ယဥ္ေက်းမႈအသစ္

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕ အစည္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံျခင္းဆုိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္တစ္ရပ္နဲ႔ ရင္ ဆိုင္ေနရတယ္။ မေဝးလွတဲ့ အတိတ္ကာလမွာ အဲဒီယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ စစ္ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာရွိခဲ့တယ္။

စစ္ယဥ္ေက်းမႈ ဟာ လြတ္လပ္ခြင့္ကိုခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔ သတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဆုိေတာ့ လြတ္လပ္မႈကို လုိလားတဲ့ လူငယ္ ေတြနဲ႔ထိပ္တိုက္တုိးၾကတာေပါ့။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ႏွစ္ဖက္စလံုး အထိနာတယ္။ အဆံုးအ႐ံႈးႀကီး တယ္။ စစ္ယဥ္ေက်းမႈအလြန္ ျမန္မာလူငယ္ေတြရင္ဆိုင္ေနရတာ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းမႈကို အားေပးတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ။ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား (INGOs)ဆိုပါ ေတာ့။ လြတ္လပ္မႈကို ေဆာင္ ၾကဥ္းတဲ့ ဒီအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ လြတ္လပ္မႈကိုျမတ္ႏိုးတဲ့ ျမန္မာ လူငယ္ေတြ အတူတကြအလုပ္ လုပ္ၾကရင္း တြန္းမိ၊ တိုက္မိတာ ေတြရွိလာတယ္။ အကူအညီ အေထာက္အပံ့ေတြ မထိေရာက္ဘူးဆိုတာ အျပင္ကတင္မဟုတ္ ဘူး။ အတြင္းမွာလည္း ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း၊ ႏိုင္ငံသားဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာဝန္ထမ္းေတြ အၾကား လစာ၊ ခံစားခြင့္မမွ်တဘူး။ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြရွိတယ္ ဆိုၿပီး အသံေတြထြက္လာတယ္။ INGO ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး အျပင္ေရာက္သြားတဲ့သူေတြဆီက ဒါလားဟဲ့ INGO ဆိုၿပီး ရင္ဖြင့္သံေတြ ေနရာ အႏွံ႔ၾကား လာရတယ္။

လူ႔ေလာကမွာ ကိုယ့္လူ႕ အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ အခ်င္း ခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းနဲ႔ အျခားလူ႔ အဖြဲ႕အစည္း ပဲျဖစ္ျဖစ္ အသြင္မတူသူအခ်င္း ခ်င္း ထိပ္တိုက္တိုးမိၾကရင္း ပဋိ ပကၡေတြ၊ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ လာတတ္ တယ္။ ဆိုၾကပါစို႔။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး နဲ႔တစ္မ်ဳိး ျပႆနာျဖစ္တယ္။ ဘာသာတစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ျပႆနာ ျဖစ္တယ္။ ဓေလ့မတူဘူး။ ထံုး တမ္းစဥ္လာမတူဘူး။ အေတြး အေခၚ၊ အယူအဆမတူဘူး။ ဒါ ေၾကာင့္လည္း ကမၻာ့ သမိုင္းမွာ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ခ်ည္း ျပည့္ႏွက္ေန တယ္။ အဲဒီလိုယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ထိပ္တိုက္တိုးၾကတာကို ေျဖ ရွင္း ေဆာင္ရြက္ဖို႔ဆုိၿပီး ကမၻာ့ကုလ သမဂၢလို၊ ဥေရာပသမဂၢလိုအဖြဲ႕ အစည္းေတြေပၚေပါက္လာတယ္။ အာဖရိက၊ ေတာင္အေမရိကနဲ႔ အာရွမွာလည္း ေဒသဆိုင္ရာအဖြဲ႕ ေတြေပၚလာတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ မွာ လည္း ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္း ေတြမိႈလိုေပါက္လာတယ္။ အား လံုးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က အကူ အညီလိုတဲ့ သူေတြကို အကူအညီေပးဖို႔ျဖစ္တယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကတစ္ဆင့္ ပဋိပကၡေတြ မျဖစ္ထြန္း၊ မေပၚေပါက္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဆိုရရင္ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးမွာ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ အခန္းက႑ ဆိုတာ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီးမွာ အထင္အရွားျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ လာခဲ့ၿပီး ၁၉၉၁ခုႏွစ္ ဆုိဗီယက္ ယူနီယံၿပိဳကြဲအၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ ဒီမုိကရက္တစ္စံႏႈန္းစံထားမ်ား ဝဲွခ်ီးေအာင္ပြဲခံခ်ိန္မွာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ အရွိန္ရလာခဲ့တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကမၻာ့့ကုလ သမဂၢ(UN)နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕ အစည္းေတြ (INGOs) ရွိခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သို႔ ေသာ္ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္း (INGO) ဆိုတဲ့ေဝါဟာရ ေခတ္စားလာတာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ဆိုင္ကလုန္း နာဂစ္ဝင္ေရာက္ တိုက္ခတ္ၿပီးမွ သာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံအတြင္းရွိၿပီးသား INGO ေတြေလး၊ ငါးဆမကႀကီးထြားလာ သလို အဖြဲ႕အသစ္ေတြလည္း အမ်ားအျပား ဝင္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီကာလကို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ INGOပထမလိႈင္းလို႔ ေယဘုယ် သတ္မွတ္လို႔ရတယ္။ ဝင္လာတဲ့ အဖြဲ႕အမ်ားစု က ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဆိုင္ရာ INGO ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ကေလးသူငယ္မ်ား ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးတို႔ (Child Protection) သက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းတို႔ (Livelihood) ဆိုတာ ေတြ ခပ္မ်ားမ်ားၾကားခဲ့ရတယ္။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရသစ္ အေျပာင္းအလဲႏွင့္ အတူ ေနာက္ထပ္ INGO အမ်ဳိး အစား အသစ္ေတြ ဝင္လာတယ္။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို ကူညီေထာက္ပ့ံဖုိ႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဝင္လာတာျဖစ္ၿပီး သူတို႔ဆီက ဒီမိုကေရစီတို႔၊ လူ႔ အခြင့္အေရးတို႔ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ ေတြၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ ဆိုင္ၾကားလာရ ျပန္တယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ INGO ဒုတိယလိႈင္းဆိုပါစို႔။ တကယ္ ေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ INGO ေတြဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အဲဒီႏိုင္ငံက အစိုးရရဲ႕ လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြကို ဝင္ေရာက္အစားထုိးလုပ္ကိုင္တာ မဟုတ္ဘဲ အစိုးရကမလုပ္ေဆာင္ ႏိုင္၊ လုပ္ေဆာင္ဖို႔အခက္အခဲရွိတဲ့ နယ္ပယ္ေတြမွာ အကူအညီ သေဘာမ်ဳိးဝင္ေရာက္အားျဖည့္ လုပ္ကိုင္ၾကျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ဆိုရရင္ ယာယီသေဘာေဆာင္တယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ စီးပြား ေရးက်ရင္ အဲဒီႏိုင္ငံမွာ တကၠစီ ေတြမ်ားလာသ လုိ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈ ေရးလိုအပ္ခ်က္မ်ားျပားေနရင္ လည္း ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္း ေတြဝင္ေရာက္လာ တတ္တယ္ဆို တာသတိခ်ပ္ဖို႔လိုတယ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ အေကာင္းဘက္က ၾကည့္ရင္ INGO ေတြမ်ား လာ ေတာ့ ျပည္တြင္းက လူငယ္ပညာ တတ္ေတြ အလုပ္ရတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳရတယ္။ ဟိုတယ္၊ တည္းခိုခန္းေတြလည္း လူဝင္ တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

သို႔ေသာ္ INGO ေတြအေပၚ ေဝဖန္မႈေတြ အခုတစ္ေလာတိုး လာေနတယ္။ အသံုးအစြဲၾကမ္းတယ္။ ဇိမ္ခံတယ္။ လစာေတြ အမ်ားႀကီးယူတယ္။ အကူအညီေငြေတြ မထိေရာက္ဘူးစသည္ျဖင့္ ေဝဖန္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ေဝဖန္မႈ မ်ဳိးဟာ INGO ပထမလိႈင္း ေလာက္မွာ ကတည္းကရွိခဲ့ေပမယ့္ အခု INGO ဒုတိယလိႈင္း မွာ ေဝဖန္သံေတြပိုထြက္လာတယ္။ အထူးသျဖင့္ INGO အတြင္းထဲမွာကို ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ခံစားခြင့္ေတြ မမွ်တဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသား အခ်င္းခ်င္း ဂ႐ုစိုက္တယ္။ ေဒ သခံ ဝန္ထမ္းေတြကို အေလးမထားဘူး။ ခြဲျခား ဆက္ဆံမႈေတြရွိတယ္။ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြရွိတယ္ ဆိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေဝဖန္ ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခား သားဆိုရင္ အထင္တႀကီးရွိတတ္တဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕စ႐ိုက္က INGO လုပ္ငန္းခြင္မွာ သူတို႔ႏိုင္ငံတကာ ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕ရင္ဆိုင္လုပ္ကိုင္ရတဲ့အခါမွာ အံ့အားႀကီး သင့္ေစတယ္။ လိုရင္တစ္မ်ဳိး၊ မလိုရင္တစ္မ်ဳိး အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ လုပ္တာမ်ဳိးေတြဟာ INGO ေလာကမွာ အားလံုးမဟုတ္ေပမယ့္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ လုပ္တာၾကာေလ သိေလ ျဖစ္လာၾကတယ္။

INGO ဆိုတာကလည္း ဒီေန႔ေခတ္ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ႕ အဓိကအလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း တစ္ရပ္လိုျဖစ္ လာေတာ့ အခုလိုေဝဖန္ေနၾကတာေတြအေပၚ အေလးထားဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ သားေတြဟာ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္တစ္ရပ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ေနရျခင္းသာျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္က ႏိုင္ငံျခားသားေတြပဲျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြ ပဲျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆို အခုတစ္ေလာ ႏုိင္ငံတကာမွာ သိပ္စိတ္ဝင္စားၾကေတာ့ျပည္ပက သုေတသီေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕ အစည္းေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုစုၿပံဳဝင္လာေနတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ႐ံုးခြဲမရွိရင္၊ သုေတသနမလုပ္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ေခတ္မမီသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံျခား သားနဲ႔ ျမန္မာေတြအထိအေတြ႕ ကပိုမ်ားလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ ေယာက္ပိုသိလာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းထိေတြ႕ၾက ၿပီဆုိပါေတာ့။ အဲဒီယဥ္ေက်းမႈ အသစ္အေၾကာင္း မဆက္ခင္ ျမန္မာျပည္သူေတြ ထိေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအေဟာင္းက စစ္ယဥ္ ေက်းမႈဗ်။ ၁၉၈၈ ကေန ၂၀၁၀ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ ဆယ္မက ၾကာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက စစ္ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ဖိႏွိပ္တဲ့သေဘာ သဘာဝနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ႕ မတရားမႈကို အာမခံလိုတဲ့ယဥ္ ေက်းမႈ မၾကာခဏထိပ္တိုက္တိုး ၿပီး တိုင္းျပည္လည္းသိပ္နာခဲ့တာ လား။ စစ္ယဥ္ေက်းမႈကာလ စာ ေရးသူတို႔လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ရွင္သန္ ခဲ့ရတဲ့ကာလဟာ သိပ္မြန္းက်ပ္ တယ္။ တရားမွ်တမႈကိုလုိလား သူ၊ လြတ္လပ္ခြင့္ကို လုိလားသူ ေတြအဖို႔ ေရနည္းနည္းေလးနဲ႔ ရွင္ သန္ရတဲ့ ငါးေတြလိုပဲ။ အဲဒီကာလ ျမန္မာတို႔ရဲ႕စံႏႈန္းစံထား၊ တန္ဖိုး ေတြ စာရိတၱေတြဆိုတာ တစ္စစီ ပ်က္ယြင္းခဲ့ရ တယ္။ အစိုးရ႐ံုး ေတြမွာဆိုလည္း စစ္ယဥ္ေက်းမႈ လႊမ္းေတာ့ မတရားျခစားမႈေတြ သိပ္မ်ားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စစ္ယဥ္ ေက်းမႈအလြန္ INGO ယဥ္ေက်းမႈ ကာလမွာ ပညာတတ္ျမန္မာလူ ငယ္ေတြရဲ႕ INGO ေတြအေပၚ မေက်လည္မႈေတြ တုိးလာျပန္ တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ႏိုင္ငံ တကာဆက္ဆံေရး သေဘာသဘာဝပဲျဖစ္တယ္။ ဆိုလိုတာ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးမွာ တရားမွ်တတယ္ဆိုတာမရွိဘူးလို႔ ထင္တယ္။

တရားမွ်တခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာပဲရွိတယ္။ အားလံုး ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကျခင္း သာျဖစ္တယ္။ေကာင္းတယ္ဆိုလည္း ပါးပါးေလးပဲေကာင္းၾကလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွမဟုတ္တာဘဲေလ။ ဒါဆို လူ႔အခြင့္အေရးတို႔၊ သာတူညီမွ်မႈတို႔ဆိုတာ ဘယ္မွာတံုးလို႔ ေမးစရာရွိတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔၊ သာတူညီမွ်မႈတို႔ ဆုိတာေတြကကိုယ့္အတြင္းမွာသာ ဖန္တီးေဖာ္ေဆာင္ရမွာျဖစ္တယ္။ အေျပာင္းအလဲဟာ အတြင္းကပဲလာရမွာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းေတြဆိုတာ ပံ့ပိုးကူညီ႐ံုမွ်သာျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ၾကမွာသာ ျဖစ္တယ္။

အခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕ အစည္းေတြအေပၚမွာ အလြန္ အမင္းအားကိုးတယ္။ သူတို႔ အေထာက္အပံ့ အေပၚမွာ သာယာတယ္။ အေထာက္အပံ့ဆို ဘယ္အေထာက္အပံ့မွမေကာင္းဘူး။ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးမွာ ေန႔လယ္စာ အလကားမေကြၽးဘူး ဆိုတဲ့ဆို႐ိုးစကားရွိတယ္။ ဆိုလုိတာ အေထာက္အပံ့ ဆုိတာနဲ႔ ေႏွာင္ႀကိဳးဆိုတာရွိတယ္။ ေႏွာင္ႀကိဳးမိထားရင္လည္း ႐ုန္းရခက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ကာလမွာ INGOအတြင္းက ႏိုင္ငံသားဝန္ထမ္းေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ INGO ျပင္ပ က INGOနဲ႔ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ INGO ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိဖို႔ လိုတယ္။ ဆိုလိုတာ တခ်ဳိ႕ေန ရာေတြမွာ အားမနာတမ္း ေျပာၾက၊ ဆိုၾကဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ကိုယ္ကေတာင္းမွသာ ရမွာျဖစ္တယ္။

တခ်ဳိ႕ INGO ေတြဆို လူသားရင္းျမစ္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလို႔သာ ေအာ္ေနတာ။ ကိုယ့္အထဲက ႏိုင္ငံသားဝန္ထမ္းေတြ ကို ဘာမွ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ပဲ အားလံုးက်ိတ္လုပ္၊ ၿပီးမွသာ ႏိုင္ငံသားဝန္ထမ္းေတြ ကို ေတာက္တိုမည္ရခိုင္းတာမ်ဳိးရွိတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ျပန္သြားရင္ ဒီကဝန္ထမ္းေတြမွာ ဘာစြမ္းေဆာင္ရည္ (Capacity)မွက်န္ခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။ စာေရးသူႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားဝန္ထမ္းအခ်ဳိ႕ အမွားအယြင္းလုပ္မိရင္ ေျပာလို႔ကိုမဆံုးဘူး။ သူတို႔ႏိုင္ငံျခားသားအခ်င္းခ်င္း အမွားအယြင္းျဖစ္ရင္ ႐ူးခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ ဘယ္ ေလာက္အမွားႀကီးပါေစ။ အခ်င္း ခ်င္းေခ်ၾက တယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလ အစ္ကိုႀကီး၊ ညီေလး ယဥ္ေက်းမႈကို သြားအမွတ္ရေစ တယ္။

တကယ္ေတာ့ INGO ယဥ္ ေက်းမႈမွာ ယူတတ္ရင္အမ်ားႀကီး ရတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကမညံ့ဖို႔ ေတာ့လိုတယ္။ အားမနာဖို႔လို တယ္။ ဆိုလိုတာ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားသား ေပါင္းစံုနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ဆုိေတာ့ သင္ယူမႈဝန္းက်င္ကပိုႀကီးတယ္။ ပိုက်ယ္ျပန္႔တယ္။ စာေရးသူဆို သူတို႔ကို ဘာမွႀကိဳတင္အစီရင္ခံ မေနဘူး။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္တယ္။ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ေဘာင္အတြင္းက ေပါ့ေနာ္။ ၿပီးမွအစီရင္ခံတယ္။ တင္ျပ တယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔က စာေရးသူကို ေရွ႕ေဆာင္ႏုိင္စြမ္း (Initiative) ရွိတယ္ဆိုၿပီး အမွတ္ ေပးၾကတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္တာ အၿမဲမွန္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ကေနလိုက္မ လား၊ ေရွ႕ ကေနသြားမလားဆိုရင္ အႏၲရာယ္မ်ားသည့္တိုင္ စာေရးသူကေတာ့ ေနာက္ကတစ္ခုကိုေရြးမွာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔ ဒီ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္နဲ႔အလုပ္လုပ္ တဲ့အခါမွာ အေတြးအေခၚ၊ အယူ အဆေတြေျပာင္းဖို႔လိုတယ္။ သူ တစ္က်ပ္၊ ကိုယ္တစ္က်ပ္ဆိုတာ မ်ဳိးေတာ့တြက္လို႔မရဘူး။ တစ္ခါ တေလ ဒီအဖြဲ႕မေကာင္းဘူးဆို ေပမယ့္ ေနာက္အဖြဲ႕ကလည္း ဒီအဖြဲ႕လိုပဲ မမွ်တဘူးဆုိလည္း အတြင္းက တိုက္ၾက ရေအာင္။ တိုက္ပြဲေခၚသံဟာ အတြင္းကပဲ လာရမယ္။ လူ႔သမိုင္းမွာ ေတာင္း ပြဲ၊ တုိက္ပြဲေတြဆိုတာ ဘယ္ေတာ့ မွရပ္စဲမသြားဘူး။ အခုလည္း မရပ္ဘူး။ ေနာင္လည္းရပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူသားဆိုတာရွိေန သမွ် တရားမမွ်တဘူးဆုိတာရွိ ေနမယ္။ ပဋိပကၡေတြရွိေနမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ည့ံရင္ ကိုယ္သာ ခံရမွာျဖစ္ တယ္။ ေတာင္းပြဲ၊ တိုက္ပြဲဆိုတာ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ပဲေဘာင္ ခတ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ တရား မွ်တမႈအားနည္းတဲ့ မည္သည့္လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းကိုမဆို ေတာင္းဆို ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။

စာေရးသူတို႔ ျမန္မာလူငယ္ ေတြအေနနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္နဲ႔ ထိေတြ႕အလုပ္လုပ္ၾကရင္း INGOေတြကို ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ အတြင္းကပဲ ဝိုင္းဝန္းထိန္းေက်ာင္းၾကေစခ်င္တယ္။ INGO ေတြရဲ႕ ရင္းျမစ္ေတြကို ကိုယ္ႏုိင္သေလာက္ ပါးပါးနပ္နပ္အသုံးခ်ရင္း ကိုယ့္ရဲ႕တစ္ဦးခ်င္းသင္ယူမႈစြမ္းရည္၊ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး စြမ္းရည္ေတြကိုလည္း ျမႇင့္တင္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဝိုင္းဝန္းထိန္းေက်ာင္းၾကပါလို႔ ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔တိုက္တြန္းပါရေစ။

ေအာင္ေအာင္ (IR)

7Day Daily

Posted in: ဗဟုသုတ, သတင္း