အခန္း (၂)
ေက်ာင္းသားဘ၀ ကၽြန္ေတာ္၏ မိခင္ ဖခင္ ႏွစ္ဦး စလံုးမွာ ဉာဏ္ေကာင္း ေသာ အမ်ဳိး ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖခင္သည္ ေရွ႕ေန စာေမးပြဲ တြင္ ဗမာ တစ္ျပည္လံုး တတိယစြဲ ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို အားလံုးလည္း ဉာဏ္ေကာင္း ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယ အစ္ကိုႀကီးက စာသင္ အထူး ပ်င္းလွ၍ အျခား ညီအစ္ကိုမ်ား ကဲ့သို႔ ေပါက္ေပါက္ ေရာက္ေရာက္ ပညာ မတတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုမ်ား၊ ၀မ္းကြဲ ညီအစ္ကိုမ်ား၊ ဦးေလးမ်ား မွာ မိမိတို႔ ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းစာေမးပြဲ မ်ားတြင္ ထိပ္တန္း က်က် ေအာင္ျမင္ၾကသူ ခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ မိဘမ်ား သည္ ပညာကို အထူး လိုလားသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုမ်ား ကို (၅) ႏွစ္သား အရြယ္ မွစ၍ ေက်ာင္းထား ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ အငယ္ဆံုး ျဖစ္၍ အလိုလိုက္ကာ ထားသျဖင့္ အသက္ (၈) ႏွစ္ ေရာက္မွသာလွ်င္ ေက်ာင္းစ ေနရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနရင္း ေျပာျပရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အထက္ အစ္ကို ကိုေအာင္သန္း အား အသက္ (၁၁) ႏွစ္ ခန္႔တြင္ ရွင္ျပဳေလသည္။ ထိုအခါ ကိုေအာင္သန္းမွာ ျမန္မာ (၆) တန္း တြင္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသက္ (၈) ႏွစ္ ထဲ ေရာက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းတြင္ မေနရေသးေခ်။ ရွင္ျပဳ အခမ္း အနားျဖင့္ ကိုေအာင္သန္းတို႔ ရွင္ေလာင္း ဆင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွင္ေလာင္း ျဖစ္ခ်င္ သျဖင့္ မိခင္အား ပူဆာေသးသည္။
ထိုအခါ မိခင္က ရွင္ေလာင္း လုပ္တဲ့လူ သည္ စာတတ္မွ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပသျဖင့္ ေက်ာင္း ေနပါေတာ့မည္ ဟု ကတိေပးကာ ထိုတြင္မွ ေက်ာင္းစေန ျဖစ္ေလသည္။ တန္းေက်ာ္ တက္ခဲ့ရျပန္ သျဖင့္ ေလးႏွစ္ႏွင့္ ဆယ္တန္း ေအာင္ျမင္သည္။ အဂၤလိပ္ – ျမန္မာ သတၱမတန္း စာေမးပြဲ တြင္ ဗမာ တစ္ျပည္လံုး တြင္ န၀မ စြဲခဲ့၍ အထက္တန္း စေကာလားရွစ္ ရခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာ ေက်ာင္း ႏွင့္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း မ်ားတြင္ ပထမစြဲ ခဲ့၍ ဆုကို ရရွိခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ တြင္ ေျခာက္ႏွစ္ခြဲမွ် ေနခဲ့သည္။
ႏုိင္ငံေရး စိတ္သန္မႈ ေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာ မ်ားကို မေလ့က်က္ သျဖင့္ (ဘီ-ေအ) အတန္း အထိ ေအာင္႐ံုသာ ေအာင္ခဲ့သည္။ (ဘီ-ေအ) အထက္တန္းႏွစ္ တြင္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ေမွာက္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္၍ အလုပ္႐ႈပ္ သျဖင့္ (ဘီ-ေအ) စာေမးပြဲကို တစ္ႏွစ္ မေျဖဘဲ ေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္ (ဘီ-အယ္လ္) အတန္းကိုတက္ခဲ့သည္။ အတန္းလည္း မွန္မွန္မတက္၊ စာအုပ္ လည္းမရွိ၊ မွတ္စုလည္း မထား၊ စာလည္းမၾကည့္၊ မိမိစိတ္သန္ရာ ႏုိင္ငံေရးကို သာလုိက္စားသျဖင့္ (ဘီ-အယ္လ္) ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲတြင္ က်႐ံႈးေလသည္။
ဤကား ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္တြင္ စာေမးပြဲ ပထမဆံုး ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး က်႐ံႈးျခင္း ေပတည္း။ က်႐ံႈးေသာ္လည္း ဥပေဒ ရာဇ၀င္ ျဖစ္ေသာ ပထမ ေမးခြန္း စတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ပထမ ရခဲ့သည္။ ဒုတိယ (ဘီအယ္လ္) ႏွစ္ တြင္ ႏွစ္ေစ့ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မေနရေတာ့ေပ။ ဥေရာပ တိုက္တြင္ ျမဴနစ္ စာခ်ဳပ္ မခ်ဳပ္ဆိုမီ စစ္ျဖစ္မတတ္ အေျခအေနႏွင့္ ဗမာျပည္တြင္ အဓိက႐ုဏ္း အေျခအေန မ်ားကို ေထာက္ဆ၍ တိုင္းျပည္ အတြက္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ရန္ ေက်ာင္းမွ ႏွစ္၀က္တြင္ ထြက္၍ သခင္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းခဲ့သည္။
ျမန္မာစာသင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေနရစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ အထူး မေပ်ာ္ပိုက္ သည့္ အခ်က္ တစ္ခ်က္ ရွိေလသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ကစား ခုန္စားျခင္း၊ ကေလးဘ၀ သစ္ပင္တက္ ေရကူး အလုပ္မ်ဳိးကို ပိတ္ပင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ သည္။ ဤအခ်က္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘမ်ားလည္း တစ္သ ေဘာတည္း ေလာက္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သစ္ပင္တက္ျခင္း၊ ေရကူးျခင္း စေသာ ကိုယ္လက္ က်န္းမာ က်င္လည္မႈေတြကို ေလ့လာခြင့္ မရ။
သစ္ပင္ တက္သည္ကို ျမင္ရလွ်င္ အဆိုအျမည္ ခံရသည္။ ေရကူးသည္ကို သိလွ်င္ အ႐ိုက္ခံရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဉာဏ္ပညာ ဘက္မွ အခြင့္အလမ္း ရခဲ့၍ ေပါက္ေျမာက္ ခဲ့သေလာက္ ကိုယ္လက္က်န္းမာ က်င္လည္ေရးတြင္ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့၍ မ်ားစြာ ခ်ဳိ႕ယြင္း ေနေပသည္။ ေရနံေခ်ာင္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္း ေနစဥ္ကလည္း အခြင့္အလမ္း မရခဲ့။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း ျဖစ္သည့္ အတိုင္း ဆင္းရဲ သျဖင့္ ကစား ခုန္စား ေလ့က်င့္ရာ ေနရာ၊ ကိရိယာ တန္ဆာပလာမ်ား မထားႏိုင္၍ပင္ ျဖစ္သည္။
အပုိင္း (၆) အား ဆက္လက္ တင္ျပေပးသြားပါမည္။
Ref: https://www.facebook.com/royalheromedia
0 comments:
Post a Comment