အညြန္႔မခူးတတ္သူမ်ား

ျမန္မာျပည္က မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အတီးအတ ႏိုင္လွတယ္။ အဟဲ… အဲဒီထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမေတာ့ မပါဘူး။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ အဖိုးႀကီးကို ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့လို႔ သူမ မပါဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတာပါ။ အဖိုးႀကီးတယ္ဆိုတာ တန္ဖိုးႀကီးတယ္ကို ဆိုလိုတာဆိုေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုနဲ႔ ဝယ္ႏိုင္ဖို႔ခဲယဥ္းတယ္။ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ကြ်န္ေတာ္လို လူပ်ိဳႀကီးဆိုတာကလည္း အဖိုးႀကီးလို႔ သတ္မွတ္လို႔ ရမယ္ထင္တယ္။ ဒီလိုအဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကို အရယူႏိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမက အတတေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

(စကားခ်ပ္ ။ ။ ကိုယ့္္ကိုယ္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္မ်ားသည့္အတြက္ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူပ်ိဳႀကီးမ်ားသည္ အတၱႀကီးသူမ်ားလို႔ ဆိုႏိုင္သည္။ အသက္ႀကီးေလ အစဥ္းစားလြန္ေလ၊ အတၱႀကီးေလ ျဖစ္သည္။ ထိုအတၱမ်ား လြင့္စင္သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးပါသည္။)

လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ အသိုင္းအဝိုင္း မိသားစုနဲ႔ ေနၾကရတာ ဓမၼတာပါပဲ။ ဒီလိုေနႏိုင္ေအာင္လည္း မိသားစုဘဝကို ထူေထာင္ၾကရတယ္။ ဒီအတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ဆိုတာ မလႊဲမေသ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုပဲ။ အိမ္ေထာင္မျပဳပဲေနေနတဲ့ မိန္းမေတြေတြ႕ရင္ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ “ဒီမိန္းမ အ,ကိုအ,လြန္းတယ္၊ အညြန္႔မခူးတတ္ဘူး” လို႔ ယူဆတယ္။ ဘာလို႔ ဒီလိုယူဆသလဲဆိုတာကို ဆက္ရွင္းျပပါ့မယ္။

ျမန္မာျပည္က မိန္းမေတြအဖို႔ ေယာက္်ားယူရတာ ခိုင္းႏြားတစ္ေကာင္ကို အလကားရလိုက္သလိုပါပဲ။ ကိုယ္ယူမယ့္ ေယာက္်ားအရြယ္ေရာက္လာေအာင္ သူ႕မိဘေတြက ေကြ်းေမြးခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ဘာမွ ေကြ်းေမြးစရာ မလိုခဲ့ဘူး။ အတတ္ပညာေတြတတ္ေအာင္လည္း သူ႔မိဘေတြက သင္ေပးလိုက္တယ္။ ပညာသင္စရိတ္အတြက္လည္း ကိုယ္က ဘာမွ စိုက္ထုတ္စရာ မလိုဘူး။ ၾကန္အင္လည္းစံုၿပီ၊ ခိုင္းလို႔ရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဘာအရင္းမွ စိုက္ထုတ္စရာမလိုဘဲ ယူၿပီး ခိုင္းစား႐ံုပါပဲ။

ႏြားတစ္ေကာင္ကို ခိုင္းစားဖို႔ ေခၚထားၿပီဆိုမွေတာ့ ႏြားစာေကြ်းရမယ္၊ ေနာက္ေခ်း (ခ်ီး) က်ံဳးရမယ့္ အလုပ္ကေလးေလာက္ပဲ မပ်င္းမရိ လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီအလုပ္ေတြအတြက္ ညည္းျငဴေနစရာ မလိုဘူး ထင္တယ္။ ႏြားစားက်င္းထဲ ေရထည့္၊ ေကာက္႐ိုးေျခာက္ေလးေတြ ထည့္ၿပီး ပံုမွန္ေကြ်းေန႐ံုပဲ။ အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့ ေန႔မ်ိဳးမွာ ေျမပဲ႐ိုးကေလးထည့္ေကြ်းလို႔ကေတာ့ ႏြားခဗ်ာ အားပါးတရ စားၿပီး ေက်နပ္ေနေလရဲ႕။

ဒီလိုမ်ိဳး ႏြားတစ္ေကာင္ကို အလကားရဖို႔ အခြင့္အေရးရွိပါရက္နဲ႔ မယူတတ္တဲ့ ျမန္မာျပည္က မိန္းမပ်ိဳေတြကို အညြန္႔မခူးတတ္ဘူးလို႔ ေျပာမိတာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ လြန္တယ္လို႔ မထင္ပါဘူးဗ်ာ။

သတိျပဳစရာ
ႏြားဆိုတာကလည္း ျမက္ႏုႏုစိမ္းစိမ္းေလး ျမင္ရင္ စားခ်င္စိတ္ ေပၚတယ္။ သူမ်ားျခံထဲက ျမက္ေတြမစားေအာင္ ႏြားပိုင္ရွင္ေတြအေနနဲ႔ ႏြားကို ပါးျခဳပ္တပ္ထားေပးရမယ္။ ျမက္စိမ္းစိမ္းေလးေတြ ျမင္ရရင္ စားခ်င္စိတ္ေပၚေပမဲ့ “ငါဟာ အိမ္ေထာင္သည္၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေဖ” ဆိုတဲ့ အသိတရားပါးျခဳပ္ႀကီးေၾကာင့္ ကိုယ့္အရွင္သခင္ အစာမေကြ်းသ၍ ဘာမွ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလ ျမက္စိမ္းစိမ္းေလးျမင္ၿပီး စားခ်င္စိတ္ေပၚတဲ့အခါ ခြန္သန္းထြန္းရဲ႕ “ျမင္သာျမင္ အၾကင္ခက္တဲ့ ဒီဘဝအျဖစ္ဟာ ဪသာ္… က်ိန္စာရွိရင္ ေက်ပါေစ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားကို ညည္းေနတတ္တယ္။

ဆႏၵမြန္
အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့မိန္းမတိုင္း ႏြားတစ္ေကာင္စီ ပိုင္ဆိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္မယ့္ႏြားက ခိုင္းႏြားျဖစ္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ ႏြားပ်င္း၊ ႏြားကပ္ၾကား၊ ေဗြဆိုးတဲ့ႏြားဆိုရင္ ႏြားပိုင္ရွင္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရလိမ့္မယ္။ ခိုင္းႏြားဟုတ္မဟုတ္ဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ ၾကန္အင္လကၡဏာကို ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီလိုၾကည့္တဲ့အခါ ႏြားရဲ႕ေဗြကို အဓိကထားၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ေလ့ရွိတယ္။

ဝန္ခံခ်က္
တကၠသိုလ္တက္စဥ္တုန္းက သူမ်ားေတြမွာ ရည္းစားရွိၾကေတာ့ ကိုယ္လည္း ရည္းစားရခ်င္ခဲ့တယ္။ ပိုးပန္းခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြလည္း မနည္းခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူမွ ျပန္မႀကိဳက္ေတာ့ အသဲေတြကြဲၿပီး၊ ကြဲသြားတဲ့အသဲေတြ ျပန္ဆက္ဖို႔ ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲ စားခဲ့ရတာလည္း မနည္းဘူး။ တစ္ေယာက္ႀကိဳးစားလို႔ အဆင္မေျပရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက “ဘႀကီးေမာက္ရဲ႕ အခ်စ္က ပ်ဥ္းမငုတ္တိုပင္ႀကီးလိုပါလား။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား၊ မိုးေလးတစ္ၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္က်လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းကို အညြန္႔တလူလူ ျပန္ထြက္ပါလား” လို႔ လူကို ခနဲ႔ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ “တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ခ်စ္ခဲ့ဖူးလို႔၊ ငါ့ႏွလံုးသားကို လူေတြ႐ႈတ္ခ်ၾကေပမဲ့၊ ဒီ႐ႈတ္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့အခ်စ္ေတြကို အရင္းတည္ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ခ်စ္ရတာပါ” ဆိုၿပီး ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် အဆင္မေျပတဲ့အခါတိုင္း စိတ္နာနာနဲ႔ “ဒီမိန္းမေတြ အညြန္႔ကို မခူးတတ္ဘူး” လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိရာကေန ဒီစာေလး ျဖစ္လာရပါတယ္။

ဆယ္ေမာက္

http://nyanhline.com/media

Posted in: ဟာသ, အခ်စ္ေရး