ဘိုစေတာက္ခ်၊ 

အပ်ိဳေပါက္စ ႏွစ္လင္ယူ၊ 

လူရင္းႏွီးေတာ့ အတိုးခ်၊ 

ခိုးဓားျပက လူလို႔ေအာ္၊ 

ဆယ္အိမ္ေခါင္းက စိတ္ၾကီး၀င္၊ 

မယ္သီလက အႏုေဆးေဖၚ၊ 

မေရွာင္တမ္းတိုးတာ တစ္ခုလပ္၊ 

အမွန္ေျပာေတာ့ အမုန္းပြား၊ 

ဥပုသ္ေစာင့္ရင္း အတင္းေျပာ၊

ေခတ္ၾကီးကိုေတာ့ အျပစ္ဆို၊ 

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ျဖင့္ အေကာင္းထင္၊ 

အလွဴေပးရင္း ထမင္းေရာင္း၊ 

မသာပို႔ရင္း အပ်ိဳလွည့္၊ 

သူေတာ္ေကာင္းတို႔ တရားပ်က္ၾကျပီ။ 


(ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္)






19 Jun 2016

ေသာတာပန္၏ ထူးျခားခ်က္ (၇) ရပ္




ေသာတာပန္၏ ထူးျခားခ်က္ (၇) ရပ္


ကုိယ့္ခႏၶာကုိ ဉာဏ္စုိက္ၾကည့္လုိက္ရင္ ေ၀ဒနာေပၚလဲ ေဖာက္ျပန္သြားတာပဲ၊ ပ်က္စီးသြားတာပဲ။ ေ၀ဒနာ႐ႈလုိက္ေတာ့ ေ၀ဒနာေလးက ျဖစ္လုိက္ပ်က္လုိက္နဲ႔ သူ႔သေဘာသူ စြန္႔စြန္႔သြားတယ္။ သုခေ၀ဒနာကလဲ သုခေ၀ဒနာသေဘာစြန္႔တယ္။ ဒုကၡေ၀ဒနာကလဲ ဒုကၡေ၀ဒနာသေဘာစြန္႔တယ္။ ဥေပကၡေ၀ဒနာကလဲ ဥေပကၡေ၀ဒနာသေဘာ စြန္႔တယ္။ ေလာဘစိတ္ကလဲ ေလာဘသေဘာစြန္႔တယ္။

စြန္႔ၿပီး အနိစၥ သေဘာခ်ည္း ျဖစ္ၿပီးပ်က္တာခ်ည္းျပတယ္။ ဒီလုိခ်ည္းျပေနေတာ့ ဒါေတြဟာ ၀ိပရိဏာမလကၡဏံ ဒုကၡသစၥံပဲ။ ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၀ိပရိဏာမလကၡဏာေတြခ်ည္းပဲ၊ ေဖာက္ျပန္တာခ်ည္းပဲ။ အထည္မက်န္ ဘူး။ ေ၀ဒနာေပၚရင္ ေ၀ဒနာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေ၀ဒနာေလးကို ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။

 ေ၀ဒနာပ်က္ပ်က္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ ႐ုပ္ပ်က္ပ်က္ အထည္မက်န္ ဘူး။ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသြားတာကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရမယ္။
ဒီလုိျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ဒုကၡသစၥာပါလား၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးသြားတာမွ တစ္ပုိင္းတစ္စေတာင္မက်န္ေတာ့ပါလား လုိ႔ ေရွးဦးစြာ ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာျမင္ရမယ္။ ျမင္ၿပီးေတာ့ မိမိခႏၶာႀကီး သည္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမွ တစ္ပါး ဘာမွမရွိ၊ တကယ့္ကုိ ရြံစရာ မုန္းစရာခႏၶာႀကီးပါလားလုိ႔ ဉာဏ္တက္လာမယ္။ ဉာဏ္တက္ၿပီးေနာက္ ရြံစရာမုန္းစရာခႏၶာႀကီးေတာ့ သိမ္းမွေတာ္မယ္၊ သိမ္းမွေအးမယ္၊ ရခ်င္စရာတစ္ကြက္မွမရွိဘူးဆုိတဲ့ ဉာဏ္တက္လာလိမ့္မယ္။

ဒီဉာဏ္တက္လာခဲ့ရင္ ေရွ႕ဒုကၡေတြ ခ်ဳပ္သြားလိမ့္မယ္။ ၀ိပရိဏာမဒုကၡေတြ ခ်ဳပ္သြားလိမ့္မယ္။ အ၀ိပရိဏာမ နိဗၺာန္ေပၚလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈ ၀ိပရိဏာမေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ အခု မွပဲ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈႀကီး ဇာတ္သိမ္းသြား တာ ေတြ႕ရေတာ့တယ္ဆုိတဲ့ ဉာဏ္လာတယ္။ ဒါျဖင့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈဇာတ္သိမ္းတာက နိေရာဓသစၥာ၊ ေတြ႔တဲ့ဉာဏ္က မဂၢသစၥာဆုိေတာ့ ေသာတာပန္တည္ေရာ။ မဂ္ရ ဖုိလ္ရ တာပဲ။ မဂ္ဖုိလ္ရရင္ ပစၥေ၀ကၡဏာ ရတာပဲ။ ပစၥေ၀ကၡဏာရတာ အထူးေျပာဖုိ႔မလုိဘူး၊ ၀ီထိနိယာမသေဘာအတုိင္း မဂ္ဖုိလ္ရရင္ သူရမွာပဲ။ မဂ္ရဖုိ႔သာ အဓိကျဖစ္တယ္။

၀ိပရိဏာမ ဒုကၡသစၥာျမင္ေနတုန္း ကိစၥဉာဏ္။ ၀ိပရိဏာမဆံုးသြားတာျမင္လုိက္ေတာ့ ကတဉာဏ္။ ကတဉာဏ္ဆုိတာ ငါေသာတာပန္တည္ၿပီလုိ႔ သိလုိက္ရတဲ့ဉာဏ္။ မဂ္ဉာဏ္က တက္ၿပီး ေသာတာပန္တည္ၿပီလုိ႔သိလုိက္ရတဲ့ဉာဏ္၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ကိစၥေတြ မျမင္ေတာ့ဘဲ ေဖာက္ျပန္တဲ့ကိစၥေတြ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘဲ ေဖာက္ျပန္ျခင္းကင္းတာကို ျမင္တဲ့ဉာဏ္ဟာ ကတဉာဏ္။

ဒါျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္ထဲ ဘာေပၚေပၚ ဒုကၡသစၥာခ်ည္းေပၚတာပဲလုိ႔ သိတဲ့ဉာဏ္က သစၥဉာဏ္၊ ေပၚတာဟူသေရြ႕ ဒုကၡသစၥာလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်။ သူ႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ကိစၥကုိသိေတာ့ ကိစၥဉာဏ္၊ ေပၚလာတာေလးေတြက ေပၚလာတဲ့သေဘာေတြ အကုန္စြန္႔ၿပီး ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီး သြားတာေလးေတြပဲ ဆက္တုိက္ျမင္ေနရင္ ဒါကို ကိစၥဉာဏ္။ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ကိစၥ မျမင္ျပန္ေတာ့
ကတဉာဏ္။ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတာေတြေတာ့မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ မေဖာက္ျပန္မပ်က္စီးတဲ့ ခ်မ္းသာေလးတစ္ခုတည္းပဲ ျမင္ေနတယ္ဆုိရင္ ဒါ ကတဉာဏ္ပဲ။ ဒီဉာဏ္သံုးဉာဏ္နဲ႔ပဲ တက္လုိက္ပါ။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ သစၥာသိရင္ သစၥဉာဏ္၊ ေဖာက္ျပန္တာသိရင္ ကိစၥဉာဏ္၊ ေဖာက္ျပန္တာေတြ မေတြ႕ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ကတဉာဏ္။

ကတဉာဏ္ဆုိက္ရင္ ေသာတာပန္တည္ၿပီ။ ေသာတာပန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေသာတာပန္စိတ္ေပၚတာပါပဲ။ ႐ုပ္ပုိလွလာတာလဲမဟုတ္ဘူး၊ ဆုိင္းဘုတ္ဆြဲထားတာလဲမဟုတ္ဘူး။

အဲဒီေသာတာပန္မွာေပၚတဲ့ ေသာတာပန္စိတ္သည္ ပုထုဇဥ္နဲ႔ မတူတာ ခုႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ ေသာတာပန္လဲ ေလာဘ ျဖစ္ေသးတယ္၊ ေဒါသလဲ ျဖစ္ေသးတယ္၊ ေမာဟလဲ ျဖစ္ေသးတယ္။ ထိနမိဒၶ ငိုက္မ်ည္းစိတ္ေတြလဲ ျဖစ္ေသးတယ္။ ဥဒၶစၥ ပ်ံ႕လြင့္မႈေတြလဲ ျဖစ္ေသးတယ္။ ကုကၠဳစၥလဲ ျဖစ္ေသးတာပဲ။ ဒီတရားေတြက ပုထုဇဥ္မွာလဲ ျဖစ္တယ္၊ ေသာတာပန္မွာလဲ ျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့ တူေနတဲ့သေဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိထူးလဲဆုိရင္ ပုထုဇဥ္က ဒီတရားေတြျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေၾကာရွည္တယ္။

ကတဉာဏ္ရလို႔ ေသာတာပန္တည္ၿပီးသားပုဂၢိဳလ္က ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္ေၾကာမရွည္ဘူး။
ပုထုဇဥ္က ေလာဘျဖစ္လုိက္ၿပီဆုိရင္လဲ ဒီေလာဘခ်ည္းပဲ အၾကာႀကီးျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္လဲ ေဒါသခ်ည္းပဲျဖစ္လို႔ မေက်မခ်မ္းႏုိင္ဘူး။ ဒါဟာ ျဖစ္ေၾကာရွည္တာပဲ။

 ဒုကၡခ်ဳပ္ၿပီးသား ေသာတာပန္ ကေတာ့ ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ေနာက္က တစ္ခါတည္း ဉာဏ္လုိက္တယ္။ ျဖစ္ရင္ ခ်က္ခ်င္းသိတယ္၊ ျဖစ္ေၾကာမရွည္ေတာ့ဘူး။


ငါေလာဘျဖစ္သြားတယ္လို႔ ေနာက္ကေန ဉာဏ္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အသိေလးလုိက္လာတယ္။ ေဒါသျဖစ္ရင္လဲ ဉာဏ္အသိ ခ်က္ခ်င္းလုိက္တယ္။ ထိနမိဒၶျဖစ္ရင္လဲ ခ်က္ခ်င္းလုိက္တာပဲ။ မသိလုိက္တာဆုိတာ မရွိဘူး။ ေလာဘျဖစ္ျဖစ္၊ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္၊ ထိနမိဒၶျဖစ္ျဖစ္၊ ဥဒၶစၥကုကၠဳစၥျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္တာပဲ၊ မပယ္ႏုိင္ေသးလုိ႔ ျဖစ္တာ။

 ေသာတာပတၱိမဂ္က ဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကိစၧာပဲ ပယ္ႏုိင္ေသးတာ။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြက မပယ္ႏုိင္ေသးေတာ့ လာမွာပဲ။ လာပင္လာေသာ္လဲ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္က ျပန္သိတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္က ေနာက္က ျဖတ္ျဖတ္လုိက္တယ္။ ပုထုဇဥ္ကေတာ့ မျဖတ္ဘူး၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ တန္းေနေအာင္ သြားတာပဲ။

ဥပမာ ပုထုဇဥ္က ေဒါသျဖစ္ရင္ ကမၻာမေက်ဘူးဆုိၿပီး ေတးထားတယ္။ ေသာတာပန္ကေတာ့ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္လုိက္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က အသိနဲ႔ ျပန္လုိက္ေပးလုိက္တယ္။ ဒါနံပါတ္(၁)ကြာျခားမႈပဲ။ ျဖစ္ေၾကာရွည္နဲ႔ ျဖစ္ေၾကာတုိကြာတယ္။

နံပါတ္(၂)က ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြ မပယ္ႏုိင္ေသးေတာ့ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လုိ႔ ေပၚလာခဲ့ေသာ္လဲ ဒီကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေအးေအာင္လုပ္လုိက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ ေပၚလာတယ္။ သိ႐ံုတင္မကဘူး၊ ၿငိမ္းေအးေအာင္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့အထိလာတယ္။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြကေတာ့ ပုထုဇဥ္လုိပဲ ျဖစ္တာပဲ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္မွန္းသိတဲ့အတြက္ ၿငိမ္းေအးေအာင္လုပ္လုိက္မယ္ဆုိၿပီး ျဖစ္ပ်က္႐ႈလုိက္ေတာ့ ၿငိမ္းေအးသြားတာပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေက်ဘူး ဘာညာဆုိတာေတြ မက်န္ရစ္ေတာ့ဘူး။ ကိေလသာေတြ လာေသာ္လဲ ၿငိမ္းေအးေအာင္လုပ္ပစ္လုိက္တယ္။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္အားျဖင့္ မွားရင္ မွားမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိတယ္၊ ၿငိမ္းေအာင္လုပ္ပစ္တယ္။ ေလာဘ ေဒါသေတြနဲ႔ မွားတာကုိေျပာတာ။

(၃)နံပါတ္က ဒီဘုရားသာသနာမွတစ္ပါး အျခားသာသနာမွာ ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္ အနာဂါမ္ ရဟႏၲာမရွိဘူးလုိ႔ ယံုၾကည္တယ္။ ကုိယ္တုိင္သိလာတာ။ သိလာလို႔ ယံုၾကည္တာ။

(၄)နံပါတ္က ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ဘုရားပညတ္ထားတဲ့သိကၡာပုဒ္တစ္ခုခု ခ်ိဳးေဖာက္မိရင္ အျပစ္သင့္တယ္။ အာပတ္သင့္တယ္။ အဲဒီအျပစ္ကုိ သိလုိက္တာနဲ႔ ေပ်ာက္သြားေအာင္ ခ်က္ခ်င္း ေဒသနာၾကားတယ္။
 အာပတ္ကုစားတာေခၚတယ္။ လူေတြမွာေတာ့ တစ္ခုခု မွားလုိ႔ရွိရင္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ၿပီး ေျပလည္ေအာင္လုပ္လုိစိတ္ေပၚလာတယ္။ မွားတဲ့ဥစၥာ ခ်က္ခ်င္း ေျပေအာင္လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာတာ။ မွားမိတာ သိလုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဘုရားေရွ႕သြားၿပီး ကမၼ႒ာန္းထုိင္ပစ္လုိက္ၿပီး မွားတဲ့အျပစ္ေတြ ေျပေျပာက္ေအာင္ လုပ္လုိက္တယ္။ ဒါေသာတာပန္ရဲ႕စိတ္ထားပဲ။

နံပါတ္(၅)က အမႈကိစၥအတြက္ ႐ံုးကန္ကနားေခၚေသာ္ျငားလဲ လုိက္ေတာ့လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာေတာ့ အပ်က္မခံဘူး။ ကိစၥႀကီးငယ္ရွိလုိ႔ အကူအညီလုိရင္ အကူအညီေတာ့ ေပးတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာေတာ့ အပ်က္မခံဘူး။ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အဟုတ္လုပ္အေျပာခုိင္းလဲ သူမေျပာဘူ၊ အလိမ္ခုိင္းလဲ မလိမ္ဘူး၊ မတရား ထြက္ဆုိတာမ်ိဳး သူမလုပ္ေတာ့ဘူး။ အမွန္ေျပာရင္ ဘယ္လုိလုပ္မယ္၊ ဘာလုပ္မယ္စသည္ၿခိမ္းေျခာက္ေနေစကာမူ သူကေတာ့ အမွန္အတိုင္းပဲ ထြက္ဆုိတယ္။ ဒီလုိေျပာေပးရင္ ေငြေပးမယ္၊ ဘာေပးမယ္ေျပာလဲ သူကေတာ့ မဟုတ္မမွန္တာကုိ အဟုတ္အမွန္လုပ္ၿပီး ေျပာမေပးေတာ့ဘူး။

နံပါတ္(၆)က တရားေဟာေနတဲ့အခါ အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ သိၿပီး စိတ္ဟာဘယ္မွမသြားဘဲနဲ႔ နာေလ့ရွိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္ေတြ နာၾကားရတဲ့အခါ အာ႐ံုတစ္ပါး စိတ္မသြားဘဲ စူးစူးစုိက္စုိက္ နာႏုိင္ျခင္းသည္ ေသာတာပန္ရဲ႕ သေဘာပဲ။

နံပါတ္(၇) က တရားေတာ္ေတြ နာၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေျပာလုိ႔လဲ မၿပီးႏုိင္၊ ၀မ္းေျမာက္လုိ႔လဲ မဆံုးႏုိင္ဘူးတဲ့။ သိပ္ၿပီး သေဘာက်လြန္းလုိ႔ ပီတိေသာမနႆေတြျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္ႏုိင္ဘူး။

အက်ဥ္းျပန္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္-

၁။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ေပၚတုိင္ေပၚတုိင္း ခ်က္ခ်င္းသိတာသည္ ေသာတာပန္ရဲ႕အသိ။

၂။ သိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ၿငိမ္းေအးေအာင္လုပ္ႏုိင္ျခင္းသည္ ေသာတာပန္ရဲ႕ အသိ။

၃။ ဤသာသနာမွတစ္ပါး အျခားသာသနာမွာ ထြက္ရပ္လမ္းလံုး၀မရွိဘူးဆုိတဲ့ယံုၾကည္မႈဟာလဲ ေသာတာပန္ရဲ႕ သဒၶါ။

၄။ က်ဴးလြန္ထားတဲ့အျပစ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ကုသလုိတဲ့စိတ္ေပၚတာဟာလဲ ေသာတာပန္ရဲ႕ သေဘာ။

၅။ ကိစၥႀကီးငယ္ရွိလို႔ အကူအညီ သက္ေသလုိက္ရျငားေသာ္လဲ သီလ သမာဓိ ပညာ အပ်က္မခံတာသည္ ေသာတာပန္ရဲ႕သေဘာ။

၆။ တရားေတာ္ေတြကုိ အာ႐ံုတစ္ပါး စိတ္မသြားဘဲ အနက္အဓိပၸါယ္သိၿပီး နာႏုိင္ျခင္းသည္ ေသာတာပန္။

၇။ ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္တရားေတြနာရေတာ့ ၀မ္းေျမာက္လုိ႔မဆံုး ၾကည္ၫိုလုိ႔မဆံုး ေက်းဇူးတင္လုိ႔ မဆံုးျဖစ္တာသည္ ေသာတာပန္။

ပုထုဇဥ္နဲ႔ ေသာတာပန္ ဒီ(၇)ခ်က္မွာ ထူးျခားတယ္တဲ့။ ေကာသမၻီရဟန္းေတြ အေၾကာင္းျပဳၿပီးေဟာတာ။ ဥပမာ ေသာတာပန္လဲ ရန္ေတာ့ ျဖစ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွန္းေနာက္ကသိတယ္။ သိလုိက္ေတာ့ ၿငိမ္းေအာင္လုပ္လုိက္တယ္။ သိလို႔ ကုသလိုက္တယ္။ သူတစ္ပါးကိစၥေဆာင္ရြက္ရာမွာ သီလ သမာဓိ ပညာကုိသာ ငဲ့ေလ့ရွိတယ္။ တရားနာတဲ့အခါမွာ အျခားစိတ္ေတြ အ၀င္မခံဘူး။ တရားနာရေတာ့ ၀မ္းသာလုိ႔မဆံုး ပီတိေသာမနႆေတြလဲ ျဖစ္လုိ႔မဆံုးဘူးတဲ့။ ဒါ ပုထုဇဥ္နဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ (၇)ခ်က္။
  ဒီ(၇) ခ်က္နဲ႔ ကုိက္ညီၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသာတာပန္ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ပါ။


(မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဟာတရားမ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္တင္ျပျခင္းသာျဖစ္သည္။)


ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ


ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္းသိသင့္ေသာ သိမွတ္ဖြယ္ရာမ်ား


ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းသိသင့္ေသာ သိမွတ္ဖြယ္ရာမ်ား
-------------------------------------------------
ဘဒၵကမာၻတြင္ ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘုရားငါးဆူ
-------------------------------------------
၁။ ကကုသန္ျမတ္စြာဘုရား
၂။ ေကာဏဂံုျမတ္စြာဘုရား
၃။ ကႆပျမတ္စြာဘုရား
၄။ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား
၅။ အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရား (ေနာင္ပြင့္ေတာ္မႈမည္)
သာသနာေတာ္သံုးရပ္
----------------------
၁။ ပရိယတၱိ သာသနာ = ပိဋကပ္စာေပသင္ၾကားျခင္း
၂။ ပဋိပတၱိ သာသနာ = တရားေတာ္ႏွင့္အညီက်င့္ျခင္း
၃။ ပဋိေ၀ဒ သာသနာ = ထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္း
ရတနာသံုးပါး
-------------
၁။ ဘုရား
၂။ တရား
၃။ သံဃာ
ေဂါတမဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သိသင့္ေသာအခ်က္မ်ား
---------------------------------------------------------------
ျမတ္စြာဘုရား၏ ဖခမည္းေတာအမည္ = သုေဒါၶဓန
ျမတ္စြာဘုရား၏ မယ္ေတာ္အမည္ = သီရိမဟာမာယာေဒ၀ီ
ျမတ္စြာဘုရား၏ ေမြးဖြားရာဇာတိ = ကပၸိလ၀တ္
ျမတ္စြာဘုရား၏ ငယ္နာမည္ = သိဒၶတၱမင္းသား
ျမတ္စြာဘုရား၏ ၾကင္ယာေတာ္ = ယေသာ္ဓရာဗိမၼာေဒ၀ီ
ျမတ္စြာဘုရား၏ သားေတာ္ = ရာဟုလာ
ျမတ္စြာဘုရား၏ ဖြားဖက္ေတာ္ခုႏွစ္ေယာက္= ဆႏၵအမတ္၊ က႑ကျမင္း၊ ကာဠဳဒါယီအမတ္၊
ေရႊအိုးၾကီးေလးလံုး၊ ညီေတာ္အာနႏၵာ၊ ယေသာ္ဓရာ၊ ေဗာဓိေညာင္ပင္
သံေ၀ဇနိယ ေလးဌာန
---------------------
၁။ ျမတ္စြာဘုရားဖြားျမင္သည့္အရပ္ = လံုမၺနီဥယ်ာဥ္
၂။ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ေတာ္မူေသာေနရာ = ဗုဒၶဂါယာ
၃။ ဓမၼစၾကာတရားဦးေဟာေတာ္မူေသာေနရာ = မိဂဒါ၀ုန္ေတာ
၄။ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေသာေနရာ = ကုသိနာရုံ
သတၱဌာန ခုႏွစ္ပါး
-----------------
၁။ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူေသာ ေဗာဓိေညာင္ပင္၏ အေရွ႕ေျမာက္တစ္လံကြာ ေရႊပလႅင္ဌာန
၂။ ေဗာဓိပင္၏ ေျမာက္ဘက္ ၁၀ လံကြာဌာန အနိမိသအရပ္
၃။ ေဗာဓိပင္ႏွင့္ အနိမိသအၾကားႏွစ္လံကြာဌာန ရတနာစၾကၤ ံ
၄။ ေဗာဓိပင္၏ အေနာက္ေျမာက္ ၁၅ လံကြာ ရတနာဃရေရႊအိမ္
၅။ ေဗာဓိပင္၏ အေရွ႕ ၃၂ လံကြာ အဇပါလ ဆိတ္ေက်ာင္းေညာင္ပင္
၆။ ေဗာဓိပင္၏ အေရွ႕ေတာင္ ၁၅ လံကြာ မုစလိႏၵာအိုင္၀ယ္ နဂါးပါးျပင္းေအာက္ဌာန
၇။ ေဗာဓိပင္၏ ေတာင္ဘက္ ၁၁ လံကြာ လင္းလြန္းပင္အရပ္
ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး
----------------------
၁။ အရဟံ = ပူေဇာ္အထူးခံယူေတာ္မူထိုက္ေသာဂုဏ္။
၂။ သမၼာသမၺဳေဒၶါ = အလံုးစံုေသာတရားအေပါင္းကိုသိျမင္ေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၃။ ၀ိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ = ၀ိဇၨာသံုးပါး၊ ၀ိဇၨာရွစ္ပါး၊ စရဏတရား ၁၅ပါး တို႔ႏွင့္
ျပည့္စံုေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၄။ သုဂေတာ = ေကာင္းေသာစကားကိုသာဆိုေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၅။ ေလာက၀ီဒူ = ေလာကသံုးပါးကုိသိေတာ္မူအပ္ေသာဂုဏ္။
၆။ အႏုတၱေရာ ပုရိသ ဒမၼသာရထိ= မယဥ္ေက်းေသာ လူနတ္ျဗဟၼာသတၱ၀ါတို႔ကို
ယဥ္ေက်းေအာင္ဆံုးမေသာဂုဏ္။
ရ။ သတၳာေဒ၀မႏုႆာနံ = နတ္လူတို႔၏ ဆရာျဖစ္ေသာမူေသာဂုဏ္။
၈။ ဗုေဒၶါ = သစၥာေလးပါးကို သိေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၉။ ဘဂ၀ါ = ဘုန္းေတာ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာဂုဏ္။
တရားဂုဏ္ေတာ္ ေျခာက္ပါး
---------------------------
၁။ သြာကၡာေတာ = တရားေတာ္၏ အစအလယ္အဆံုးေကာင္းေသာဂုဏ္။
၂။ သႏိၵဌိေကာ = ခ်ီးမြမ္းအပ္ေသာ မဂ္ပညာျဖင့္ ကိေလသာကို
ေအာင္တတ္ေသာဂုဏ္။
၃။ အကာလိေကာ = အခါမလင့္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေပးတတ္ေသာဂုဏ္။
၄။ ဧဟိပႆိေကာ = လာလွည့္ရႈလွည့္ဟူ၍ အစီရင္ကိုခံထိုက္ေသာဂုဏ္။
၅။ ၾသပေနယ်ိေကာ = စိတ္ႏွင့္မခြာဘဲေဆာင္ျခင္းငွာထိုက္ေသာဂုဏ္။
၆။ ပစၥတၱံေ၀ဒိတေဗၺာ၀ိညူဟိ = ပညာရွိတို႔စိတ္၌ သိအပ္ခံစားအပ္ေသာဂုဏ္။
သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါး
-----------------------
၁။ သုပၸဋိပေႏၷာ = သိကၡာက်င့္၀တ္တုိ႔ကို ေကာင္းစြာက်င့္ေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၂။ ဥဇုပၸဋိပေႏၷာ = သိကၡာက်င့္၀တ္တို႔ကို ေျဖာင့္မတ္စြာက်င့္ေသာဂုဏ္။
၃။ ဥာယပၸဋိပေႏၷာ = နိဗၺာန္၏ အက်ိဳးငွာ က်င့္ေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၄။ သာမိစိပၸဋိပေႏၷာ = အရိုအေသျပဳထိုက္ေအာင္ သိကၡာတို႔ကိုရိုေသထိုက္ေသာဂုဏ္။
၅။ အာဟုေနေယ်ာ = အေ၀းမွေဆာင္၍ သီလ၀ႏ ၱတို႔အား လွဴအပ္ေသာ ပစၥည္းကို
ခံယူေတာ္မူထိုက္ေသာဂုဏ္။
၆။ ပါဟုေနေယ်ာ = ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုအပ္ေသာဧည့္သည္တို႔အဖို႔ စီရင္ထားေသာ
ျမတ္ေသာအလွဴကိုခံေတာ္မူထိုက္ေသာဂုဏ္။
ရ။ ဒကၡိေနေယ်ာ = တမလြန္ေလာကကို ယံုၾကည္၍ေပးအပ္ေသာ ျမတ္ေသာ
အလွဴကိုခံေတာ္မူထိုက္ေသာဂုဏ္။
၈။ အဥၨလီကရဏီေယ်ာ = ေကာင္းမူကိုအလိုရွိသူတို႔ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ရွိခိုးျခင္းငွာ
ထိုက္ေတာ္မူေသာဂုဏ္။
၉။ အႏုတၱရံပုညေကၡတၱံ = ေကာင္းမူတည္းဟူေသာ မ်ိဳးေစ့တို႔၏ စိုက္ပ်ိဳးရာ
လယ္ေျမေကာင္းသဖြယ္ျဖစ္ေသာဂုဏ္။
အႏွစ္သံုးပါး
-------------
၁။ ဒါန ၂။ သီလ ၃။ ဘာ၀နာ
ပစၥည္းေလးပါး
--------------
၁။ ဆြမ္း ၂။ ေဆး ၃။ သကၤန္း ၄။ ေက်ာင္း
ဆီမီးကပ္လွဴျခင္းအက်ိဳးႏွစ္ပါး
------------------------------
၁။ ပကတိမ်က္စိၾကည္လင္ျခင္း
၂။ ဥာဏ္ (မ်က္စိ)ၾကည္လင္ျခင္း
ဆြမ္းအက်ိဳး ငါးပါး
-----------------
၁။ အာယု = အသက္ရွည္ျခင္း
၂။ ၀ဏၰ = အဆင္းလွျခင္း
၃။ သုခ = ခ်မ္းသာၾကီးျခင္း
၄။ ဗလ = ခြန္အားၾကီးျခင္း
၅။ ပရိဘာန = ဥာဏ္ပညာၾကီးျခင္း
ပန္းလွဴရသည့္ အက်ိဳးသံုးပါး
----------------------------
၁။ ရုပ္ရည္လွပသည္။
၂။ ခႏၵာကိုယ္သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေစသည္။
၃။ ခံတြင္းအနံ ေမႊးၾကည္ေစသည္။
သီလရွိသူ ရႏိုင္ေသာအက်ိဳး ငါးပါး
---------------------------------
၁။ စည္းစိပ္ဥစၥာရရွိႏိုင္သည္။
၂။ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ၾကားႏိုင္သည္။
၃။ တင့္တင့္တယ္တယ္ေနနိုင္သည္။
၄။ မေတြမေ၀ဘဲေသရမည္။
၅။ ေသျပီးေနာက္ ေကာင္းေသာဘ၀ေရာက္ႏိုင္သည္။
တရားနာျခင္း၏ အက်ိဳး ငါးပါး
-----------------------------
၁။ မၾကားဖူးေသာ ထံုနည္းပံုစံ တရားေကာင္းတုိ႔ကို ၾကားရျခင္း။
၂။ ၾကားဖူးေသာ တရားေကာင္းကို အဖန္တလဲလဲ မွတ္မိေအာင္နာၾကားရျခင္း။
၃။ ယံုမွားသံသယကို ေဖ်ာက္ႏိုင္ျခင္း။
၄။ အယူ၀ါဒကို ေျဖာင့္မတ္စြာ ယူႏိုင္ျခင္း။
၅။ သဒၶါယံုၾကည္ေသာစိတ္တိုးပြားေစျခင္း။
ေမတၱာအက်ိဳး ၁၁ ပါး
---------------------
၁။ ခ်မ္းသာစြာအိပ္ရသည္။
၂။ ခ်မ္းသာစြာႏိုးရသည္။
၃။ မေကာင္းေသာအိမ္မက္မျမင္
၄။ လူနတ္ခ်စ္သနားသည္။
၅။ ေဘးလြတ္ေအာင္နတ္တို႔ေစာင္မသည္။
၆။ မီးမေလာင္ႏိုင္
၇။ ဓားလက္နက္မထိႏိုင္
၈။ အဆိပ္ႏွင့္မေသႏိုင္
၉။ မေကာင္းေသာစိတ္ေပ်ာက္သည္။
၁၀။ မ်က္ႏွာအဆင္းလွသည္။
၁၁။ မေတြေ၀ဘဲေသ၍ ျဗမၼာျပည္သို႔ေရာက္သည္။
သည္းခံျခင္းအက်ိဳး ငါးမ်ိဳး
-------------------------
၁။ လူအမ်ားခ်စ္ျခင္း။
၂။ ရန္ျငိမ္းျခင္း။
၃။ အျပစ္နည္းျခင္း။
၄။ မေတြမေ၀ေသရျခင္း။
၅။ သုဂတိဘ၀သို႔လားရျခင္း။
အပယ္ေလးပါး
--------------
၁။ ငရဲ ၂။ တိရိစာၦန္ ၃။ ျပိတၱာ ၄။ အသူရကာယ္
ကပ္သံုးပါး
----------
၁။ ဒုဗိ ၻကၡႏ ၱရကပ္ = ငတ္မြတ္ေဘးေၾကာင့္ ပ်က္စီးေသာကပ္
၂။ သတၱႏ ၱရကပ္ = လက္နက္ေဘးေၾကာင့္ ပ်က္စီးေသာကပ္
၃။ ေရာဂႏ ၱရကပ္ = ေရာဂါေဘးေၾကာင့္ ပ်က္စီးေသာကပ္
ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး
------------
၁။ ငရဲ = ခ်မ္းသာမႈအလ်ဥ္းမရွိေသာအရပ္
၂။ တိရစာၦန္ = နိဗၺာန္ႏွင့္ဖီလာ မိုးကိုေက်ေပးေသာသတၱ၀ါ
၃။ ျပိတၱာ = ကိုယ္လက္အဂၤါ မမွ်တေသာသတၱ၀ါ
၄။ အသညေဇာ = ခႏၶာကိုယ္တစ္ပါးသာရွိ၍ အသက္နာမ္မရွိေသာ ျဗဟၼာဘံု
၅။ ပစၥႏ ၱရာဇ္ = ရတနာသံုးပါး မသိ၊ မရွိေသာ ေတာခ်ံဳ အံုျခားအရပ္
၆။ မိစာၦဒိဌိ = မွားေသာအယူရွိေသာ လူမ်ိဳးစု
၇။ ၀ိကလိျႏိၵယ = သစၥာေလးပါးတရားကိုနာၾကားရေသာ္လည္းနားမလည္ႏိုင္ေသာ ပညာဥာဏ္မရွိသူ
၈။ ဗုဒၶသုေညာ တိေဟတုေကာ = အသိအလိမၼာႏွင့္ျပည့္စံုေသာ္လည္း ဘုရားပြင့္ေသာ
ကာလႏွင့္လြဲ၍ လူျဖစ္ရျခင္း။
ရန္သူမ်ိဳး ငါးပါး
---------------
၁။ ေရ ၂။ မီး ၃။ မင္းဆိုး ၄။ သူခိုး ၅။ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူ
၀ိပတၱိတရား ေလးပါး (၀ိပတၱိ-ေဖာက္ျပန္ခၽြတ္ယြင္းျခင္း)
---------------------
၁။ ဂတိ၀ိပတၱိ = အပါယ္ေလးဘံုတို႔၌ျဖစ္ရျခင္း။
၂။ ဥပဓိ၀ိပတၱိ = ရုပ္အဆင္းအဂါၤ (ဥပဓိ)ခ်ိဳ႔တဲ႔ျခင္း။
၃။ ကာလ၀ိပတၱိ = ေခတ္ပ်က္ ကာလပ်က္၊ မင္းဆိုးမင္းယုတ္တို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေသာကာလ၌ ၾကံုရျခင္း။
၄။ ပေယာဂ၀ိပတၱိ = အသိအလိမၼာ ဥာဏ္ပညာမရွိ၊ သတိ ၀ီရိယလည္းမရွိ၍ လုပ္မွားကိုင္မွား အျပစ္မ်ားကိုသာက်ူးလြန္မိျခင္း။
ဗ်သနတရား ငါးပါး
-------------------
၁။ ဥာတိဗ်သန = ေဆြမ်ိဳးဥာတိတို႔ ေသေက်ပ်က္စီးျခင္း
၂။ ေဘာဂဗ်သန = ရာထူးဂုဏ္သိမ္ စည္းစိမ္ဥစၥာေလ်ာက်ပ်က္စီးျခင္း
၃။ ေရာဂဗ်သန = အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္ပ်က္စီးျခင္း
၄။ သီလဗ်သန = အက်င့္သီလပ်က္စီးျခင္း
၅။ ဒိဌိဗ်သန = အယူ၀ါဒ လြဲမွားပ်က္စီးျခင္း
ကိေလသာ သံုးပါး
-------------------
၁။ ေလဘ ၂။ ေဒါသ ၃။ ေမာဟ
ကာလ သံုးပါး
-------------
၁။ အတိတ္ = လြန္ေလျပီးေသာကာလ
၂။ ပစၥဳပၸါန္ = လက္ရွိကာလ
၃။ အနာဂတ္ = ေနာင္ကာလ
အဂတိတရား ေလးပါး
---------------------
၁။ ဆႏၵ ၂။ ေဒါသ ၃။ ဘယာ ၄။ ေမာဟ
မ်က္ေမွာက္စည္းစိမ္ပ်က္စီးေၾကာင္းတရား သံုးပါး
-----------------------------------------------
၁။ ဣတိၳဓုတၱ = မိန္းမလိုက္စားျခင္း
၂။ သုရာဓုတၱ = ေသေသာက္ၾကဴးျခင္း
၃။ အကၡဓုတၱ = ေလာင္းကစားျခင္း
သရဏဂုံပ်က္ရေသာအေၾကာင္း ႏွစ္ပါး
--------------------------------------
၁။ မိစာၦဒိဌိအယူကိုေျပာင္းယူျခင္း ၂။ ေသဆံုးျခင္း
ကံသံုးပါး
---------
၁။ ကာယကံ = ကိုယ္ျဖင့္ျပဳျခင္း
၂။ ၀စီကံ = ႏႈတ္ျဖင့္ျပဳျခင္း
၃။ မေနာကံ = စိတ္ျဖင့္ျပဳျခင္း
ကာယကံ(၃)ပါး
-------------------
၁။ ပါဏာတိပါတ = သူ႕အသက္သတ္ျခင္း
၂။ အဒိႏၷာဒါန = သူ႔ဥစၥာခိုးယူျခင္း
၃။ ကာေမသုမိစာၦစာရ = သူ႔မ်ားသားမယား ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ျခင္း
၀စီကံေလးပါး
-----------------
၁။ မုသာ၀ါဒ = မဟုတ္မမွန္ေသာ
၂။ ပိသုဏ၀ါစာ = ေခ်ာပစ္ကုန္းတိုက္ေသာစကားေျပာျခင္း
၃။ ဖရုသ၀ါစာ = ၾကမ္းတမ္းေသာ (ဆဲေရး) စကားေျပာျခင္း
၄။ သမၹပၸလာပ = သိမ္ဖ်င္းေသာစကား(အနွစ္မဲ့ေသာစကား)ေျပာျခင္း
မေနာကံ(၃)ပါး
------------------
၁။ အဘိဇၥ်ာ = သူတပါးစည္းစိမ္ကိုမတရားၾကံစည္ျခင္း
၂။ ဗ်ာပါဒ = သူတပါးပ်က္စီးေအာင္ ၾကံစည္ျခင္း
၃။ မိစာၦဒိဌိ = အယူမွားျခင္း
အာရုံ ေျခာက္ပါး ကာမဂုဏ္တရားမ်ား
-----------------------------------
၁။ ရႈပါရုံ = အဆင္းအာရုံ
၂။ သဒၵါရံု = အသံအာရုံ
၃။ ဂႏၶာရုံ = အနံအာရုံ
၄။ ရသာရုံ = အရသာအာရုံ
၅။ ေဖာဌဗၺရုံ = အေတြ႕အာရုံ
၆။ ဓမၼာရုံ = တရားသေဘာအာရုံ
ပိဋကတ္ သံုးပံု
-----------------
၁။ သုတၱန္ ၂။ ၀ိနည္း ၃။ အဘိဓမၼာ
ေစတနာ သံုးတန္
------------------
၁။ ပုဗၺ = ၾကိဳတင္ေစတနာ
၂။ မုဥၥ = ျပဳဆဲေစတနာ
၃။ ပရ = ျပဳျပီးေစတနာ
ေလာကပါလ တရားႏွစ္ပါး ( ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ တရား။ )
---------------------------------------------------------------------
ဟိရီ = အျပစ္မကင္းေသာ အမႈ၊ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ကို ရွက္ျခင္း၊
ဩတၱပၸ = အျပစ္မကင္းေသာ အမႈ၊ မေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရမည္ကို ေၾကာက္ျခင္း၊
ေလာက သံုးပါး
--------------
၁။ သတၱေလာက = လူသတၱ၀ါမ်ား၏ ေလာက
၂။ သခၤါရေလာက = ျဖစ္ပ်က္ျပဳျပင္ေလာက
၃။ ၾသကာသေလာက = ရွိရွိသမွ်လူသတၱ၀ါအားလံုးရွိေသာေလာက
ျဗဟၼစိုရ္တရား ေလးပါး
-----------------------
၁။ ေမတၱာတရား ၂။ ကရုဏာတရား ၃။ မုဒိတာတရား ၄။
ဥပကၡာတရား
သမၸတိၱတရား ေလးပါး
---------------------
၁။ ကာလသမၸတိၱ = ေခတ္အခါေကာင္းႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ရျခင္း။
၂။ ဂတိသမၸတ = လူ႔ဘ၀နတ္ဘ၀ကဲ့သို႔ ေကာင္းေသာဂတိႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ရျခင္း။
၃။ ဥပဓိသမၸတ = ေျခလက္အဂၤါညီညာျပည့္စံုျခင္း၊ ရုပ္ရည္ရူပကာတင့္တယ္ျခင္း။
၄။ ပေယာဂသမၸတ = ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ကံသံုးပါးျဖဴစင္ေကာင္းမြန္ျခင္း။
သမၸဒါတရား ေလးပါး (မ်က္ေမွာက္ၾကီးပြားေၾကာင္းတရား ေလးပါး)
-----------------------------------------------------------------
၁။ ဥဌာနသမၸဒါ = ထၾကြလံု႔လ၀ီရိယႏွင့္ ျပည့္စံုမႈ
၂။ အာရကၡသမၸဒါ = ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုမႈ
၃။ ကလ်ာဏမိတၱသမၸဒါ = မိတ္ေဆြေကာင္းရွိမႈ
၄။ သမဇီ၀ိတသမၸဒါ = မွ်တစြာအသက္ေမြးမႈ
ခႏၶာ ငါးပါး
------------
၁။ ရူပကၡႏၶာ
၂။ ေ၀ဒနာကၡႏၶာ
၃။ သခၤါရကၡႏၶာ
၄။ သညာကၡႏၶာ
၅။ ၀ိညာဏကၡႏၶာ
သစၥာ ေလးပါး
--------------
၁။ ဒုကၡသစၥာ
၂။ သမုဒယသစၥာ
၃။ နိေရာဓသစၥာ
၄။ မဂၢသစၥာ
မဂ္တရားေလးပါး
----------------------
၁။ ေသာတာပတၱိမဂ္
၂။ သကဒါဂါမိမဂ္
၃။ အနာဂါမိမဂ္
၄။ အရဟတၱမဂ္
ေစတီ ေလးမ်ိဳး
---------------
၁။ ဓါတုေစတီ = ဘုရားရွင္၏ ဓါတ္ေတာ္မ်ားဌာပနာေသာေစတီ
၂။ ဓမၼေစတီ = ပိဋကတ္သံုးပံုတရားစာေပမ်ား
၃။ ဥဒိၶႆေစတီ = ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းထုလုပ္ထားေသာ ရုပ္ပြားေတာ္(ရပ္၊ေလ်ာင္းထိုင္) ပံုေတာ္မ်ား။
၄။ ပရိေဘာဂေစတီ = ဘရားရွင္၏ အသံုးအေဆာင္ျဖစ္ေသာ သပိတ္၊ သကၤန္း စသည္တို႔ ဌာပနာထားေသာေစတီ ၊ ဗာဓိပင္။
ဥပါယ္တံမ်ဥ္ ေလးမ်ိဳး
-----------------------
၁။ ေဘဒဥပါယ္ = သေဘာထားအယူအဆကြဲလြဲေအာင္ ေသြးတုိးသပ္လွ်ိဳသည့္နည္းလမ္း။
၂။ ဒဏၡဳဥပါယ္ = ေထာင္ခ်ျခင္း၊ အခ်ဳပ္ခ်ျခင္းစေသာ ဒဏ္ခတ္သည့္နည္းလမ္း။
၃။ သာမဥပါယ္ = ရင္းႏွီးေအာင္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္း၊ ကိုယ္ဘက္ပါေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်
ေျပာဆိုစည္းရုံးျခင္းနည္းလမ္း။
၄။ ဒါနဥပါယ္ = ေပးကမ္းျခင္းနည္းလမ္း။




27 Feb 2016

ေလာကဓံတရား(၈) ပါး



လူငယ္တုိင္း ဖတ္သင့္သည့္ ေလာကဓံတရား(၈) ပါး


၁။ လာဘ = ပစၥည္းဥစၥာရျခင္း။

၂။ အလာဘ = ပစၥည္းဥစၥာမရျခင္း။

၃။ ယသ = အေျခြအရံမ်ားျခင္း။

၄။ အယသ = အေျခြအရံမရွိျခင္း။

၅။ နိႏၵာ = အကဲ့ရဲ့ခံရျခင္း။

၆။ပသံသာ = ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း။

၇။ သုခ =  ကုိယ္ စိတ္ ခ်မ္းသာျခင္း။

၈။ ဒုကၡ =  ကုိယ္ စိတ္ ဆင္းရဲျခင္း။ 
 
 
ဤသုိ႔အားျဖင့္ ရွစ္ပါးရွိပါတယ္။


ဤေလာက၌ မေကာင္း(၄)ပါး၊ေကာင္း(၄)ပါးရွိ၏။ေကာင္းေသာ ေလာကဓံႏွင့္ ေတြ႔ၾကဳံေသာအခါ စိတ္အား

ကုိယ္အား ဝမ္းသာရႊင္ပ် တၾကြၾကြျဖစ္ေနျခင္း၊မေကာင္းေသာ ေလာကဓံတရားႏွင့္ ေတြ႔ၾကဳံေသာအခါ စိတ္အားႏြဲ႔ ၍ တမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ေလာကဓံေၾကာင့္ တုန္လွဳပ္ျခင္းတည္း။ဝမ္းသာလြယ္သူသည္ ဝမ္းနည္းလြယ္၏။ ဝမ္းသာအားၾကီးသူသည္ ဝမ္းနည္းအားၾကီး၏။ထုိ႔ေၾကာင့္ အျမဲ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းကုိ အလုိရွိလ်ွင္ ေလာကဓံတရားရွစ္ပါး ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ တရားေၾကာင့္ (ဆုိးဆုိးေကာင္းေကာင္း) သိသိသာသာ ၾကီး စိတ္မေျပာင္းဖုိ႔ အထူးသတိထားသင့္ၾကေပသည္။



လာဘ-အလာဘ

မိမိႏွင့္ထုိက္တန္ေသာ လာဘ္ကုိတရားသျဖင့္ ရေအာင္ၾကိဳးစားရမည္။ ရသည့္အခါတြင္လည္း သူတစ္ပါး အျမင္ကတ္ေအာင္ ဝမ္းသာရႊင္ပ် တၾကြၾကြ မရွိေစသင့္။ တခ်ဳိ႔ ရွာေဖြမူကား ရွာေဖြ၍ မရသည့္အျပင္ “ဘူးထဲက ေရပါ၍” အရင္းပင္ရွဳံးတတ္ေသးသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဆုံးရွဳံးမွဳေၾကာင့္လည္း ဝမ္းနည္းပူေဆြး၍ မေန နွင့္။ ထုိသုိ႔ ဆုံးရွဳံးသူေတြ မေရမတြက္နုိင္ေအာင္ ရွိၾကသည့္အျပင္ ထီးနန္းကုိပင္ စြန္႔လႊတ္၍ တစ္မ်ဳိးလုံး သခင္ဘဝမွ က်ြန္ဘဝသုိ႔ဆင္းကာ ေမာင္ေမာင္လုိ႔ ေခၚတုန္းက”ဗ်ာ” လုိ႔မ်ွ ထူးေဖာ္မရဘဲ ေအာင္ေက်ာ္လုိ႔ ေခၚကာမွ “ဘုရား”ထူးရသူေတြ အမ်ားပင္ ရွိၾကေပသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ရမွဳ မရမွဳ ေလာကဓံႏွစ္ခုေၾကာင့္ မတုန္ မလွဳပ္ဖုိ႔ရာ ခုိင္မာေသာစိတ္ကုိသာ အျမဲထားသင့္ၾကေပသည္။



ယႆ-အယႆ

ဆရာသမား လူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔၌ အထုိက္အလုိက္ အေျခြအရံရွိမွ တင့္တယ္သည္။ အျခံအရံဟူသည္ အိမ္ဝင္းအိမ္ျခံတုိ႔ ကဲ့သုိ႔ ေဘးဆီးရန္ကာ အရာရာမွာပင္ ေစာင့္ေရွာက္လုပ္ေက်ြး အကူအညီေပးသူမ်ားေပ တည္း။ထုိကဲ့သုိ႔ အျခံအရံ ေပါမ်ားေအာင္ မိမိ၏ ပစၥည္းမ်ားကုိ ေခ်ြတာေဝငွ မစခ်ီးေျမွာက္ရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ေျခြမွ ရံသည္”ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ထုိအေျခြအရံမ်ားကုိလည္း အေစခံလုိသေဘာထား၍ အားမနာ ပါးမနာ မ်ားစြာ မခုိင္းေစသင့္။မိမိကုိမွီ၍ ၾကီးပြားလုိေသာစိတ္သာ ရွိသင့္ေပသည္။ အခုိင္းအေစကုိ ခုိင္းဖုိ႔ရာ ငွားရမ္းထားေသာ အေစခံမ်ားကုိပင္ အေျခြအရံလုိ သေဘာထားလ်က္ မိမိကုိ အမွီျပဳ၍ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ၾကီးပြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္သင့္ေပသည္။ထုိကဲ့သုိ႔ သေဘာထားေကာင္းပါလ်က္ အေျခြအရံ မရွိျပန္လ်ွင္ စိတ္ႏွလုံး မပူပန္ေလႏွင့္။အေျခြအရံေပါမ်ားသည့္အတြက္လည္း မာန္မာန မတက္ေစလင့္။



ေက်ာ္ေစာမွဳ၊ဂုဏ္သတင္းပ်႔ံႏွ႔ံမ်ားလည္း ယခုဘဝသာမက ဘဝတုိင္းအေရးၾကီး၏။ ျမင့္ျမတ္ေသာ အလုပ္ကုိ လုပ္မည္ၾကံလ်ွင္ ဂုဏ္ရွိမွ နာမည္ၾကီးမွ အထေျမာက္နုိင္သည္ကုိ ေရွးဦးစြာ သတိျပဳသင့္ေပသည္။”ဂုဏ ဝေႏၱ ပႆႏၱိ ဇနာ ဂုဏ္ရွိသူမွ လူထင္ၾကေသာအခါ”ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ရသင့္ေသာ ေက်ာ္ၾကားမွဳဂုဏ္ကုိ ရေအာင္ ဥာဏ္ဝီရိယျဖင့္ ထူေထာင္ရမည္။ရခဲ့ျပန္ေသာ္ ထုိဂုဏ္အတြက္ မၾကြားမေမာ္ေလႏွင့္။ရသင့္ ပါလ်က္ မရျပန္လ်ွင္လည္း စိတ္အား မငယ္ေလႏွင့္။



နိႏၵာ- ပသံသာ

မလုိမုန္းထား ဣႆာမ်ားသူ သုိ႔မဟုတ္ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ၍ ကဲ့ရဲ့စရာ ၾကံစည္သူေတြ ေပါမ်ားေသာ ယခုကာလဝယ္ အခ်ီးအမြမ္းခံရဖုိ႔ ခဲယဥ္းေသာ္လည္း အကဲ့ရဲ့ခံရဖုိ႔မွာ ေသခ်ာျပီးျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကဲ့ရဲ့စရာ မရွိေအာင္ ေရွးဦးစြာ သတိထားရမည္။သုိ႔ရာတြင္ သိၾကားမင္းဖန္ဆင္းအပ္ေသာ ႏြားေသာ္မွ မစင္ေပ်ာ့သည္ ဟု ေနာ့ေတာ့ေတာ့ အဆုိခံရေသးေသာေၾကာင့္ “မုန္းအျပစ္၊ ခ်စ္အက်ဳိး၊ ျမတ္နုိးသဒၶါ”နုိင္ေသာ ယခုကာလ ဝယ္ မုန္းသူလည္း မရွားသျဖင့္ အျပစ္ျမင္ခ်င္သူေတြလည္း အမ်ားပင္ ရွိေပသည္။



သုိ႔ေသာ္ သူတစ္ပါး၏ အျပစ္ကုိ လြယ္ကူစြာ ျမင္နုိင္ေသာ ထုိသူမ်ားသည္ အမရာ၊ကိႏ႖ရီ၊မဒၵီ၊သမၺဳလာ တုိ႔ အလား သုိ႔မဟုတ္ မေဟာ္သဓာ၊ေဝႆႏၱရာ၊တုိ႔တမ်ွ၊ သုိ႔မဟုတ္ အရွင္မဟာကႆပ ၊အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္အာနႏၵာတုိ႔လုိ “ေျခာက္ျပစ္ကင္း၍ စင္းလုံးေခ်ာ”ဟုဆုိနုိင္ပါမည္ေလာ။ရြာတစ္ရြာ၌ ေတာင္ဘက္အိမ္ မွ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ စကားထစ္ေၾကာင္း ေျပာလာေသာ သားငယ္က “အ..အ..အေဖ၊ဟုိ…ဟုိ..ဟုိ ဘက္အိမ္က မိန္း…မိန္း…မိန္းမၾကီးဟာ စ…စ..စကား ထစ္..ထစ္..ထစ္လုိက္တာ” ဟု ေျပာသလုိ ထုိသူ ကုိယ္တုိင္မွာ အကဲ့ရဲ့ခံရျပီးျဖစ္၍ “သူခုိးေသ ေဖာ္ညွိမ်ား” ျဖစ္တတ္ၾကသည္။



သုိ႔မဟုတ္ မိမိကဲ့ရဲ့ဖြယ္ကုိ အစြမ္းကုန္ ဖုံးကြယ္ထားေသာ “ေၾကာင္သူေတာ္”ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္နည္း။ “ခုိးတတ္လ်ွင္ ရုိးတတ္”ေသာေၾကာင့္တည္း။တခ်ဳိ႔အခ်က္မ်ားကား “ကုိယ့္ထက္သာ၍ မနာလုိ”လုိ႔ကဲ့သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိအကဲ့ရဲ့မ်ဳိးကုိ သူကုိယ္တုိင္ပင္ ခံခ်င္ေကာင္း ခံခ်င္ပါလိမ့္မည္။ ဘာေၾကာင့္ နည္း။မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အိမ္သုိ႔ ဂုဏ္သေရရွိ ေယာက်ၤားကေလး ထြက္ဝင္ေနရာဝယ္ တစ္နယ္လုံး ကဲ့ရဲ့ၾကရာ၌ အမွန္စင္စစ္မွာ မိမိတုိ႔ဆီ မလာေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သကဲ့သုိ႔တည္း။ဤသုိ႔လ်ွင္ အကဲ့ရဲ့ခံရမွဳ သည္ မကင္းနုိင္ေသာ ေလာကဓံ ျဖစ္သည့္အျပင္ အမွန္အားျဖင့္ ကဲ့ရဲ့သေလာက္ အျပစ္ရွိခ်င္မွ ရွိမည္။ အျပစ္ရွိသည္ပင္ထားဦးေတာ့။ေၾကာက္သင့္ ရွက္သင့္သေလာထက္ မိမိစိတ္ကုိ မိမိေျခာက္ေနျခင္းက ပုိေကာင္းပုိပါလိမ့္မည္။



တေစၦေၾကာက္တတ္သူသည္ ညဥ့္အေမွာင္မုိက္ထဲတြင္ ထန္းပင္ ငုတ္တုိ႔ကုိျမင္ရာ၌ ထန္းပင္ငုတ္တုိက လုံးဝ သရဲမေျခာက္ေသာ္လည္း သူစိတ္ထဲက “တေစၦ တေစၦ”ပဲဟု အေသအလဲစြဲလမ္း၍ တေစၦကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းေသာေၾကာင့္ ကမၼ႒ာန္းေပါက္ျပီးလ်ွင္ သူ႔ေနာက္သုိ႔ လုိက္ေနသည္ထင္ကာ မစင္ပါေအာင္ ေျပးရွာ သကဲ့သုိ႔တည္း။ထုိ႔အတူ အခ်ဳိ႔ကိစၥ၌ မိမိစိတ္မွ မိမိေျခာက္ကာ အလြန္႔အလြန္ေၾကာက္စရာဟု ထင္လာ တတ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၌ “ေတာထဲမွာ ခ်ြတ္ခ်ြတ္သံၾကားတုိင္း ေမာၾကီးပန္းၾကီး ေျပးရွာေသာ သမင္ပ်ဳိကဲ့သုိ႔ အကဲ့ရဲ့ခံရမည္ကုိ ေၾကာက္ေနသူကုိလည္း စိတ္မတည္သူ၊ စိတ္မခုိင္သူ ေပါ့ဆစိတ္ရွိသူ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ခ်ြတ္ခ်ြတ္သံၾကားတုိင္း ေျပးရသျဖင့္ သမင္ပ်ဳိမွာ အစာေရစာ မဝ သကဲ့သုိ႔ ထုိေၾကာက္တတ္သူမွလည္း မည္သည့္အက်ဳိးကုိမ်ွ မရေခ်။နဂုိကပင္ အရွက္ရေစေတာ့ဟု သေဘာထား၍ ကဲ့ရဲ့ရကား ထုိကဲ့သုိ႔ ရွက္မွန္းေၾကာက္မွန္းသိလ်ွင္ ကဲ့ရဲ့သူတုိ႔အတြက္ “မ်က္ျဖဴဆုိက္ေလ ဆရာၾကိဳက္ေလ”ျဖစ္ေပလတၱံ႔။



တစ္နည္းတစ္ဖုံ စဥ္းစားျပန္လ်ွင္ အကဲ့ရဲ့ခံေနရသည္မွာ တစ္မ်ဳိးအားတက္စရာျဖစ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း ေခြးေလွးၾကမ္းပုိး အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ အစားမ်ဳိးကုိ အေရးလုပ္၍ မေျပာလုိၾက။အေတာ္ထင္ရွားသူကုိမွ ကဲ့ရဲ့ၾကေသာေၾကာင့္တည္း။ထုိ႔ေၾကာင့္ သစ္ပင္အမ်ားရွိရာတြင္ အျမင့္ဆုံးသစ္ပင္သည္ ေလတုိက္အခံရဆုံး ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ထုိ႔အတူ အထက္တန္းက်ေလ ေလာကဓံေလမုန္တုိင္း အတုိက္ခံရေလ ျဖစ္ရကား အကဲ့ရဲ့ခံရ မွဳကုိ ဂရုစုိက္၍ ဝမ္းမနည္းထုိက္လွသည့္အျပင္ တခ်ဳိ့ ကဲ့ရဲ့ျခင္းမွာ မိမိအထက္တန္းေရာက္ေနျခင္း၏ အမွတ္လကၡဏာျဖစ္၍ ဝမ္းသာဖြယ္ ေကာင္းေပသည္။



ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သူမဆုိ ကဲ့ရဲ့မွဳမ်ားကုိ အေရးစုိက္ကာ အရာရာ မတုန္လွဳပ္ေအာင္ “ေခြးေဟာင္တုိင္း ထ၍ မၾကည့္မိရန္”ျမဲျမံေသာ စိတ္ထား၊ ခုိင္မာေသာ သမာဓိ တရားရွိေအာင္ ၾကိဳးစား၍ ေလ့လာၾကရမည္။ အကဲ့ရဲ့ခံရသည့္အခါတုိင္း “ငါ၏စိတ္မ်ား ဘယ္အေျခေရာက္ေအာင္ ခုိင္မာေနပါလိမ့္မည္နည္း” ဟု စဥ္းစဥ္း စားစား သတိထားကာ အကဲ့ရဲ့ဒဏ္ကုိ အရသာခံၾကည့္ပါေလ။သုိ႔ရာတြင္ ကဲ့ရဲ့ဖြယ္ မရွိေအာင္ကား သတိ ေဆာင္ရေပလိမ့္မည္။



ကဲ့ရဲ့ရာ၌ မတုန္လွဳပ္သကဲ့သုိ႔ ခ်ီးမြန္းသည့္အခါ၌လည္း သိသိသာသာၾကီး မျပဳံးမိေစဘဲ “အလုပ္ေကာင္း၍ အက်ဳိးရသည္မွာ ဓမၼတာပဲ”ဟု ႏွလုံးသြင္းလ်က္ သန္႔ရွင္းေသာ စိတ္ထားျဖင့္ “အျခားသူမ်ားလည္း ငါကဲ့သုိ႔ ဂုဏ္ရွိကာ အခ်ီးမြမ္းခံရပါေစ”ဟု အမ်ွေဝသေဘာျဖင့္ စိတ္မေနာ ေကာင္းသင့္ၾကေပသည္။



သုခ-ဒုကၡ

ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးတုိ႔ရဲ့ ခ်မ္းသာျခင္းသည္သုချဖစ္ျပီး၊ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးတုိ႔၏ ဆင္းရဲျခင္းကား ဒုကၡျဖစ္သည္။ သုခ(ခ်မ္းသာျခင္း)ေၾကာင့္လည္း မာန္မာန မတက္ၾကြပဲ တရားလက္ကုိင္က်င့္သုံးျပီး ဒုကၡ(ဆင္းရဲျခင္း) ေၾကာင့္လည္း စိတ္ေသာက မျဖစ္မူ၍ တရားလက္ကုိင္က်င့္သုံးသင့္သည္။



အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေလာကဓံ (၈)ပါးတြင္ အေကာင္း(၄)ပါးကုိ “ဣ႒ာရုံ(အလုိရွိအပ္ေသာအာရုံ)”ဟုေခၚသည္။ မေကာင္း(၄)ပါးကုိ “အနိ႒ာရုံ(အလုိမရွိအပ္ေသာအာရုံ)”ဟုေခၚသည္။ ေရွးေရွး ဘဝမ်ားစြာ သံသရာက ကံေကာင္း ကံဆုိး(ကုသုိလ္ အကုသုိလ္) (၂)မ်ဳိးကုိ ျပဳလာခဲ့ေသာ ငါတုိ႔မွာ ထုိဣ႒ာရုံ အနိ႒ာရုံ အမ်ဳိးစုံႏွင့္ အမွန္ေတြ႔ၾကဳံၾကရေတာ့မည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ေတြ႔ၾကံဳရာ၌ ထုိဣ႒ာရုံ အနိ႒ာရုံ ေလာကဓံ ေလမုန္တုိင္းကုိ မိမိ၏ လုံ႔လစြမ္း ဥာဏ္စြမ္းတုိ႔ျဖင့္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ နည္းလမ္းမွန္သမ်ွ ခုခံကာကြယ္ၾကျပီးလ်ွင္ အၾကင္သုိ႔ေသာ နိဗၺာန္ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ ေမ်ွာ္မွန္းကူးခပ္ရမည္။



ဥပမာ-ပင္လယ္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ေနေသာ မာလိန္မွဴးတုိ႔၌ အခါခပ္သိမ္း ျငိမ္သက္ ေအးခ်မ္းစြာ ေက်ာ္လြန္ရ လိမ့္မည္ဟု မေမ်ွာ္လင့္နုိင္။မၾကာမၾကာပင္ သာမန္လွဳိင္းေလ၊ျပင္းထန္ေသာ လွဳိင္းေလ၊သေဘာၤကုိပင္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစနုိင္ေသာ လွဳိင္းေလမ်ားကုိ ေတြ႔ၾကဳံရေပသည္။ ထုိသုိ႔ ေတြ႔ၾကဳံရာဝယ္ က်ြမ္းက်င္ေသာ မာလိန္မွဴးတုိ႔မွာ မိမိတုိ႔ လုံ႔လစြမ္း၊ဥာဏ္စြမ္းတုိ႔ျဖင့္ ထုိလွဳိင္းေလမ်ားကုိ ခုခံ၍ မိမိလုိရာ ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ ေရာက္နုိင္ၾကသကဲ့သုိ႔တည္း။



ဤသုိ႔လ်ွင္ ေလာကဓံတရား(၈)ပါးေၾကာင့္ စိတ္လွဳပ္ရွားျခင္း မရွိ။အရွည္ကုိ ေျမာ္ျမင္၍ ၾကိဳတင္စီမံေလ့ လည္းရွိ။မိမိစီမံသည့္အတုိင္း အက်ဳိးရွိေအာင္ ေဒါမနႆတုိ႔မွ ကင္းကြာ၍ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာႏွင့္ ပါရမီ ကုသုိလ္မ်ားကုိ ၾကိဳးစားျဖည့္က်င့္ကာ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္သူ ျဖစ္ပါလိမ့္သတည္း။

“ေလာကဓံေတြ႔ရုိးမုိ႔၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ႔ ရမယ္၊ စိတ္အေန မတုန္လွဳပ္ေအာင္ ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ပါ့ကြယ္”



ကုိးကား၊ ။ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ(ကုိယ္က်င့္အဘိဓမၼာ)စာအုပ္


စာဖတ္သူအားလုံး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္ အိႏၵိယနုိင္ငံ)

http://www.wiradhamma.blogspot.com