ျပည္ျမန္မာက တစ္ေခြတစ္ရာဆုိတဲ့ ေဝဒနာ

(တစ္)
အေဝးသင္ တကၠသိုလ္ေတြ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ စ,ဖြင့္ၿပီးလုိ႔ မၾကာတတ္လွေသးခင္ရက္ေတြထဲေရာက္ၿပီလို႔ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ကေလးထဲမွာ ၾကားရေလ့ရွိတဲ့အသံတစ္သံက ျမန္မာ့ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အေတာ့္ကို ေၾကကြဲဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ သတင္းစာစကၠဴတုိ႔၊ ဗလာ စာအုပ္အေဟာင္းတုိ႔၊ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ အေဟာင္း၊ အျမင္း၊ အပိန္၊ အေပါက္တို႔ လိုက္ဝယ္တဲ့ေဈးသည္က ကုန္ပစၥည္းအမည္အသစ္တစ္ခုကို ခါေတာ္မီထည့္ၿပီး ေအာ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သည္လိုပါ။


‘‘အေဝးသင္ကက္ဆက္ေခြ ေတြ တစ္ေခြတစ္ရာနဲ႔ ဝယ္တယ္’’ တဲ့။
ၾကားရသူတုိင္း ကိုယ့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္နဲ႔ကိုယ္ၿပံဳးစိစိေပါ့။ ေအာ္သံဆံုးဆံုးခ်င္း ကြၽန္္ေတာ္လည္း ၿပံဳးမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းသလုိလုိ၊ ေၾကကြဲသလိုလို ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ အေဝးသင္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္း သူေတြအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္အလုိက္၊ ႏွစ္အလိုက္ ပို႔ခ်ထားတဲ့အသံလႊင့္သင္ခန္းစာ တိပ္ေခြေတြကို ဘယ္သူကမွလို႔ ဆုိရေလာက္ေအာင္ကိုပဲ စာသင္သားအမ်ားစုက ဖြင့္နားမေထာင္ပါဘူး။

 ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ေသေသခ်ာခ်ာျပဳစုေရးသားၿပီး ႀကိဳးစားပမ္းစားအသံသြင္းထားတဲ့ အေခြေတြကို သီခ်င္းေခြျပန္ကူး တဲ့သူကကူး၊ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားမွာ ပစ္ထားတဲ့သူက ပစ္ထား၊ တစ္ေခြတစ္ရာနဲ႔ ျပန္ေရာင္းတဲ့သူကေရာင္း။ တစ္ေခြတစ္ရာဆုိတာက နည္းနည္းမ်ား မရင့္သီးလြန္းဘူးလား။ တကၠသိုလ္ပညာေရးနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ပစၥည္းကို ေငြ တစ္ရာလုိ႔လုပ္လုိက္တာဟာ အလကားေပးတာထက္ေတာင္မွ အေပါစားဆန္သြားေအာင္လုပ္ပစ္ရာက်လြန္းလွပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ဘာတတ္ႏိုင္ပါ့ မလဲ။ ေရာင္းသူနဲ႔ဝယ္သူ သေဘာ တူလုိ႔လုပ္ၾကတဲ့ကိစၥ။ သူ႔ပစၥည္း သူေရာင္းတဲ့ကိစၥ။ ကိုယ့္မွာတား ပိုင္ခြင့္မရွိ၊ ဆီးပိုင္ခြင့္မရွိ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရ တာကို ေျပာခြင့္ေလးေတာ့ရွိပါ တယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ ခြန္းေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေပါစားျဖစ္ သြားေအာင္လုပ္တာဟာ ဘယ္သူ မွမဟုတ္ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ပါပဲ ဆုိတဲ့ စကားပါ။


(ႏွစ္)
သတင္းစာထဲက အလုပ္ ေခၚယူတဲ့ေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ အေဝးသင္ဘြဲ႕ရမ်ား ေလွ်ာက္ထားရန္မလိုပါဆုိတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္ စာသားကို မၾကာခဏ ေတြ႕ဖူးၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကာယကံရွင္ေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ဘြဲ႕ဝတ္စံုနဲ႔ ဓာတ္ပံုႀကီးေတြကို အားနာေနမိတာပါ။ ဘာ့ေၾကင့္ ‘‘အေဝးသင္ဘြဲ႕ရမ်ားေလွ်ာက္ထားရန္မလုိပါ’’လုိ႔ လုပ္ခဲ့ရေလတာပါလိမ့္။ ရွင္းပါတယ္။ အရည္အခ်င္းမရွိဘူး၊ တကယ္ မတတ္ဘူးလို႔ ယူဆလို႔ပါပဲ။ ဒါဆုိအဲသည့္အယူအဆကေရာ မွန္၏ မွား၏ေမးလာခဲ့ရင္ ကာယကံရွင္ေတြက ဘယ္လိုေျဖၾကမွာပါလိမ့္။


အေဝးသင္တကၠသိုလ္တက္ တဲ့ ေက်ာင္းသားတုိင္း စာစဥ္ေမး ခြန္းေျဖၾကရပါတယ္။ စာစဥ္ေမး ခြန္းေျဖသူတုိင္းကိုလည္း အမွတ္ ေပးထားပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ က ကိုယ္တိုင္ေျဖဆိုခဲ့ၾကလုိ႔လဲ။ ပိုက္ဆံေပးရင္ ေရးေပးတဲ့လုပ္ ငန္းေတြ ရွိခဲ့ၾကဖူးတယ္ေလ။ ေနာင္အခါ အဆင္သင့္ေျဖဆုိၿပီး သားစာအုပ္ေတြထြက္လာတဲ့ အခါ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတုိင္းအဲသည့္စာအုပ္ကေလးေတြ ဝယ္ၿပီး ကူးေရးကာ စာစဥ္ေမးခြန္းေတြကို ေျဖဆိုခဲ့ၾကတာပါပဲ။


အေဝးသင္ေတြ အနီးကပ္ ဆယ္ရက္ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ အခါ ေက်ာင္းသားအင္အားက အလြန္မ်ားပါတယ္။ သင္ၾကားပို႔ ခ်မယ့္္ဆရာနဲ႔ စာသင္ခန္းက မလံု ေလာက္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕စာသင္ခန္း ေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားေလးရာ ေလာက္ကို ျဖစ္ေအာင္ထည့္ၿပီး သင္တဲ့အခါ မီးပ်က္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ မ်ား ႀကံဳလို႔ကေတာ့ ဆရာေရးတဲ့ စာကိုလည္း ေက်ာင္းသားက မျမင္ရ၊ ဟိုးအေနာက္ပိုင္းခပ္က်က်ဆီက ေက်ာင္းသားကိုလည္း ဆရာကမျမင္ရ၊ ဆရာေျပာသမွ် ပို႔ခ်ခ်က္ေတြကိုလည္း ေက်ာင္းသားတုိင္းက မၾကားရနဲ႔ ပညာဟာ ဘယ္လုိအရာဆိုတာကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။


႐ုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ ေရဒီယို ကေန အေဝးသင္တကၠသိုလ္သင္ ခန္းစာေတြကို ထုတ္လႊင့္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ သင္ခန္းစာေခါင္းစဥ္ ကို ေၾကညာေန႐ံုရွိေသး ခလုတ္ ကို ေထာက္ခနဲထပိတ္ပစ္လုိက္တာ အေဝးသင္စာသင္သားအမ်ားစု ပါ။


သင္ၾကားေရး ထိေရာက္ ေအာင္ျမင္ေစဖုိ႔လို႔ဆုိကာ Lear- ning center ကေလးေတြဖြင့္ဖူး ပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာတကၠသိုလ္ က ဆရာ၊ ဆရာမေတြက နီးစပ္ ရာၿမိဳ႕ေတြရွိရာဆီကို သြားၿပီး ကူညီရတဲ့အစီအစဥ္ပါ။ ဆုိၾကပါစို႔ ဟသၤာတတကၠသိုလ္ဆုိရင္ ျမန္ေအာင္တုိ႔၊ ႀကံခင္းတုိ႔၊ က်ံဳေပ်ာ္တုိ႔၊ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းတုိ႔ဆုိတာမ်ိဳးေတြဆီကိုသြားၾကရတာပါ။

သံုးေယာက္တစ္စု၊ ေလး ေယာက္တစ္စု။ ေအာင္ျမင္သလား။ မေအာင္ျမင္သလားဆုိတာ အားလံုးအသိပါ။
Learning center ဖြင့္ထား တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းထဲကို အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြက မလာ၊ လာေန႔အခါက်ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ။ Learning center ထဲမွာ အေဝးသင္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ Channelကို ဖြင့္ၾကမယ္ Onlineကို သံုးၾကမယ္ဆိုေတာ့ မီးကပ်က္။ မီးလာတဲ့ရက္က်ျပန္ေတာ့ Network ကမေကာင္း။ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ခံေတြခ်က္ေကြၽးတဲ့ ထမင္းစားၿပီး ကုိယ့္တကၠသိုလ္ ကိုယ္ျပန္နဲ႔ၾကာတဲ့အခါ အလိုလို ပ်က္သြားရျပန္တာပါပဲ။

အေဝးသင္ေတြဟာ စာေမး ပြဲမွာ အထူးအသက္ညႇာခံရပါ တယ္။ ေအာင္မွတ္ေလးဆယ္လုိ႔ ဆိုေသာ္လည္းပဲ Moderation က ေတာ္ေတာ့ကိုႏွိမ့္ၿပီးလုပ္ေပးထား တာမို႔ တစ္ပုဒ္ခြဲ၊ ႏွစ္ပုဒ္နဲ႔ကို အလုပ္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနၾကရတဲ့ အေနအထားကိုး။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္း သား၊ ေက်ာင္းသူေတြမ်ားဆုိရင္ ႏွစ္ပုဒ္အပိုင္က်က္ထားၿပီး ဘာ ေမးေမး အဲသည့္ႏွစ္ပုဒ္ကိုပဲ ထပ္ တလဲလဲျပန္ျပန္ေရးေနတာကို အံ့အားသင့္စရာၾကည့္ေနခဲ့ရဖူးပါရဲ႕။
အကုန္လံုးကို ၿခံဳလိုက္တဲ့ အခါ ေစာေစာက ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို အေဝးသင္ဘြဲ႕ရမ်ားေလွ်ာက္ထားရန္မလိုပါေတြ ျဖစ္ကုန္္ခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။

(သံုး)
ႏုိင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့ဘြဲ႕ကို အဲသည့္ႏုိင္ငံေတာ္အတြင္းမွာ ေတာင္မွ အကန္႔အသတ္ခံလာရ တယ္ဆုိတာ ေၾကကြဲစရာႀကီးျဖစ္ ေပမယ့္ တကယ္မတတ္သူ၊ တ ကယ္မေတာ္သူကို ဘယ္သူကမွ မေရြးခ်ယ္ခ်င္ဘူး ဆိုတာဟာ လည္း အျပစ္ေတာ့မဆိုေလာက္ တဲ့ကိစၥပါ။ ေက်ာင္းသားေတြ ဘက္က ေပါ့ပ်က္ပ်က္လုပ္တာ ေတြပါသလို စီမံခန္႔ခြဲသူေတြဘက္ က လစ္ေန၊ ဟာေနတာေတြက လည္း အမ်ားႀကီးပါ။

Distance education Distance Learning, d-Learn-ing, D-Learning အမည္အမ်ိဳး မ်ိဳးေခၚတဲ့ အေဝးသင္ပညာေရး ဟာ ကမၻာမွာလည္းရွိတဲ့စနစ္ပါ။ ၿဗိတိန္လို ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာေတာင္မွ London School of Economic, Royall Holloway, Goldsmiths စတဲ့ ေကာလိပ္ေတြဟာ  ဘြဲ႕လြန္ အထိေတာင္မွ ေပးေနတာကို ပညာရွင္ေတြအသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က်ခါမွ ဘာျဖစ္လုိ႔ေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ေနၾကရတာတဲ့လဲ။

စာသင္သားေတြ ဘက္က ခုလိုပဲေပါ့ပ်က္ပ်က္သေဘာထား ဆက္ထားေနဦးမယ္ဆုိရင္၊ စီမံ ခန္႔ခြဲသူေတြဘက္ကလည္း ဖိဖိစီး စီး ထိထိေရာက္ေရာက္မကိုင္ တြယ္ခဲ့ဘူးဆုိရင္ အေဝးသင္ေရ စုန္ေမ်ာသြားပါလိမ့္မယ္။ ဂုဏ္ သိကၡာကို ျမန္ျမန္အဖတ္ဆယ္ၾက ဖို႔ ေစတနာစကားဆုိပါရေစလား။

ေမာင္သာခ်ိဳ

http://www.7daydaily.com

Posted in: သတင္း