လူငယ္မ်ားအတြက္ ေနရာအခက္အခဲ

 

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူငယ္ျဖစ္ရတာ အခြင့္အေရး အေတာ္ဆံုး႐ႈံးပါတယ္။ ယံုၾကည္ရာကို ေျပာဆိုရဲတဲ့ အခြင့္ အေရး မရၾကရွာပါဘူး။ ကိုယ္မယံုၾကည္တာကို ျငင္းဆန္ရဲတဲ့ စိတ္အင္အားမ်ိဳးလည္း မရွိၾကရွာပါ ဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ အနာဂတ္ကိုလည္း မပိုင္ဆိုင္ရပါဘူး။

ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ေနရာတစ္ခုကို ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အရည္အခ်င္းေပၚ မူတည္ၿပီး သတ္ မွတ္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ယြင္းၿပီး အရည္အခ်င္း မရွိတဲ့ လူႀကီးေတြ ေအာက္မွာ လည္း ႏွိပ္ကြပ္ ခံၾကရရွာပါတယ္။ ပညာေကာင္းေကာင္းကို လူငယ္တိုင္း မသင္ၾကရရွာပါဘူး။ လက္ညိဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္၊ ေမးခြန္း ျပန္မေမးရေသာ ပညာဆိုးဆိုး မ်ားကိုသာ သင္ၾကားၾကရရွာပါတယ္။ တစ္ယူသန္ေသာသူ၊ အစြဲအလမ္းႀကီးေသာသူ၊ ေျပာသမွ် ယံုေသာသူ၊ ဘာေျပာေျပာ မယံုေသာသူ တို႔ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲ႔ လူငယ္မ်ိဳး ျဖစ္မလာခဲ့ၾကပါဘူး။

ဒီလိုစနစ္ဆိုးထဲမွာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီလိုျမင္ရရင္ စာေရးသူရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္းထရင္း မ်က္ရည္ဝဲလာတဲ့အထိ ေက်နပ္ အားတက္မိပါတယ္။ ဒီလို လူငယ္ေလးေတြအတြက္ အာမခံခ်င္တဲ့စိတ္၊ တာဝန္ယူခ်င္တဲ့ စိတ္ေလး ေပၚမိပါတယ္။ ႀကိဳးစားစမ္း လူငယ္ေလးေရ...မင္းအတြက္ ေရွ႕အနာဂတ္ဟာ လွပေနတယ္၊ မင္းအတြက္ တစ္ေနရာရွိတယ္၊ မင္းရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈဟာ ငါတို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ အခ်ည္းအႏွီး မျဖစ္ေစရဘူး။ မင္းရဲ႕ စိတ္ကူးဉာဏ္ေတြအတိုင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔၊ ႏိုင္ငံေတာ္ တိုးတက္ဖို႔ မင္းကို ေနရာတစ္ခု ေပးမယ္လို႔ ပိုင္ပိုင္ႀကီး ေျပာခ် လိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေပၚလာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ေလးရယ္၊ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း ရွက္မိပါတယ္။ ငါမင္းကို ဘာမွလုပ္မေပး ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္လည္း ျပန္ဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆာင္းပါးေလး ေရးျဖစ္ တာပါ။

လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္က လုပ္ေပးေနမွ လူငယ္မ်ား ေနရာရမွာလား၊ အဲဒီလူ ေသသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ မလဲ။ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေနတဲ့သူကေရာ လူငယ္မ်ားကို ေနရာေပးရမွန္း မသိရင္ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ။ ဒီလိုအေတြးေတြ ဝင္လာမိတယ္။ စနစ္တစ္ခု ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ပီပီျပင္ျပင္ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ ဘယ္သူေသေသ၊ ဘယ္သူေနေန လူငယ္မ်ား သူ႕အခြင့္အေရးသူ ရၾကပါ လိမ့္မယ္။ ဘယ္လို စနစ္ေကာင္း ျဖစ္မလဲ။ အေတြးေျပာင္းလိုက္႐ံုပါပဲ။ ရာထူးနဲ႔ ေငြေၾကးကို ဦးၫြတ္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ေျပာင္းလိုက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္မ်ား ကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းၾကပါ။ ရာထူးကို ဦးစားေပးေတာ့ ရာထူးရၿပီးေရာ နည္းလမ္းေပါင္းစံုသံုး၊ ကိုယ့္ထက္ အရည္အခ်င္း ရွိသူမ်ားကို ေက်ာ္ခြနင္း၊ ကိုယ့္ကို ရာထူးေပးႏိုင္ေသာ လူႀကီးကို အတင္းဖား၊ ဒီလိုနဲ႔ ရာထူးရေတာ့ ေငြေၾကးကို မဟုတ္တ႐ုတ္ နည္းလမ္းနဲ႔ရွာ၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္၊ ေငြရၿပီးေရာလုပ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူႀကီး ျဖစ္လာၾကေတာ့ ကိုယ္လုပ္သည္ မ်ားကို ျပန္လည္ ေထာက္ျပမည့္သူ မရွိေအာင္ လက္ညႇိဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္ Complain မရွိသူ ခိုင္းရာ လုပ္သူမ်ားကို ေနရာေပး။ ဒီလိုနဲ႔ လူေတာ္ေလးေတြအတြက္ ေနရာေပ်ာက္ လာခဲ့တာေပါ႔။

ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ရာထူး (အာဏာ) နဲ႔ ေငြေၾကးကို ဦးမၫြတ္ၾကပါနဲ႔၊ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အရည္အခ်င္းကိုသာ ဦးၫြတ္လိုက္ပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဌာနဆိုင္ရာေပါင္းစံု ရာထူးေပးေရးစနစ္မွာ မူေတြ အမ်ားႀကီး ထားပါတယ္။ ဒီလိုမူေတြ အမ်ားႀကီးထားေတာ့ စည္းစနစ္ က်သြားၿပီလား၊ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ သူကို ေပးလို႔ရသြားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့သူကို မူဝါဒ တစ္ခုနဲ႔ ကိုက္ရင္ ေပးလိုက္ပါတယ္၊ ဒီလိုပဲ မေပးခ်င္တဲ့ သူကိုေတာ့ မူဝါဒတစ္ခုနဲ႔ မကိုက္ညီလို႔ မေပးေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လိုအပ္တာက ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အရည္အခ်င္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ထက္ ရာထူးႀကီးတဲ့သူ ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းရင္ မေလးစားပါနဲ႔၊ အရည္အခ်င္း မရွိရင္ မေလးစားပါနဲ႔။

တကယ္လို႔ လူငယ္မ်ားက ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အရည္အခ်င္းကိုသာ ေလးစားႏိုင္မယ္လို႕ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ၿပီ ဆိုပါစို႔၊ ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းတဲ့သူေတြ ေကာင္းလာပါလိမ့္မယ္၊ အရည္အခ်င္း မရွိတဲ့သူေတြ ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားလာပါလိမ့္မယ္။ လူဆိုတာ ၾသဇာရွိခ်င္တဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲေလ။ အေလးစားခံခ်င္တဲ့ သူေတြ ခ်ည္းပဲေလ။ ဒီေတာ့ အခန္႔သား ဘာမွမလုပ္ရဘဲေတာ့ အေလးစား မခံခ်င္ပါနဲ႔။ ထို႔အျပင္ ကိုယ့္ထက္ ငယ္သူမ်ားကလည္း အေလးစား ခံရဖို႔အတြက္ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေတာ့မည္၊ အရည္အခ်င္း ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေတာ့မည္။ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားသာ ေကာင္းပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ငယ္ငယ္ ေလးစားလိုက္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း ငယ္ငယ္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္တာပဲေလ။ ဘုရားလည္း ၃၆ ႏွစ္ ဘုရား ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ဒီလိုေျပာင္းလိုက္႐ံုန႔ဲ စနစ္တစ္ခု ေျပာင္းသြားမလားဆိုၿပီး သံသယ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ေျပာင္းသြားမယ္လို႔ ရဲရဲႀကီး အာမခံပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိလို႔ပါ။ အခ်ိန္ေတာ့ အနည္းငယ္ လိုအပ္ပါတယ္။

လူငယ္မ်ားကို Knowledge Management ဆိုေသာ အေတြးအေခၚႏွင့္ ဥပမာေပး တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ Time Management န႔ဲ Man Management ဆိုတာ ေခတ္စားပါတယ္။ အခုကေတာ့ Knowledge Management ကပိုေခတ္စားလာပါတယ္။ Knowledge Management ကဘာလဲဆိုေတာ့ Sharing your knowledge ပါ။ ဟိုအရင္ နည္းပညာေခတ္ လူတစ္ေယာက္ အလုပ္မွာ ၾသဇာရွိဖို႔၊ ေနရာရဖို႔ ဆိုရင္ သူဘယ္ေလာက္ သိသလဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြဟာ သိဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾက ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ကိုယ္သိတဲ့ဟာကို သူမ်ားကို မေျပာျပၾကပါဘူး၊ ေျပာလိုက္လို႔သူမ်ား သိသြားရင္ ကိုယ္ေနရာ မရမွာကို ပူပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္ၾသဇာ က်သြားမွာကို စိုးရိမ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြဟာ ကိုယ္သိသမွ်ကို မေျပာျပခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေခတ္က အိုင္တီေခတ္ကို ေျပာင္းလာပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ ကိုယ္သိတာကို မေျပာခ်င္တဲ့စိတ္က အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္ ကုမၸဏီ တစ္ခုအတြက္ လူတစ္ေယာက္တည္း သိတာက မလံုေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြကို အျမင္ေျပာင္းေအာင္ စည္း႐ံုးၾကပါတယ္။ သိတာဟာ ၾသဇာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္သိတာကို သူမ်ားအသံုးခ်လို႔ ရေအာင္ ေျပာျပေပးျခင္းသာလွ်င္ ၾသဇာ ႀကီးမားတဲ့သူ ျဖစ္ေစတယ္ ဆိုတဲ့အေတြးကို ေျပာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Knowledge Management မွာ You Should share your knowledge ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘက္ေခတ္မွာ Share လုပ္ႏိုင္ေလ ၾသဇာႀကီးတ့ဲသူ ျဖစ္ေလပါ။

ဒါေလးကို ဥပမာယူၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ေျပာင္းလဲၾကရေအာင္ပါ။ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အရည္ အခ်င္းကိုသာလွ်င္ ေလးစားမယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ရင္ ေနာင္ငါးႏွစ္ေလာက္မွာ ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းဘဲ၊ အရည္အခ်င္း မရွိဘဲ ေနရာရလာတဲ့သူ မရွိသေလာက္ ရွားသြားပါလိမ့္မယ္။ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာရင္ေတာ့ လံုးဝေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္မ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ဘာလဲ၊ အရည္အခ်င္းဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ မ်ားကိုေတာ့ ဝိုင္းဝန္း ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ တင္ျပခ်င္ ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူငယ္မ်ား က်င့္ဝတ္နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကို ကြဲျပားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဥပမာ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ သူဟာ က်င့္ဝတ္မ်ားကို လိုက္နာေနေသာ ယဥ္ေက်းတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား အရာမွာ ေထာက္ကြက္ မရွိေလာက္ေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုပါတယ္။ စကားလံုးေတြ ယဥ္ေက်းၿပီး အေတြးအေခၚ မိုက္႐ိုင္းမေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ေလးကို အလ်ဥ္းသင့္လို႔ လူငယ္မ်ားကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ေကာက္ညႇင္းကို မုန္းတယ္၊ ဆန္နဲ႔ မွားမွာစိုးလို႔။ ခရမ္းေရာင္ကို မုန္းတယ္၊ ဟသၤာျပဒါးနဲ႔ မွားမွာစိုးလို႔ (ဟသၤာျပဒါးဆိုတာ ေတာ္ဝင္မင္းသမီးေတြ သံုးတဲ့အေရာင္ပါ)။ လူေတြက ေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ က်င့္ဝတ္ ျပည့္စံုသူကို မုန္းတယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား တကယ္ေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ မွားမွာစိုးလို႔တဲ့။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ဘုရားတုေတြ ေပၚမလာႏိုင္ပါဘူး။

တခ်ိဳ႕လူငယ္မ်ား ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ အေငြ႕အသက္ ရတဲ့လူငယ္ေတြ နယ္ပယ္အသီးသီး မွာ ရွိပါတယ္။ ဒီထက္မက ႐ိုးသားတယ္ဆိုတဲ့ အေငြ႕အသက္ပါ ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့ လူငယ္မ်ားအ တြက္ ေနရာ မခက္ခဲႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ရၿပီးသား ေနရာလည္း မိမိ၏ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို မတတ္ မႈေၾကာင့္ ေနာင္လာ၊ ေနာက္သား လူငယ္မ်ား လမ္းပိတ္ သြားသလိုမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တျခားသူန႔ဲ ယွဥ္ၿပိဳင္ရင္ မိမိ႐ိုးသားရင္ ႐ိုးသားသေလာက္ အႏိုင္ရပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေအာင္ႏိုင္ခ်င္ရင္ေတာ့ မိမိသည္းခံႏိုင္စြမ္းအေပၚ မူတည္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ အားသာတဲ့ အရင္းအျမစ္ကေတာ့ ႐ိုးသားမႈပါပဲ။ ဒီဂုဏ္ကို အပြန္းမခံၾကပါနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ စနစ္ဆိုးရဲ႕ တိုက္စားမႈဒဏ္ကို လူငယ္မ်ား ခံစားရတဲ့အတြက္ မ႐ုိးသား တဲ့ လူငယ္ေလးေတြကိုလည္း စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒီလုိ ျမင္လိုက္ရရင္လည္း မဆီမဆိုင္ ဝမ္းနည္းမိျပန္ေရာ။

ျမန္မာျပည္မွာ လူငယ္မ်ား ေနရာအရဆံုး နယ္ပယ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္ နယ္ပယ္နဲ႔ ဂီတနယ္ပယ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ လူငယ္ေတြ သ႐ုပ္ေဆာင္ပညာ ပိုမိုေကာင္းမြန္ၿပီး ႐ုပ္ပိုေခ်ာ လာၾကလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မဟုတ္ရင္ ဒီေနရာမွာ လူငယ္ေတြ မတိုးႏိုင္ ျဖစ္သြားပါမယ္။ သဘာဝကေပးတဲ့ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္မ်ားပါပဲ။ ဂီတနယ္ပယ္မွာလည္း ထိုနည္းတူပါ။ ယခုေခတ္ လူငယ္ေတြ ေရး တာေရာ၊ ဆိုတာေရာ တိုးတက္ လာၾကပါတယ္။ အရင္ကေရးတဲ့သူက မဆိုႏိုင္၊ ဆိုတဲ့သူက မေရးႏိုင္၊ သံစဥ္ကေတာ့ ေကာ္ပီကူး၊ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဆိုေတာ္ ၾကက္ဖရဲ႕ တခ်ဳိ႕ေတြက ‘မ်က္ႏွာလည္း မသစ္တတ္ပါ’ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ စာသားမ်ိဳး၊ ေဂ်မီရဲ႕ ‘ကဲသာကဲ မင္းဂ႐ုမစိုက္နဲ႔’ ဆိုတဲ့ လြတ္လပ္လိုတဲ့ လူငယ္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ိဳး၊ မိစႏၵီရဲ႕ ရဲတိုက္လို မ်က္လံုးနဲ႔ ညႇိဳ႕၊ စိုင္းစိုင္းလို ၅ ေပ ၉၊ ေနတိုးလို အသားအေရမ်ိဳး ဆိုတဲ့ ဖြဲ႕ႏြဲ႕မႈပံုစံက ဇင္ေယာ္ေတာင္ မ်က္ခံုးမ်ိဳး သမင္မ်က္လံုး ဆိုတာထက္ေတာ့ လူႏွင့္ပိုတူသည္ဟု ယူဆသည္။ ေတးေရးဆရာ ထူးအိမ္သင္ ေရးၿပီးေတာ့ ကိုေလးျဖဴတို႔ အုပ္စုလိုက္ သီဆိုထားေသာ ဉာဏ္ပညာရယ္၊ ခ်စ္ျခင္း တရားရယ္ (love and wisdom) ဟူေသာ ဗုဒၶဘာသာကို ထင္ဟပ္ထားေသာ စာသားဖန္တီးမႈ၊ ေနာက္တစ္ခု သေဘာက်တာက စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ရဲ႕ ‘အတၱအေရခြံကို ခြၽတ္လိုက္မွ အႏုပညာ လုပ္ရတာ ပိုလြတ္လပ္လာတယ္’ ဆိုတဲ့စာသား၊ တျခားနယ္ပယ္မွာ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူငယ္မ်ား ရွိရင္ အမွာပါးလိုက္ ခ်င္ပါတယ္။ ႐ိုးသားၾကပါလို႔။ ဒါမွ လူငယ္မ်ား မိမိရၿပီးသား ေနရာကို မေပ်ာက္မပ်က္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာပေယာဂမွ မပါဘဲ လူငယ္မ်ား မႀကိဳးစား၊ မ႐ိုးသားရင္ေတာ့ လူငယ္မ်ား အျပစ္ပါ။ ႐ိုးသားႀကိဳးစား ေနပါ လ်က္နဲ႔ အခြင့္အေရးေကာင္း၊ အခြင့္အလမ္း ေကာင္းေတြ မဖန္တီးေပးႏိုင္ရင္ လူႀကီးမ်ားရဲ႕ အသိနိမ့္က် မႈနဲ႔ ေလာဘႀကီးမႈပါ။ လူငယ္မ်ားကို တင္ျပခ်င္တာကေတာ့ ေလးစားထိုက္သူကို မေလးစားျခင္းဟာ အသိတရား ကင္းမဲ့ရာ ေရာက္ပါတယ္။ လူႀကီးမ်ား အတြက္ကေတာ့ အလြန္အက်ဴး အထူးအကဲ အ႐ိုေသ အေလးစား ခံခ်င္ျခင္းသည္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မရွိရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစား ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘဝမို႔ ဒီစာေလးေလာက္ပဲ ေရးႏိုင္တဲ့အတြက္ ေနရာခက္ခဲေနတဲ့ လူငယ္မ်ားကို အားနာပါေၾကာင္း။

The Voice Journal

Posted in: ဗဟုသုတ, သတင္း, ႏိုင္ငံေရး