Written by ေအာင္ေက်ာ္ညိဳ (ဆင္ခ်ဆိပ္)
လူမႈနယ္ပယ္တြင္ တာဝန္တစ္ရပ္အျဖစ္ မျဖစ္မေနလုိက္နာၾကရေသာအရာကုိ စည္းကမ္းဟူ၍ေခၚဆုိ ၿပီးဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ားႏွင့္ က်င့္ဝတ္သိကၡာမ်ားကုိ ကုိယ္ပုိင္အသိႏွင့္ က်င့္ႀကံျခင္းသည္ ဝတၱရား ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းစည္းကမ္းဟူသည္ ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆုိင္ရာ သညာအသိျဖစ္ၿပီး၊ က်င့္ဝတ္ကားႏွလုံး သားထိတုိင္ စဲြၿမဲတည္ရွိေသာပညာအသိျဖစ္သည္။ ‘ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ ကြမ္းတံေတြးမေထြးရ’ သတိေပးစည္းကမ္းမ်ားတြင္ နယ္နိမိတ္ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိသည္။ က်င့္ဝတ္ကားနယ္ပယ္အပုိင္းအျခား မရွိေသာ သတိေပးစာတန္း ေရးစရာမလုိေသာတစ္ေလာကလုံးႏွင့္ဆိုင္သည့္ ကုိယ္က်င့္တရား၊ ေလာ ကကုိေစာင့္ေရွာက္သည့္ ေလာကပါလတရားျဖစ္သည္။
ဥပမာ “အားနည္းေသာမိန္းမသားမ်ားကုိ မေစာ္ကားရ၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးရမည္” ဟူသည္ ႏွလုံးသားထဲတြင္ စဲြၿမဲထားၿပီးေသာလူသားအားလုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာက်င့္ဝတ္သိကၡာလူ႔ဝတၱရား ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းေကာင္းတစ္ခုသည္ အေလ့အက်င့္မွ အေလ့အထသုိ႔တိုင္ စဲြၿမဲလာၿပီဆုိပါက ဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာေကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ၏ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ နိယာမနမူနာေကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။
သတၱေလာကတြင္ အစုအဖြဲ႕အဝုိင္းအဝန္းႏွင့္ မ်ဳိးတူရာစုစည္းေနထုိင္ေနခဲ့ၾကသည္။ သမုိင္းဦးကာလမွ ယေန႔ထိတုိင္ ျဖစ္ပါသည္။ အဝိုင္းအဝန္းႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ျဖစ္တည္လာေသာ ထုံးတမ္းစဥ္လာ က်င့္ဝတ္ သိကၡာမ်ားႏွင့္ ေလာကကုိ အ႐ုိင္းမွအယဥ္သုိ႔ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲေျပာင္းလဲ တည္ေဆာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေလာကပါလတရားမ်ားႏွင့္ အလွဆင္ခဲ့ၾကသည္။ ဘုိးဘြားမိဘမ်ား တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔လက္ထက္ မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္ စည္းကမ္းမ်ား၊ က်င့္ဝတ္မ်ား ပ်က္ယြင္းလာေန သည္။ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ပရမ္းပတာေနထုိင္မႈပုံစံ ေခတ္စားလာေနသည္။ ၂၁ ရာစုကုိပညာေခတ္ ဟုတင္စားသတ္မွတ္ထားရာ အစဥ္ေလ့လာသင္ယူေနမွ ေတာ္ကာက်မည့္လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ က်ားကုပ္က်ားခဲ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ အားခဲႀကိဳးပမ္းရွိေနၾကရမည့္အစား ယခုလုိေပါ့ပ်က္ ပ်က္ႏွင့္ပရမ္းပတာေနထုိင္မႈပုံစံမ်ားသည္ အနာဂတ္အတြက္ ျပယုဂ္ေကာင္းမ်ားမေဝးေသာ အတိတ္မွ စည္းကမ္းမ့ဲခဲ့မႈမ်ား၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ဟူသမွ်ကုိ မိမိတုိ႔၏မိဘမ်ား ခါးစည္းခံတာဝန္ယူေပးေနၾကရ သည္။
မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ၊ လက္ဝါးျဖန္႔ရ၊ နာခံရႏွင့္ မ်က္ႏွာပူစရာဘဝမ်ဳိးမွ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ျဖစ္ေနၾကရဆဲပါ။ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ဟူသမွ် မူလဇစ္ျမစ္ရွိစၿမဲျဖစ္သည္။ အရင္းစစ္အျမစ္ေျမမွာဆုိသလုိ မိဘဆရာသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ မိမိတုိ႔၏အားနည္းခ်က္ဟု ဆုိရပါလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းမွာယေန႔စည္းကမ္းက်င့္ဝတ္ မလုိက္နာသူဟူသမွ် အိမ္တံစက္ၿမိတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းပရဝဏ္ကုိ ျဖတ္သန္းသြားၾကသူခ်ဥ္းျဖစ္ပါသည္။
မိဘဆရာတုိ႔၏ မေကာင္းျမစ္တာ ေကာင္းရာညႊန္လက္ . . . . အတတ္လည္းသင္ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ ေလာက က်င့္ဝတ္မ်ားႏွင့္ သြန္သင္ဆုံးမမႈေအာက္မွာ လူလားေျမာက္သြားၾကသူခ်ည္းျဖစ္ၾကရာ ရခုိင္ဘုရင္မင္း ထီး၏ အမိန္႔ျပန္တမ္းမွ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း၊ တပည့္မေကာင္းဆရာ့ေခါင္းဆုိသည္ကုိ ဝန္ခံ၊ လက္ခံႏုိင္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
တိုင္းျပည္ကုိခ်စ္လွ်င္ လူငယ္ေတြကုိခ်စ္ရမည္ဆုိစကားအတုိင္း သူတို႔ေလးေတြ အနာဂတ္အတြက္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးရသည္မွာ မိဘဆရာတုိင္း၏ အႏႈိင္းမဲ့ေမတၱာႏွင့္ သမိုင္းေပးတာဝန္တစ္ရပ္ျဖစ္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ရလဒ္ေကာင္းျဖစ္မလာဘဲ ခုတ္ရာတျခား၊ ရွရာတလဲြႏွင့္ ခဲေလသမွ် သဲေရက်၊ အလ ဟႆျဖစ္လာေနရသည္မွာ ေလာကဓမၼတာအရ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ဟူသည္ ျဖစ္တတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။ ေခတ္မမီေသာအရာဆုိလွ်င္ ဖယ္ရွားကာ၊ ေကာင္းကြက္ဟူသမွ် ပုံတူပြားလ်က္ ဝန္းက်င္ ေလာကကုိ ဆန္းသစ္ၾကရသည္။ လမ္းသစ္ထြင္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ သင္တန္းမ်ဳိးစုံတက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနယူနီဆက္ ႏွင့္ပညာတန္ေဆာင္တုိ႔ ပူးတဲြဖြင့္လွစ္ေသာ သင္တန္းမ်ားတြင္ ထူးျခားေသာအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကုိ ရခဲ့ဖူးပါသည္။ ယင္းတုိ႔အနက္တစ္ခုမွာ သင္တန္းကာလလုိက္နာသင့္သည့္ စည္းကမ္းမ်ားကုိ သင္ တန္းနည္းျပမ်ားသေဘာႏွင့္ သတ္မွတ္ေပးျခင္းမရွိဘဲ သင္တန္းသားမိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ခ်မွတ္ ၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အက်ဳိးဆက္မွာ သင္တန္းၿပီးဆုံးသည္အထိ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္သူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ပါသည္။ ဤနမူနာေကာင္းကုိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ က်င့္သုံးလာၿပီဆုိပါက စည္းကမ္းဟူသမွ် ေရးျပထားစရာမလုိ ဘဲထိေရာက္မႈရွိလာလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။ သူတို႔ေလးေတြကုိယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ ထားေသာ စည္းကမ္းကုိ သူတို႔ေလးေတြေလးစားလုိက္နာလာၾကပါမည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္မိမိကုိယ္မိမိ တာ ဝန္ယူတတ္လာၾကေသာ လူခၽြန္လူမြန္ေလးမ်ားျဖစ္လာၿပီး အနာဂတ္လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းေကာင္း တစ္ရပ္ေပၚထြန္းလာရမည္အမွန္ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းတိုင္းတြင္ ေရးထုိးထားသည့္ အမ်ဳိးသားစည္းကမ္းအစ၊ စာသင္ေက်ာင္းကေဆာင္ပုဒ္သည္ လည္း အႏွစ္သာရျပည့္ဝပီျပင္လာမည္ျဖစ္ၿပီး ပညာေရးျဖင့္တည္ေဆာက္မည့္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ ေသာႏုိင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးကုိ မိမိတုိ႔အမွန္တကယ္ ျမင္ေတြ႕လာၾကရမည္ျဖစ္ပါသတည္း။ ။
ေၾကးမုံသတင္းစာ
ေမလ(၂၇)ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
လူမႈနယ္ပယ္တြင္ တာဝန္တစ္ရပ္အျဖစ္ မျဖစ္မေနလုိက္နာၾကရေသာအရာကုိ စည္းကမ္းဟူ၍ေခၚဆုိ ၿပီးဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ားႏွင့္ က်င့္ဝတ္သိကၡာမ်ားကုိ ကုိယ္ပုိင္အသိႏွင့္ က်င့္ႀကံျခင္းသည္ ဝတၱရား ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းစည္းကမ္းဟူသည္ ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆုိင္ရာ သညာအသိျဖစ္ၿပီး၊ က်င့္ဝတ္ကားႏွလုံး သားထိတုိင္ စဲြၿမဲတည္ရွိေသာပညာအသိျဖစ္သည္။ ‘ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ ကြမ္းတံေတြးမေထြးရ’ သတိေပးစည္းကမ္းမ်ားတြင္ နယ္နိမိတ္ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိသည္။ က်င့္ဝတ္ကားနယ္ပယ္အပုိင္းအျခား မရွိေသာ သတိေပးစာတန္း ေရးစရာမလုိေသာတစ္ေလာကလုံးႏွင့္ဆိုင္သည့္ ကုိယ္က်င့္တရား၊ ေလာ ကကုိေစာင့္ေရွာက္သည့္ ေလာကပါလတရားျဖစ္သည္။
ဥပမာ “အားနည္းေသာမိန္းမသားမ်ားကုိ မေစာ္ကားရ၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးရမည္” ဟူသည္ ႏွလုံးသားထဲတြင္ စဲြၿမဲထားၿပီးေသာလူသားအားလုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာက်င့္ဝတ္သိကၡာလူ႔ဝတၱရား ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းေကာင္းတစ္ခုသည္ အေလ့အက်င့္မွ အေလ့အထသုိ႔တိုင္ စဲြၿမဲလာၿပီဆုိပါက ဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာေကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ၏ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ နိယာမနမူနာေကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။
သတၱေလာကတြင္ အစုအဖြဲ႕အဝုိင္းအဝန္းႏွင့္ မ်ဳိးတူရာစုစည္းေနထုိင္ေနခဲ့ၾကသည္။ သမုိင္းဦးကာလမွ ယေန႔ထိတုိင္ ျဖစ္ပါသည္။ အဝိုင္းအဝန္းႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ျဖစ္တည္လာေသာ ထုံးတမ္းစဥ္လာ က်င့္ဝတ္ သိကၡာမ်ားႏွင့္ ေလာကကုိ အ႐ုိင္းမွအယဥ္သုိ႔ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲေျပာင္းလဲ တည္ေဆာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေလာကပါလတရားမ်ားႏွင့္ အလွဆင္ခဲ့ၾကသည္။ ဘုိးဘြားမိဘမ်ား တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔လက္ထက္ မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္ စည္းကမ္းမ်ား၊ က်င့္ဝတ္မ်ား ပ်က္ယြင္းလာေန သည္။ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ပရမ္းပတာေနထုိင္မႈပုံစံ ေခတ္စားလာေနသည္။ ၂၁ ရာစုကုိပညာေခတ္ ဟုတင္စားသတ္မွတ္ထားရာ အစဥ္ေလ့လာသင္ယူေနမွ ေတာ္ကာက်မည့္လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ က်ားကုပ္က်ားခဲ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ အားခဲႀကိဳးပမ္းရွိေနၾကရမည့္အစား ယခုလုိေပါ့ပ်က္ ပ်က္ႏွင့္ပရမ္းပတာေနထုိင္မႈပုံစံမ်ားသည္ အနာဂတ္အတြက္ ျပယုဂ္ေကာင္းမ်ားမေဝးေသာ အတိတ္မွ စည္းကမ္းမ့ဲခဲ့မႈမ်ား၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ဟူသမွ်ကုိ မိမိတုိ႔၏မိဘမ်ား ခါးစည္းခံတာဝန္ယူေပးေနၾကရ သည္။
မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ၊ လက္ဝါးျဖန္႔ရ၊ နာခံရႏွင့္ မ်က္ႏွာပူစရာဘဝမ်ဳိးမွ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ျဖစ္ေနၾကရဆဲပါ။ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ဟူသမွ် မူလဇစ္ျမစ္ရွိစၿမဲျဖစ္သည္။ အရင္းစစ္အျမစ္ေျမမွာဆုိသလုိ မိဘဆရာသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ မိမိတုိ႔၏အားနည္းခ်က္ဟု ဆုိရပါလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းမွာယေန႔စည္းကမ္းက်င့္ဝတ္ မလုိက္နာသူဟူသမွ် အိမ္တံစက္ၿမိတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းပရဝဏ္ကုိ ျဖတ္သန္းသြားၾကသူခ်ဥ္းျဖစ္ပါသည္။
မိဘဆရာတုိ႔၏ မေကာင္းျမစ္တာ ေကာင္းရာညႊန္လက္ . . . . အတတ္လည္းသင္ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ ေလာက က်င့္ဝတ္မ်ားႏွင့္ သြန္သင္ဆုံးမမႈေအာက္မွာ လူလားေျမာက္သြားၾကသူခ်ည္းျဖစ္ၾကရာ ရခုိင္ဘုရင္မင္း ထီး၏ အမိန္႔ျပန္တမ္းမွ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း၊ တပည့္မေကာင္းဆရာ့ေခါင္းဆုိသည္ကုိ ဝန္ခံ၊ လက္ခံႏုိင္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
တိုင္းျပည္ကုိခ်စ္လွ်င္ လူငယ္ေတြကုိခ်စ္ရမည္ဆုိစကားအတုိင္း သူတို႔ေလးေတြ အနာဂတ္အတြက္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးရသည္မွာ မိဘဆရာတုိင္း၏ အႏႈိင္းမဲ့ေမတၱာႏွင့္ သမိုင္းေပးတာဝန္တစ္ရပ္ျဖစ္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ရလဒ္ေကာင္းျဖစ္မလာဘဲ ခုတ္ရာတျခား၊ ရွရာတလဲြႏွင့္ ခဲေလသမွ် သဲေရက်၊ အလ ဟႆျဖစ္လာေနရသည္မွာ ေလာကဓမၼတာအရ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ဟူသည္ ျဖစ္တတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။ ေခတ္မမီေသာအရာဆုိလွ်င္ ဖယ္ရွားကာ၊ ေကာင္းကြက္ဟူသမွ် ပုံတူပြားလ်က္ ဝန္းက်င္ ေလာကကုိ ဆန္းသစ္ၾကရသည္။ လမ္းသစ္ထြင္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ သင္တန္းမ်ဳိးစုံတက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနယူနီဆက္ ႏွင့္ပညာတန္ေဆာင္တုိ႔ ပူးတဲြဖြင့္လွစ္ေသာ သင္တန္းမ်ားတြင္ ထူးျခားေသာအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကုိ ရခဲ့ဖူးပါသည္။ ယင္းတုိ႔အနက္တစ္ခုမွာ သင္တန္းကာလလုိက္နာသင့္သည့္ စည္းကမ္းမ်ားကုိ သင္ တန္းနည္းျပမ်ားသေဘာႏွင့္ သတ္မွတ္ေပးျခင္းမရွိဘဲ သင္တန္းသားမိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ခ်မွတ္ ၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အက်ဳိးဆက္မွာ သင္တန္းၿပီးဆုံးသည္အထိ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္သူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ပါသည္။ ဤနမူနာေကာင္းကုိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ က်င့္သုံးလာၿပီဆုိပါက စည္းကမ္းဟူသမွ် ေရးျပထားစရာမလုိ ဘဲထိေရာက္မႈရွိလာလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။ သူတို႔ေလးေတြကုိယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ ထားေသာ စည္းကမ္းကုိ သူတို႔ေလးေတြေလးစားလုိက္နာလာၾကပါမည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္မိမိကုိယ္မိမိ တာ ဝန္ယူတတ္လာၾကေသာ လူခၽြန္လူမြန္ေလးမ်ားျဖစ္လာၿပီး အနာဂတ္လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းေကာင္း တစ္ရပ္ေပၚထြန္းလာရမည္အမွန္ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းတိုင္းတြင္ ေရးထုိးထားသည့္ အမ်ဳိးသားစည္းကမ္းအစ၊ စာသင္ေက်ာင္းကေဆာင္ပုဒ္သည္ လည္း အႏွစ္သာရျပည့္ဝပီျပင္လာမည္ျဖစ္ၿပီး ပညာေရးျဖင့္တည္ေဆာက္မည့္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ ေသာႏုိင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးကုိ မိမိတုိ႔အမွန္တကယ္ ျမင္ေတြ႕လာၾကရမည္ျဖစ္ပါသတည္း။ ။
ေၾကးမုံသတင္းစာ
ေမလ(၂၇)ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
0 comments:
Post a Comment