ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာ ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္၏ Page မွာ လူ တစ္ေယာက္ လာေပးထားလို႔ပါ။ သူေမးထားတာက (ရွိခုိးတယ္ဆုိတဲ့ အျပဳအမူဟာ ဗုဒၶမေပၚခင္ကတည္းက ရွိေနခဲ့တာလား။ မေပၚခင္ကတည္းကဆုိရင္ ဗုဒၶကုိ ကုိးကြယ္သူေတြက ဆက္လက္က်င့္သုံးတာလား။
ဒါမွမဟုတ္ ဗုဒၶေပၚၿပီးကာမွ ေပၚေပါက္လာတာလား။ ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ ရွိခုိးတယ္ဆုိတဲ့အျပဳအမူကုိ
ေျဖ။ ။ ရွိခုိးျခင္းဆုိတဲ့ အျပဳအမႈကုိ ကမၻာဦးေခတ္ကာလကတည္းက ေပၚလာခဲ့တာပါ။ လူေတြဆုိတာ အေၾကာက္တရားမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၿပီဆုိရင္ အားကုိးခ်င္တဲ့စိတ္၊ မီွခုိခ်င္တဲ့စိတ္၊ ကယ္တင္မဲ့သူကုိ လုိခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာၾကပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကမၻာဦးေခတ္ကတည္းက လူေတြဟာ သစ္ပင္၊ ေတာ၊ ေတာင္စတဲ့အရာေတြကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္လာၾကတာပါ။ သစ္ပင္ေတြကုိ ကုိးကြယ္ၾကေတာ့လည္း သူတုိ႔ရဲ႕ ေၾကာက္လန္႔မႈ၊ သဘာ၀အႏၱရာယ္က်ေရာက္မႈေတြကေန
လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ဦးဦးေရွ႕မွာ ေၾကာက္လန္႔ၿပီ၊ အားကုိးခ်င္ၿပီ၊ ကယ္တင္ေစခ်င္လုိ႔ျဖစ္ေစ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က မိမိထက္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာတစ္ခုခု သာလြန္ေနလုိ႔ျဖစ္ေစ ႀကံဳလာတဲ့အခါမွာ သူ႔အလုိလုိ ဒူးေထာက္မႈဆုိတာ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဒူးေထာက္မႈကေန ဦးေခါင္းပါ ေျမႀကီးေပၚကုိ က်ေရာက္လာတာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ဒူးေထာက္၊ ဦးေခါင္းခ်ျခင္းဆုိတဲ့ ရွိခုိးတဲ့ပံုစံဟာ ေပၚလာခဲ့တာပါ။
ေနာက္ပုိင္းေရာက္တဲ့အခါက်ေတ
ရွိခုိးတဲ့အျပဳအမႈဟာ ဗုဒၶမေပၚခင္ကတည္းက ရွိေနခဲ့တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မဟာဗုဒၶ၀င္မွာ ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၱမင္းသားအား ကာဠေဒ၀ိလရေသ့ကုိ ရွိခုိးခုိင္းျခင္း၊ ဖခင္ျဖစ္သူ သုေဒၶါဓနမင္းက သားျဖစ္သူဘုရားေလာင္းကုိ ရွိခုိးခဲ့ျခင္းတုိ႔ ပါ၀င္ေနတာကုိၾကည့္ျခင္းျဖင္
ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံေတြမွာလည္း တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔တစ္ႏုိင္ငံ မတူညီတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က လက္အုပ္ခ်ီၿပီး မတ္တပ္ရပ္ရွိခုိးတာတုိ႔၊ တခ်ိဳ႕က ပ်င္ပလႅင္ေခြထုိင္ၿပီး ရွိခုိးတာတုိ႔ မ်ိဳးစံုပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ျပင္ပရွိခုိးနည္းေတြကုိ မေျပာေတာ့ဘဲ ဗုဒၶစာေပမွာ ရွိခုိးျခင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္လုိေဟာထားတယ္ဆုိတာသိရွိဖ
၁။ ႏႈတ္ကမဆိုဘဲ လက္အုပ္ခ်ီ ဦးညြတ္ဝတ္ခ် ရွိခိုးတာကို ကာယဝႏၵနာ။
၂။ ႏႈတ္ကေန ၾသကာသ၊ နေမာတႆစတာ တစ္ခုခုရြတ္ဆုိၿပီး ရွိခိုးတာကို ၀ါစာဝႏၵနာ။
၃။ ကိုယ္ေရာ ႏႈတ္ေရာမပါဘဲ စိတ္နဲ႔အာရံုျပဳ ရွိခိုးတာကို မေနာဝႏၵနာလို႔ ေခၚပါတယ္။ (အံ၊ ၁၊ ၂၉၈)။ (ခုဒၵမူလ၊ သိကၡာ၊ ၂၃၉)
အဲဒီသံုးအပါးအနက္ ကိုယ္ျဖင့္ရွိခိုးရတဲ့ (ကာယဝႏၵနာ)မွာ
(၁) အဥၨလီကမၼ ဝႏၵနာ။ (၂) ပဥၥပတိ႒ိ ဝႏၵနာ။ (၃) အတိဂါရ ဝႏၵနာ။ (၄) ေထရ ဝႏၵနာလုိ႔ (၄)မ်ိဳးရွိေၾကာင္း က်မ္းဂန္မ်ားမွာ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
(၁) အဥၨလီကမၼ ဝႏၵနာ။ ။ ထိျခင္းႀကီးငါးပါးနဲ႔ ရွိခိုးခြင့္ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အခါမ်ားမွာ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ရွိခိုးျခင္းကုိ ဆုိလုိတာပါ။ ဥပမာ-သႏၱတိအမတ္ႀကီးဟာ လူ၀တ္ေၾကာင္နဲ႔ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီ
(၂) ပဥၺပတိ႒ိ ဝႏၵနာ။ ။ ေျခ၊ ဒူးဆစ္၊ တံေတာင္ဆစ္၊ လက္၊ ဦးေခါင္းငါးခုတုိ႔ကုိ အညီအမွ်ျပဳၿပီး ကုိင္းညႊတ္ကာ ရွိခုိးအပ္တဲ့အမူအရာကုိ ပဥၥပတိ႒ိ၀ႏၵနာလုိ႔ ေခၚဆုိေၾကာင္း (သီလကၡန္ဋီကာသစ္၊ ဒုတိယအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ(၁၈)မွာ ဖြင့္ဆုိျပထားပါတယ္။ (၁) ေျခဖ်ားတို႔ ေျမ(ၾကမ္းျပင္)မွာ တည္ရွိရမယ္။ (၂)ဒူးဆစ္တို႔ ေျမ(ၾကမ္းျပင္)မွာ တည္ရွိရမယ္။ (၃) တံေတာင္ဆစ္တို႔ ေျမ(ၾကမ္းျပင္)မွာ တည္ရွိရမယ္။ (၄)လက္ဖ၀ါးတို႔ ေျမ(ၾကမ္းျပင္)မွာတည္ရွိရမယ
(၃) အတိဂါရ ဝႏၵနာ။ ။ အတိဂါရ ဝႏၵနာဆိုတာက တည္(ထိ)ျခင္းႀကီးငါးပါးနဲ႔ ရွိခိုးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေျခကိုဖက္ျခင္း၊ ပြတ္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာနဲ႔ အပ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ လြန္လြန္ကဲကဲ ရိုေသျမတ္ႏိုးတဲ့အမူအရာနဲ႔ ရွိခိုးျခင္းကို အတိဂါရ ဝႏၵနာလို႔ ေခၚပါတယ္။
ထိုအတိဂါရ ဝႏၵနာ နဲ႔စပ္လို႔ ဘုရားရွင္လက္ထက္က သာ၀တၳိၿမိဳ႕မွာ အလြန္မာနႀကီးတဲ့ ပုဏၰားတစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔နာမည္က မာနတၳဒၶလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူဟာ အျခားျခားေသာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအေပၚမ
“ငါ့ကို ရဟန္းေဂါတမက စတင္ၿပီးစကားေျပာမွ ငါ စကားျပန္ေျပာမယ္” လို႔ စိတ္အႀကံနဲ႔ စကားမေျပာဘဲ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း မာနနဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ ပုဏၰားကို စကားမေျပာဘဲေနလိုက္ပါတယ္။ ထုိအခါ ပုဏၰားက “ရဟန္းေဂါတမဟာ ငါလို ဇာတ္ျမင့္တဲ့သူက တရားနာလာတာေတာင္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာျခင္းမရွိ၊ ငါ့ရဲ႕စိတ္အႀကံကိုလည္း သိပံုမရပါဘူး။ သိစရာအားလံုးကို သိတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူးေလ” လို႔ေတြးၿပီး ထျပန္ဖ႔ို ဟန္ျပင္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခါက်မွ ဘုရားရွင္က ပုဏၰားရဲ႕စိတ္အႀကံကို သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ “အသင္ပုဏၰား….မိမိအက်ဳိးလို
(၄) ေထရဝႏၵနာ။ ။ သီတင္း(သိကၡာ၀ါ)ငယ္တဲ့ရဟန္း
ယခု ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ရွိခိုးနည္းမ်ားကေတာ့ က်မ္းဂန္လာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား က်င့္သံုးတဲ့နည္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ရွိခိုးနည္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္စုံေလာက္ၿပီမို႔ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္ရင္း ရွိခိုးနည္းေလး မွန္ကန္စြာ လိုက္နာက်င့္သုံးႏိုင္ၾကပါေ
အရွင္ေကာမလ ဆန္နီေနမင္း ငသုိင္းေခ်ာင္းေက်းရြာ၊ အုိက္ေစာက္ေက်းရြာတြင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားမွ အြန္လုိင္းစာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ာ
MyawadyNews
0 comments:
Post a Comment