ထမင္းငတ္လို႔ေသတဲ့မသာမရွိေသာ ႏုိင္ငံေတာ္

(တစ္)
ေခတ္အဆက္ဆက္ လူထုကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ အုပ္စိုးသူ အစိုးရမင္းမ်ား၏ဘက္ကေန အၿမဲတမ္းပင္းၿပီး ရပ္ခံလ်က္ စကားေျပာတတ္ၾကသူတို႔ ဆိုေလ့ဆိုထရွိေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိပါသည္။ ‘‘ေဟ့.. ျမန္မာျပည္မွာ ထမင္းငတ္လို႔ ေသတဲ့မသာမရွိဘူးကြ’’ဟူေသာ စကားပဲျဖစ္ပါသည္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ထင္သေလာက္မဆုိးပါဘူးဟူေသာ အနက္အဓိပၸာယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွစ၍ ဘက္ေပါင္းစံုက ယိုယြင္းပ်က္စီးလာခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ကိုၾကည့္ကာ စာတတ္ေပတတ္ မ်က္စိႀကီးနားႀကီး အသြားအလာ အဝင္အထြက္ ေျခဆံလက္ဆံရွည္သူတုိ႔က ႏုိင္ငံ့အေျခအေနကို မခ်ိတင္ကဲျဖင့္ ညည္းေလ့ရွိသည့္အခါတုိင္းတြင္ ထုိသူတုိ႔သည္ ‘‘လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့အခါ၊ မ်က္ေမွာင္မၾကဳတ္ဘဲကူးတဲ့လူဟာ၊ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ဒုကၡနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့သူပဲျဖစ္ရမယ္’’ဟူသည့္ ဂ်ာမန္ကဗ်ာဆရာႀကီး ဘားတိုးဘရက္ခ်္ (Bertolt Brecht)၏ ကဗ်ာစာသားထဲကအတုိင္း လူထုကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ေျပာေလ့ရွိပါသည္။ ခုနက ေရးျပခဲ့သည့္အတုိင္း ျမန္မာျပည္မွာ ထမင္းငတ္လို႔ေသတဲ့မသာ မရွိပါဘူးပဲေပါ့။
႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဟုတ္သေယာင္ေယာင္ႀကီး။ စားစရာထမင္းမရွိ။ ဗုန္းခနဲပစ္လဲက်။ ဆန္႔ငင္ဆန႔္ငင္ျဖစ္။ ေသ။ ဒါမ်ိဳးမရွိပါဘူးဆုိတာမ်ိဳး။ တကယ့္တကယ္က ငတ္သည္ဆိုေသာ အေျခအေနသည္ ထိုသူတုိ႔ ေတြးထင္သေလာက္ ႐ိုးစင္းလွေသာကိစၥ မဟုတ္ပါ။
၂၀၁၁ က ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ စာရင္းဇယားမ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔၏ သက္တမ္း (Life expectancy)မွာ ၆၅ ဒသမ ၁၅ ႏွစ္ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္က ၈၁ ဒသမ ၃ ႏွစ္၊ ဆြီဒင္က ၇၉ ဒသမ ၉ ႏွစ္၊ ကေနဒါက ၇၉ ဒသမ ၂ ႏွစ္၊ စပိန္က ၇၉ ဒသမ ၁ ႏွစ္၊ ဆြစ္ဇာလန္က ၇၉ ႏွစ္၊ ဩစေၾတးလ်က ၇၉ ႏွစ္၊ အစၥေရးက ၇၈ ဒသမ ၉ ႏွစ္၊ ေနာ္ေဝးက ၇၈ ဒသမ ၇ ႏွစ္၊ ျပင္သစ္က ၇၈ ဒသမ ၇ ႏွစ္၊ အီတလီက ၇၈ ဒသမ ၆ ႏွစ္၊ ယူေကက ၇၇ ဒသမ ၉ ႏွစ္၊ ယူအက္စ္ေအက ၇၆ ဒသမ ၉ ႏွစ္ စသည္စသည္မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္ေသာအခါ ျမန္မာတုိ႔ အသက္တိုေၾကာင္း ေပၚလြင္ေနပါၿပီ။
ဘာေၾကာင့္ အသက္တိုသလဲ။ အလြယ္ဆံုးေျပာရရင္ ငတ္လို႔ပါပဲ။
(ႏွစ္)
အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူတစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္စားသံုးရန္ ကိုယ္ခႏၶာအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ (Body need)မ်ားကို က်န္းမာေရးပညာရွင္မ်ားက ထုတ္ျပန္ထားၿပီးျဖစ္ပါသည္။
Protein (အသားဓာတ္) 50 grams, Fat (အဆီ) 70 grams, Carbohydrats (ကစီ) 310 grams, Sugar (သၾကား) 90 grams, Sodium (ဆား) 2.3 grams, Dietary Fibre (အမွ်င္) 30 grams.
ဒါက အေျခခံျဖစ္ပါသည္။ ေန႔တုိင္း ေန႔စဥ္လူတစ္ေယာက္ခ်င္း လူတစ္ေယာက္ခ်င္း၏ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ မျဖစ္မေန စားကိုစားရမည့္ကိစၥ။
အသားက ၅၀ ဂရမ္ဆုိေတာ့ က်ပ္သားႏွင့္တြက္ေသာ္ သံုးက်ပ္သားေက်ာ္ေက်ာ္၊ ေလးက်ပ္သား ဆုိပါေတာ့။ လူငါးေယာက္ရိွေသာ မိသားစုတစ္စုအဖို႔ ၂၀ သားေလာက္ ေန႔တုိင္းစားရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ေန႔တုိင္းပါ။ ၁၅ က်ပ္သားေလာက္ဝယ္ကာ အာလူးႏွင့္ေရာၿပီး သံုးရက္တစ္ခါ၊ ေလးရက္တစ္ခါစားၿပီး ၾကက္သားနဲ႔ကြဟူေသာ အေျခအေနမ်ိဳးကို ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔စားသံုးခဲ့ၾကပါသလား။ ထို႔အတူ သၾကား၊ ဆား၊ အမွ်င္ႏွင့္ ကစီဓာတ္ႂကြယ္ဝသည့္ဆန္မ်ား။
ထမင္းၾကမ္းတစ္ပန္းကန္ကို ဗယာေၾကာ္ကေလးမွ်ႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရေသာရက္မ်ား၊ လက္ဖက္သုပ္ကေလးမွ်ႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရေသာရက္မ်ား၊ ဘဲဥတစ္ျခမ္းႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရေသာရက္မ်ား၊ ထန္းလ်က္တစ္ခဲ၊ ေျမပဲဆန္နည္းနည္းႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရေသာရက္မ်ား၊ ငါးပိေထာင္းကေလး ငါပိဖုတ္ဆီဆမ္းကေလးတို႔ႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရေသာရက္မ်ား၊ မည္သည့္ဟင္းခတ္မွမပါသည့္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းကေလး ဟင္းခ်ိဳကေလးမွ်ႏွင့္ ေခါက္ေသာက္ခဲ့ရေသာရက္မ်ား ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတြမွာ အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ရွိထားၾကသူေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငတ္ခဲ့ၾကပါသည္။
(သံုး)
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ကစီဓာတ္ကိုေပးေသာ ထမင္းႏွင့္ ပ႐ိုတိန္းကိုေပးေသာ အသားမွ်ကိုသာ လိုအပ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
သတၱဳဓာတ္ေတြကိုလည္း လိုအပ္ပါသည္။ ကယ္လ္စီယမ္၊ မဂၢနီစီယမ္၊ ခ႐ိုမီယမ္၊ သံဓာတ္။ ႏို႔ထြက္ပစၥည္းေတြ၊ ပဲပိစပ္ေတြ၊ ဆယ္လ္မြန္ငါးေတြ၊ ဆာဒင္းငါးေတြ၊ ေနၾကာ၊ ေျမပဲ၊ ဂ်ံဳ၊ အသီးအရြက္စိမ္းစိမ္း၊ ဥေတြ၊ ပင္လယ္စာေတြ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မွန္မွန္စားသံုးခဲ့ၾကပါရဲ႕လား။
ဗီတာမင္ေအတို႔၊ ဘီတို႔၊ စီတုိ႔၊ ဒီတို႔၊ အီးတို႔၊ ေကတို႔ကိုေရာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားအမ်ား မွန္မွန္စားျဖစ္ၾကပါစ။ ႏို႔ေတြ၊ အသည္းေတြ၊ မုန္လာဥအနီေတြ၊ ငါးႀကီးဆီေတြ၊ အဝါေရာင္ရႊမ္းတဲ့ အသီးေတြ၊ ငါးေတြ၊ ဒိန္ခဲေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္ေတြ၊ သံပရာေတြ၊ ေရွာက္ေတြ၊ သစ္သီးအဆန္ေတြ၊ ပန္းေဂၚဖီေတြ၊ ဟင္းႏုနယ္ေတြ၊ အ႐ိုးပါဝါးစားႏုိင္တဲ့ငါးေတြ၊ ေရႊဖ႐ံုသီးေတြ။ အမ်ိဳးအစားစံုစံုလင္လင္ ျပည့္ျပည့္ဝဝ တစ္ႏုိင္ငံလံုး စားသံုးေနၾကပါစ။
မည္ကာမတၱထမင္းကို ကျပက္ကေခ်ာ္ဟင္းကေလးေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတယ္ဆို႐ံုကေလး စားသံုးေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆံပင္ကေလးေတြျဖဴလုိ႔။ ဆံပင္အေရာင္ေတြက နက္ၿပီးေတာ့ ေမွာင္မေနၾကေတာ့ဘူး။ မ်က္လံုးေတြက ေတာက္ေတာက္ပပမရွိ။ အ႐ိုးအဆစ္ေတြက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေခြေခြ။ အသားအေရေတြက ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ။ လူကေလးေတြက ေသးေသးညႇက္ညႇက္။ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြျဖဴေဖြးလုိ႔။ မ်က္တြင္းကေလးေတြက်လုိ႔။ ရင္ဘတ္ကေလးေတြက ႐ႈံ႕လို႔က်ံဳ႕လို႔။ လက္ျပင္ကေလးေတြကကုန္းလုိ႔။ အ႐ိုးေပၚအေရတင္ နားထင္နားရင္းကေလးေတြ ခ်ိဳင့္လို႔ခြက္လို႔။ သည္လိုနဲ႔ပဲ တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ သက္တမ္း (Life expectancy)က က်ဆင္းသြားလိုက္တာ။
ေၾကကြဲစရာေကာင္းတာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြဟာ ကိုယ္ခႏၶာအတြက္ လိုအပ္တဲ့အရာေတြကို စားပါလို႔ လမ္းၫႊန္ထားသည္မ်ားကို မစားႏုိင္႐ံုမွ်သာမက မစားပါနဲ႔ဆုိသည္မ်ားကို စားေနရရွာတာ အမ်ားအသိပါ။ Monoum Saturated Oil လုိ႔ေခၚေသာ ပဲဆီ၊ သံလြင္ဆီကိုစားပါ၊ မတတ္ႏုိင္ပါက အသင့္အတင့္ေကာင္းေသာ Polyum Saturated Oil ေခၚ ေျပာင္းဖူးဆီ၊ ႏွမ္းဆီ၊ ေနၾကာဆီ၊ ပဲပိစပ္ဆီကို စားပါဟုဆုိေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ Saturated Oil ေခၚ ေဘးအႏၲရာယ္အလြန္ႀကီးသည့္ စားအုန္းဆီကို စားသံုးေနၾကဆဲပါ။ ငတ္တာကိုး။ ပိုက္ဆံမွမရွိိတာ။ ေသြးတုိးတိုး ေလျဖတ္ျဖတ္ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ျဖစ္ စားၾကရရွာတာပဲေပါ့။
အရက္ေသာက္ခ်င္ရင္ အမ်ိဳးအစားေကာင္းတာေလး ေရြးေသာက္လို႔ လမ္းၫႊန္ေသာ္လည္း တစ္ပုလင္း သိန္းႏွစ္ဆယ္၊ သိန္းသံုးဆယ္ အတန္းအစားေတြကို အသာထားလို႔ တစ္ေသာင္းခြဲ၊ ႏွစ္ေသာင္းတန္၊ သံုး၊ ေလးေသာင္းတန္ေတြ အနားကိုေတာင္မွ ရစ္သီရစ္သီမလုပ္ႏုိင္တဲ့အခါ ငါးဆယ္ဖိုးေပးပါဦး တစ္ခြက္ေမာ့ခ်၊ တစ္ရာဖိုးေပးပါဦး တစ္ခြက္ေမာ့ခ်လုပ္ၾကရတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီကလူေတြပါ။
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္က ကုန္ေဈးႏႈန္းမ်ားကို အေျခခံကာ လူတစ္ေယာက္စားဖို႔အတြက္ တစ္ေန႔ေငြမည္မွ် သံုးစြဲသင့္သနည္းဆိုေသာ စာရင္းဇယားကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ဖူးပါသည္။ ၇၆၃ က်ပ္တဲ့။ ဝတ္ဖို႔၊ ေနဖို႔၊ ပညာသင္ဖို႔၊ ေဆးကုဖို႔၊ အလွျပင္ဖို႔၊ အပန္းေျဖဖို႔၊ လွဴဖို႔တန္းဖို႔မပါ။ စားဖို႔သက္သက္ ၇၆၃ က်ပ္။ သို႔ဆုိလွ်င္ မိသားစုငါးေယာက္ရွိေသာ္ ၃,၈၁၅ က်ပ္လိုမည္ေပါ့။ ဝင္ေငြ ၃,၀၀၀ ပဲရွိေသာ္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ အခုထိ တစ္ေန႔လုပ္ခ ၁,၀၀၀၊ ၁,၅၀၀ သာရရွိေသာ အလုပ္မ်ားရွိေနပါေသးသည္ဆုိလွ်င္ စာဖတ္သူ ယံုၾကည္ႏိုင္ပါစ။
(ေလး)
ျမန္မာတို႔ အသက္တိုၾကရွာပါသည္။ ရွင္စဥ္မွာလည္း စြမ္းေဆာင္ရည္တို႔ က်ဆင္းၾကပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ထမင္းငတ္လို႔ေသတဲ့မသာ မရွိပါဘူးဟုဆုိေသာသူတုိ႔ မည္သို႔ေသာ အခ်က္အလက္ စာရင္းဇယားမ်ားႏွင့္ ေျပာရဲဆုိရဲရွိခဲ့ၾကသလဲ ဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္သိလိုလွပါသည္။      
7day daily

Posted in: သတင္း, သေရာ္စာ, ႏိုင္ငံေရး