ဗမာျပည္တြင္ ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေရွးလူႀကီး မ်ား၏ အခ်ိဳ႕ အယူအဆမ်ားကို ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ျပဳျပင္သင့္ေလသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ဗမာျပည္ႏွင့္ ဗမာလူမ်ဳိးတို႔ အေျခအေနသည္ တိုးတက္သင့္ သေလာက္ တိုးတက္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ပညာဆိုသည္မွာ စာအုပ္ စာတမ္း ဖတ္၍ စာသိမႈကို ပညာဟု မဆိုေပ။ ပညာသည္“အတိုင္းအဆ”မထင္။ အလြန္ က်ယ္ေျပာ နက္နဲလွ ေပသည္။ ကမၻာရွိ စာအုပ္ အားလံုးပင္လွ်င္ ပညာ အားလံုးကို ေလာက ျပင္က်ယ္ တည္းဟူေသာ ေက်ာင္းႀကီး၌ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ပုခက္တြင္း ထဲမွသည္ ေျမႀကီးထဲသို႔ ေရာက္သည္အထိ ပညာ သင္သားမ်ား ျဖစ္ေနၾက ေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာသင္ၾကားဖူးသည့္ အမွန္ စင္စစ္အားျဖင့္ သူ၏ တစ္သက္ပန္တြင္ ကုန္ဆံုးသည္ဟု မဆိုႏုိင္ေပ။
ပညာတတ္သူသည္ ေလာကရွိ အရာရာကို အခြင့္အလမ္းအလိုက္ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ႏုိင္ စြမ္းေသာ “ဉာဏ္ပညာကို လည္းေကာင္း၊ မိမိဉာဏ္အျမင္အရ စိတ္ေန စိတ္ထား စိတ္ဓာတ္တို႔ကို လည္းေကာင္း၊ ( Emotion of the Education ) ျပဳျပင္ျပဳစု စီမံထားခဲ့သူ သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ဘီ-ေအ ပင္ ေအာင္ေစကာမူ ပါရဂူ ဘြဲ႕ႀကီးပင္ ရေစကာမူ ပထမေက်ာ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ေစကာမူ အသက္အရြယ္ မည္မွ်ပင္ ႀကီးရင့္ေစကာမူ ပညာဆိုေသာ သဘာ၀ အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းစြာ သံုးသပ္နားလည္ျခင္း မရွိခဲ့ေသာ္ တကယ္အရာ မေရာက္၊ အသံုး မ၀င္ႏုိင္ေပ။ ပညာသည္ စာအုပ္ထဲ၌သာ ရွိသည္ မဟုတ္။ စာအုပ္မ်ားတြင္ ေက်ာ္၍ ျမင္စြမ္းႏိုင္ျခင္းကို ေဆာင္ႏိုင္ရေပမည္။ ပညာသည္ လူ၏ ဉာဏ္ကိုသာ ျပဳျပင္တိုးခ်ဲ႕႐ံုသာ မဟုတ္။
လူ၏ စိတ္ေနစိတ္ထား အယူအဆမ်ား ကိုလည္း တိုးတက္ ေစရမည္။ လူ၏ဆႏၵအား လုပ္အားကို ႏူးၫြတ္ေစရမည္။ ရာဇ၀င္သိ႐ံုသာ မဟုတ္။ ရာဇ၀င္ကို ဖန္တီးႏုိင္ရမည္။ ေလာကဓာတ္ ပညာကို သိ႐ံုသာ မဟုတ္။ေလာကဓာတ္ ပညာကို တိုးခ်ဲ႕ ႏုိင္ေစရမည္။ ပထမ ပညာကို သိ႐ံုသာမဟုတ္။ ေျမသစ္၊ ေရသစ္၊ ေတာေတာင္တို႔ကို ရွာေဖြ စံုစမ္း ႏုိင္စြမ္းေစ ရမည္။ ေလာက အေၾကာင္းကို နားလည္ေစ႐ံုသာ မဟုတ္။ သည့္ထက္ ေကာင္းေသာေလာကကို ဖန္ဆင္း ႏိုင္ေစရမည္။
ဤကား ပညာ၏ သ႐ုပ္အက်ဥ္း မွ်ပင္တည္း။ ပညာသည္ ကာလ၊ ေဒသ၊ ပေယာဂႏွင့္ ယွဥ္ရမည္။ ေလာက၌ လက္ေတြ႕ အသံုးလည္း က်ရမည့္ ပညာတြင္ သညာလည္း ပါသည္။ ဉာဏ္ႏွင့္လည္း ယွဥ္ရမည္။ ဉာဏ္ခ်ည္းသာ တိုးတက္၍ “သညာ”မရွိပါမူလည္း ဤမွ် ပိုမိုဆန္းၾကယ္ အေျပာက်ယ္ လွေသာ ေခတ္သစ္ အေၾကာင္းကို နားမလည္ ႏိုင္ေပ။ ေလာကဓာတ္ ပညာကို မတတ္မသိဘဲ ေလာကဓာတ္ ပညာဉာဏ္ကိုသာ ရလွ်င္ ေလာကဓာတ္ ပညာ၏ တန္ဖိုးကို တင္းျပည့္ မသံုးႏုိင္ေပ။ တိုင္းျပည္ အေျခအေန ျပႆနာ၊ ေခတ္အေျခအေနႏွင့္ မယွဥ္ပါမူ တိုင္းျပည္ ေထာင္ျခင္း၊ ေခတ္ျပင္ျခင္း မျပဳႏုိင္ေပ။ ေမြးကတည္းက ေသသည္ အထိ အယူ၀ါဒ အေျပာင္းအလဲမရွိသူသည္ ပညာတတ္သည္ ဟု မဆိုႏုိင္ေပ။
လူတစ္ေယာက္၏ သက္တမ္းတြင္ ဘ၀ ပထမက သိျမင္လာေသာ စိတ္ေန စိတ္ထား၀ါဒ တို႔သည္ အမွန္ခ်ည္း မဟုတ္။ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲရမည္သာ တည္း။ ယေန႔ အယူအဆ ႏွင့္ မနက္ျဖန္ အယူအဆ တို႔မွာ တူခ်င္မွ တူေပမည္။ အမွန္ကား လူတစ္ဦး၏ တစ္ဘ၀တြင္ အကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အယူ၀ါဒ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ား ကို ေတြ႕ေသာအခါ ထိုလူသည္ သမာဓိ မတည္၊ ေရွ႕ေနာက္ မညီဟု ထင္မွတ္မွားေလသည္။ သမာဓိ မတည္ျခင္းမွာ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္လြဲ ေဖာက္ျပန္ျဖစ္ျခင္း ပင္တည္း။ ၀ါဒ ေျပာင္းလဲမႈမွာ ဉာဏ္အျမင္၏ ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္။ သမာဓိ မတည္ျခင္း မဟုတ္ေပ။
တစ္နည္း တိုးတက္ျခင္း ေပတည္း။ အမွန္အားျဖင့္ သမာဓိ ဆိုေသာ စကားကို နက္နက္နဲနဲ ဆင္ျခင္လွ်င္ ေလာကရွိ လူအေပါင္းတို႔အား သမာဓိ လက္ကိုင္ ၾကသူ ရွားေပသည္။ သမာဓိ ဆိုသည္မွာ ေလာက၏ အေကာင္း အဆိုး၊ အက်ဳိးအျပစ္၊ အပ်က္သနစ္ စံုတို႔ကို ပိုင္းျခား ထင္ထင္ သိျမင္၍ ဆင္းရဲ လည္း ၀မ္းမနည္း၊ ခ်မ္းသာလည္း ၀မ္းမသာ၊ ပကတိ စိတ္ထား ဉာဏ္အျမင္ အရ လူခ်ီးမြမ္း၊ လူကဲ့ရဲ႕မႈ၊ ေဘးဒုကၡ အႏၲရာယ္ကို မတိတ္မလန္႔ တစ္သမတ္ တည္း တည္ၿငိမ္စြာ ရွိျခင္းကို ဆိုေလသည္။ ဘုရား အစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္း တို႔၏ စိတ္တည္ေနပံုမ်ဳိး တည္း။ သို႔ျဖစ္ရာ သာမန္ ကိုယ္က်င့္အမူအရာ အေျပာအဆို ဘမ္းျပ တည္ၿငိမ္မႈကို လူအေပါင္း တို႔က သမာဓိဟု သာမည ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ ကား ထို ဘမ္းျပ တည္ၿငိမ္မႈတြင္ မည္မွ် အတြင္း ေဖာက္လြဲ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ား တိုးပြား မ်ားျပားသည္ ကို လူအေပါင္းတို႔ မစဥ္းစား မိၾကေခ်။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဣေႁႏၵႀကီး၍ မ်က္ႏွာထား အလြန္ တည္သူ တစ္ေယာက္ဟု အသိအမွတ္ျပဳ ခံခဲ့ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ အမူအရာ စိတ္ထား သ႐ုပ္ တို႔သည္ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ သေဘာကို မျပေပ။
နဂုံးခ်ဳပ္ ၊ အပုိင္း (၇) အား ဆက္လက္ တင္ျပေပးသြားပါမည္။
Ref:https://www.facebook.com/royalheromedia
